Μέγας Κωνσταντίνος και «χριστιανική ιστοριογραφία» μέρος 2ο

Σε αυτό το κείμενο θα συνεχίσω την σύντομη εξιστόρηση της ζωής του Κωνσταντίνου, από τη σύγκρουση με το Λικίνιο μέχρι το θάνατό του. Οι αναφορές στον «πατέρα της εκκλησιαστικής ιστορίας» Ευσέβιο θα συνεχιστούν, όπως επίσης και σε άλλους αισχρούς χριστιανούς ιστορικούς.

Ο Κωνσταντίνος, σίγουρος πια για τον εαυτό του, αποφάσισε να στραφεί εναντίον του τελευταίου ηγεμόνα που αποτελούσε εμπόδιο στα σχέδιά για κατάκτηση ολόκληρης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αυτός δεν ήταν άλλος από το σύμμαχο, φίλο και σύζυγο της αδελφής του Κωνσταντίας, Λικίνιο. Φιλίες όμως δεν λογαριάζονται στην πολιτική, ιδιαίτερα αν είσαι ο «εκλεκτός του Θεού», το «λαμπρό πρότυπο της χριστιανοσύνης» και ο «σωτήρας και ευεργέτης όλων των ανθρώπων»... Αξιοσημείωτο είναι πως ο χαμερπής Ευσέβιος αρχικά έπλεκε το εγκώμιο του Λικίνιου, ιδιαίτερα την περίοδο της νίκης του έναντι του Μαξιμίνου, χαρακτηρίζοντάς τον «θεάρεστο άνθρωπο» και «φωτισμένο ηγεμόνα». Όταν όμως η έκβαση του πολέμου άρχισε να γυρνάει υπέρ του Κωνσταντίνου, ελίχθηκε σαν το χέλι και πήγε με τη μεριά του νικητή... Ο Λικίνιος δεν ήταν πια θεάρεστος, αλλά «πονηρός εχθρός», «διάβολος», ακόμα και «ο μεγαλύτερος εχθρός της ανθρωπότητας»!! Προσωπικά, αυτή η απότομη αλλαγή πλεύσης μου θυμίζει πολλούς «έγκριτους» δημοσιογράφους της εποχής μας, όπως ο Κουρής, ο Τράγκας και ο Ρουσόπουλος...

Ο πόλεμος κηρύχθηκε το 316 μ.Χ. και κράτησε οχτώ ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Η τελευταία κρίσιμη μάχη δόθηκε στη Χρυσόπολη, κοντά στη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη. Στρατιωτικοί ιερείς, χορωδίες και λάβαρα με το σύμβολο του σταυρού επιστρατεύτηκαν. Όλος ο στρατός του Κωνσταντίνου προσευχήθηκε μετά από εντολή του, φωνάζοντας τρεις φορές: «Μοναδικέ Θεέ, εσένα αναγνωρίζουμε! Βασιλιά των ηγεμόνων, εσένα ομολογούμε. Βοήθα στην ανάγκη, εσένα ικετεύουμε! Με τη βοήθειά σου ελπίζουμε στη νίκη με θεϊκή δύναμη!». Αμέσως μετά, η γη καλύφτηκε από 40.000 άψυχα κουφάρια... Ο Λικίνιος απέμεινε με 20.000 άνδρες και συνθηκολόγησε. Έπειτα από παράκληση της αδελφής του, ο Κωνσταντίνος ορκίστηκε να χαρίσει τη ζωή σε αυτόν και την οικογένειά του.Βέβαια, δεν μπόρεσε να κρατήσει για πολύ τον όρκο, αφού ένα χρόνο μετά (το 325) έδωσε εντολή να τον στραγγαλίσουν! Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα μου θυμίζει τη σκηνή από το «νονό», όπου ο Αλ Πατσίνο βάζει να στραγγαλίσουν το γαμπρό του μέσα στο αυτοκίνητο, παρά την υπόσχεσή του να μην τον πειράξει...

