Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Η Κερατέα μας δείχνει το δρόμο

Το μήνυμα της εργατικής πρωτομαγιάς είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ: αγώνας μέχρι τέλους απέναντι στην αυθαιρεσία των ισχυρών. Μπορεί τα αιτήματα να είναι διαφορετικά στην Ελλάδα του 2011 από ότι στο Σικάγο του 1886, οι συνθήκες εκμετάλλευσης όμως για την πλατιά μάζα του λαού είναι παρόμοιες, όπως επίσης συγκρίσιμη είναι η στάση της εξουσίας και των εκπροσώπων της. Είναι αλήθεια οτι ζούμε στις μέρες ενός νέου εργασιακού μεσαίωνα, ενώ ο καπιταλισμός άρχισε να δείχνει ξανά το πραγματικό του πρόσωπο… Δεν πρέπει όμως να παραδοθούμε και να αφεθούμε παθητικά στη χειραγώγηση των λίγων. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο οτι ο λαός μπορεί να επιβάλει τη θέλησή του, αν κινητοποιηθεί μαζικά και οργανωμένα. Το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα σύγχρονου λαϊκού αγώνα αποτελεί κατά τη γνώμη μου η πολύμηνη κινητοποίηση των κατοίκων της Κερατέας, ενάντια στην κατασκευή χωματερής από το κράτος των εργολάβων και των τραπεζιτών. Ένας αγώνας πραγματικά ανένδοτος και μαζικός, με την έμπρακτη συμμετοχή της πλειοψηφίας των κατοίκων, όλων των ηλικιών και πολιτικών πεποιθήσεων. Μια «εικόνα από το μέλλον», της κρατικής καταπίεσης και καταστολής από τη μία, της λαϊκής αντίστασης και αυτο-οργάνωσης από την άλλη.

Τις τελευταίες μέρες ο αγώνας των κατοίκων αρχίζει να δικαιώνεται, καθώς η κυβέρνηση ουσιαστικά υποχωρεί για πρώτη φορά, με τη συνάντηση Μπιρμπίλη-τοπικών φορέων στις 28 Απριλίου. Η υπουργός, διαμηνύοντας οτι έχει λάβει εξουσιοδότηση από τον πρωθυπουργό να προχωρήσει σε διάλογο επί της ουσίας, ενέκρινε το αίτημα των κατοίκων για κατασκευή εργοστασίου επεξεργασίας απορριμμάτων στο Βιοτεχνικό Πάρκο, ενώ συμφώνησε με τις προτάσεις να μην καίγονται σύμμεικτα απορρίμματα και να είναι ο δήμος φορέας διαχείρησης του συστήματος. Η κύρια διαφωνία εστιάστηκε στην τοποθεσία κατασκευής του ΧΥΤΥ, καθώς η υπουργός επέμεινε στην περιοχή του Οβριόκαστρου, ενώ σημείο τριβής αποτέλεσε και ο όγκος των απορριμμάτων που θα επεξεργάζονται από το εργοστάσιο. Συμφωνήθηκε να διεξαχθεί νέα συνάντηση την Τετάρτη, 3 Μαΐου, με σκοπό να συζητηθούν αναλυτικά πιο ολοκληρωμένες προτάσεις. «Ανέλπιστα θετική» χαρακτήρισε την κίνηση αυτή ο πρώην δήμαρχος Κερατέας, Σταύρος Ιατρού, ενώ την ικανοποίησή του εξέφρασε και ο νέος δήμαρχος Λαυρεωτικής, Κωνσταντίνος Λεβαντής, σε σχετική ανακοίνωση.

Μια πρώτη νίκη λοιπόν για το λαό της Κερατέας, ή μάλλον δεύτερη, μετά την αποχώρηση των ΜΑΤ στις 19 Απριλίου. Ενός λαού που παρά τις αντιξοότητες δεν το έβαλε κάτω, δείχνοντας αληθινό επαναστατικό πνεύμα, σε πείσμα όσους τον κατηγορούσαν για μικροαστική νοοτροπία και οπορτουνισμό. Μιας ετερόκλητης ομάδας ανθρώπων που συσπειρώθηκε και κινήθηκε μαζικά, παρά τη συνεχή κρατική τρομοκρατία των πρωτοφανών μέτρων καταστολής, των αντλιών νερού, των τόνων χημικών, των εκατοντάδων ΜΑΤ και ασφαλιτών που απειλούσαν τους κατοίκους και πυροβολούσαν στον αέρα (;). Μια κρατική τρομοκρατία που δεν περιορίστηκε στη φυσική βία, αλλά επεκτάθηκε στο πεδίο της προπαγάνδας, μέσω των αλεπάλληλων, εκβιαστικών δηλώσεων μελών της κυβέρνησης, με πρωταγωνιστές της παράστασης τον Πάγκαλο και το Ραγκούση, αλλά και την πειθήνια σύμπραξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του τύπου, που για καιρό προσπαθούσε να ξυπνήσει τα μικροαστικά αντανακλαστικά της κοινής γνώμης, παπαγαλίζοντας οτι οι Κερατιώτες είναι «τρομοκράτες» και η χωματερή «μονόδρομος».