Δυο μήνες μετά τη νίκη του στη Χρυσόπολη, ο Κωνσταντίνος μεταφέρει την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στο Βυζάντιο, που μετονομάζεται σε Κωνσταντινούπολη. Αμέσως άρχισε τις εργασίες για την αύξηση του κύρους της, συγκεντρώνοντας σε αυτήν κλεμμένα έργα τέχνης, όπως η στήλη από τους Δελφούς που τοποθετήθηκε καταμεσής του ιπποδρόμου. Ακόμα, ύψωσε ένα στύλο με το όνομά του, ένα μνημείο έπαρσης και αλαζονείας που τον ταύτιζε με το θεό Ήλιο (!) και ένα μεγαλοπρεπέστατο παλάτι, στολισμένο με αμέτρητα λάφυρα από όλο τον γνωστό κόσμο...

Ο πολεμοχαρής Κωνσταντίνος, παρά την ολοκληρωτική πλέον κυριαρχία του, δεν μπόρεσε να ζήσει ειρηνικά για πολλά χρόνια. Ξεκίνησε συγκρούσεις με τους Γότθους, τους Αλαμαννούς, τους Σαρματούς και άλλα «βάρβαρα έθνη». Σκοπός των πολέμων αυτών δεν ήταν μόνο η αντιμετώπιση του εξωτερικού κινδύνου ή τα λάφυρα, αλλά και ο προσηλυτισμός τους στο Χριστιανισμό. Όχι βέβαια χωρίς κόστος σε ανθρώπινες ζωές... Μόνο το 332, μετά τη νίκη του κατά των Γότθων στη Μαρκιανούπολη, υπολογίζεται οτι πέθαναν περισσότεροι από 100.000 (!!) άνθρωποι από την πείνα, το κρύο και τις σφαγές των νικητών. Ο Κωνσταντίνος κερδίζει από τους χριστιανούς ιστορικούς τους τίτλους του «Μέγα νικητή των Γότθων» και του «Μέγα νικητή των Σαρματών», ενώ θεσπίζεται νέα φιέστα στην αρένα των Τρεβήρων, οι «γοτθικοί αγώνες», από 4 έως 9 Ιουλίου κάθε έτους! Τα λιοντάρια ήταν σίγουρα ο μόνος κερδισμένος της υπόθεσης...

Απέναντι στους συγγενείς του, ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε «πρότυπο καλού οικογενειάρχη»... Ο πρώτος που εξοντώθηκε ήταν ο πεθερός του Μαξιμιανός, το 310 μ.Χ., ενώ τον ακολούθησαν στον τάφο οι δύο γαμπροί του Κωνσταντίνου Λικίνιος και Βασιανός. Επίσης, ο Λικινιανός (γιος του Λικίνιου) από πρίγκηπας υποβιβάστηκε σε δημόσιο σκλάβο και το 336 δόθηκε εντολή να μαστιγωθεί μέχρι θανάτου! Ο ίδιος ο γιος του Κωνσταντίνου Κρίσπος στραγγαλίστηκε κατ' εντολήν του το 326, ενώ πλενόταν στα δημόσια λουτρά... Η σύζυγος του Φαύστα, μητέρα δυο αγοριών και τεσσάρων κοριτσιών, βρήκε τραγικό θάνατο όταν ζεματίστηκε με βραστό νερό στην μπανιέρα της!! Αιτία όλων αυτών των αποτρόπαιων φόνων ήταν η αόριστη (και πάντα χωρίς αποδείξεις) φοβία του Κωνσταντίνου οτι επιβουλεύονταν το κακό του. Στην περίπτωση της γυναίκας του, ο λόγος ήταν η αβάσιμη υποψία οτι τον απατούσε. Αν αυτά δεν είναι δείγμα προχωρημένης παράνοιας, τότε τι είναι;

Για το τέλος άφησα την υποτιθέμενη ανακάλυψη του πανάγιου τάφου (ξέρετε, εκεί που ανάβουν τα κεριά κάθε Πάσχα...) και του τιμίου σταυρού από την μητέρα του Κωνσταντίνου αγία Ελένη. Το 327 μ.Χ., δηλαδή 300 περίπου χρόνια μετά την σταύρωση του Χριστού, η ογδοντάχρονη βασιλομήτωρ ταξίδεψε στην Ιερουσαλήμ για να «ανακαλύψει» τον τάφο και το σταυρό του Μεσσία. Περιττό να πω οτι από αρχαιολογικής άποψης ένα τέτοιο εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο. Ο Ιησούς δεν θάφτηκε σε μεγαλοπρεπή τάφο, αλλά σε μια κοινή σπηλιά χωρίς διακριτικά, η οποία πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε και μετά την θρυλούμενη ανάστασή του για τη... φιλοξενία νεκρών. Επίσης, είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως υπήρχε ακόμα το «τίμιο ξύλο», καθώς σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες οι σταυροί παραδίδονταν στη φωτιά ως ακάθαρτοι, μετά από ορισμένο αριθμό εκτελέσεων. Μία σοβαρή και επιστημονική προσπάθεια ανεύρεσής τους σίγουρα θα διαρκούσε αρκετά χρόνια, χρόνο που ίσως δε διέθετε η υπέργηρη Ελένη. Έτσι, κατέφυγε στη δοκιμασμένη λύση της... φώτισης του Αγίου Πνεύματος! Μια μεγάλη συνοδεία από επισκόπους, παπάδες και καλόγερους τη συνόδευσε στα μέρη όπου «μετά από προσευχή» έμαθαν οτι πέρασε ο Χριστός τις τελευταίες του ώρες... Σύμφωνα με τον ιστορικό Γεώργιο το μοναχό:

«Ευθύς, θεόθεν εδείχθη στον επίσκοπο ο τόπος, όπου ο ναός του ακαθάρτου δαιμόνος και το άγαλμα της Αφροδίτης υπήρχε. Τότε η βασίλισσα, πλήθος μεγάλο τεχνιτών και εργατών εκ βάθρων το αισχρό δημιούργημα κατέστρεψε. Τούτο δε γενομένου, ανεφάνη το θείον μνήμα και ο τόπος του μαρτυρίου και τρεις καταχωμένοι σταυροί... Μεγάλη όμως αμηχανία και θλίψη κατέλαβε την βασίλισσαν, γιατί κανείς δεν εγνώριζε ποιος μπορεί να ήτο ο δεσποτικός σταυρός. Ο δε επίσκοπος μετά πίστεως έλυσε την απορίαν. Γυναίκα άρρωστη, υπό παντώς απελπισμένη και τα λοίσθια πνέουσα, έφεραν μεταξύ των σταυρών, για να βρεθή το ζητούμενο. Και μόνο που η σκιά του σωτηρίου σταυρού ήγγιξε την πάσχουσαν, ευθύς η άπνους και ακίνητη αυτή γυναίκα ανεπήδησε, δοξάζουσα μετά φωνής μεγάλης τον Θεόν.»

Θαύμα, θαύμα!! Με τις επιστημονικότατες μεθόδους της θείας φώτισης και της θαυματουργικής ίασης βρέθηκε λοιπόν ο σταυρός, μετά από μια «αναγκαία» καταστροφή του δαιμονικού ναού της Αφροδίτης! Φυσικά αυτό το εύρημα δεν έμεινε ανεκμετάλλευτο, αφού αμέσως ανεγέρθηκαν πολυτελέστατες εκκλησίες και προσκυνήματα για την υποδοχή των χιλιάδων πιστών, που αποφέρουν στο ντόπιο ιερατείο αμύθητα ποσά μέχρι σήμερα.

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία του σφαγέα τυράννου Κωνσταντίνου του «μέγα», της κουτοπόνηρης γκαρσόνας «αγίας» Ελένης και του οσφυοκάμπτη σφουγγοκωλάριου Ευσέβιου, του «πατέρα της εκκλησιαστικής ιστορίας»...

Δείτε επίσης:

• http://el.wikipedia.org
• http://www.newadvent.org/fathers
• http://www.roman-emperors.org