Είναι αλήθεια οτι κάποιοι κάτοικοι της περιοχής έχτισαν αυθαίρετα τα σπίτια τους, συχνά καταπατώντας τη γη του γείτονα, του δήμου ή του κράτους. Αυτό είναι ένα επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον τους τελευταίους μήνες, με σκοπό να πλήξει την συμπάθεια του κόσμου προς τους Κερατιώτες. Αυτό που θέλω να ρωτήσω όμως εγώ είναι το εξής: σε ποιά περιοχή, βουνό, πεδιάδα ή ακτή της χώρας μας δεν υπάρχουν αυθαίρετα και καταπατητέα κτίσματα; Ας κοιτάξουμε και λίγο τις σεμνές βίλες που έχουν ξεφυτρώσει στην Πάρνηθα, τον Υμηττό και τόσες άλλες δασικές εκτάσεις-φιλέτα, τα πολυτελή ξενοδοχεία που κατά κανόνα καταπατούν αιγιαλό ή δημόσιες εκτάσεις, τις κακόγουστες βυζαντινές υπερκατασκευές, οι οποίες επίσης κατά κανόνα είναι κτισμένες σε οικόπεδα αμφισβητούμενης κυριότητας. Παραφράζοντας τα λόγια του φημολογούμενου ιδρυτή της «επίσημης» ελληνικής θρησκείας, ας ασχοληθούν πρώτα όλοι αυτοί με το δοκάρι που βρίσκεται στα μάτια τους και μετά να προσπαθήσουν να βγάλουν την ακίδα από το μάτι του άλλου…

Ένα ακόμα επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε είναι οτι οι χωματερές είναι «μονόδρομος», μια πρόταση που εσκεμμένα αγνοεί τα σύγχρονα δεδομένα στη διαχείρηση απορριμμάτων. Αντί να αναλύσω το θέμα, θα σας παραπέμψω στην υπεύθυνη και ρεαλιστική πρόταση των οργανώσεων Greenpeace, WWF, Μεσόγειος-SOS και Οικολογική Εταιρία Ανακύκλωσης. Μεταξύ άλλων, το συγκεκριμένο κείμενο προτείνει τη δημιουργία ενός αξιόπιστου και εκτεταμένου δικτύου ανακύκλωσης, την θέσπιση ορισμένων μέτρων με το γενικότερο πνεύμα «πληρώνω ότι πετάω», αλλά και την εισαγωγή της κομποστοποίησης, τόσο σε οικιακό όσο και σε κεντρικό επίπεδο. Η τελευταία μέθοδος συνίσταται στη μετατροπή των οργανικών υπολειμμάτων σε λίπασμα, κάτι που εφαρμόζεται με επιτυχία για δεκαετίες σε χώρες της βόρειας Ευρώπης. Εδώ βέβαια είναι Μπανανία, θα πουν κάποιοι, ακόμα όμως και στη Μπανανία μπορούν να γίνουν βήματα προς τα εμπρός, θα αντιτείνω εγώ.

Η Κερατέα μας δείχνει το δρόμο. Έναν δρόμο δύσκολο και επίπονο, πλην όμως τον μοναδικό για να αποκτήσουμε λόγο στη διαχείρηση των προβλημάτων μας. Τα δικαιώματα δεν χαρίζονται, αλλά κερδίζονται, όπως είναι ιστορικά γνωστό. Μόνο μέσα από την αντίσταση, την ανυπακοή, τη μαζική κινητοποίηση, μπορεί να δοθεί πραγματική λύση. Οι κυβερνώντες το γνωρίζουν αυτό, καλύτερα από τον καθένα, και αυτό που φοβούνται πραγματικά είναι να αντιμετωπίσουν ένα λαό ενωμένο και αποφασισμένο. Ας κάνουμε λοιπόν τους εφιάλτες τους πραγματικότητα…

Δείτε και:

6 σχόλια:

rexides είπε...

Αυτό που τελικά όμως μας δείχνει ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας, είναι ότι χρειάζεται να υπάρχει κοινή συνείδηση στο πια ομάδα αντιπροσωπεύει ο λαός, πια είναι τα αιτήματά της, ποιοι και πως τα καταπατούν.

Στην περίπτωση της Κερατέας, οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις είναι ξεκάθαρες. Ξέρουν ότι ανήκουν στην ομάδα των "κατοίκων της Κερατέας", ξέρουν ότι το αίτημα τους είναι να μην κατασκευαστεί η χωματερή στην περιοχή τους, και έχουν συχνά κατονομάσει και τον αρχι-εργολάβο του έργου που έχει τα συμφέροντα.

Όλα αυτά τους βοηθάνε να συνεχίσουν τον αγώνα με δύναμη. Άλλα όταν κοιτάω προς τους άλλους τομείς που πρέπει να αγωνιστούμε σαν λαός, δεν μπορώ να πω ότι υπάρχουν οι ίδιες συγκυρίες.

Καταρχήν δεν υπάρχει πια η ταξική συνείδηση... Ή να το θέσω καλύτερα γιατί δεν πιστεύω καν ότι ο όρος έχει και πολύ νόημα εν έτι 2011, ο κόσμος δεν καταλαβαίνει που βρίσκεται πάνω στο οικονομικό φάσμα, και που βρίσκονται οι υπόλοιποι σε σχέση με αυτόν. Δεν μπορούμε καν να προσδιορίσουμε το "εμείς" και το "αυτοί". Ποιοι είμαστε "εμείς"; Οι Έλληνες; Ο λαός; Η 'εργατική τάξη'; Ανάλογα με τον ποιο θα ρωτήσεις, θα σου δώσει διαφορετικές απαντήσεις για αυτές τις έννοιες, και πόσους περικλείουν.

Αντίστοιχα δεν γνωρίζουμε και ποιος είναι ο αντίπαλος. Χαρακτηριστικό είναι το πως ορίζουν την κρίση διάφορες ομάδες. Ακούς από την μία για "εγγενή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος" και από την άλλη για "κρίση των Ελληνικών αξιών". Δεν υπάρχει καν κοινός στόχος δηλαδή.

Και για να πάρω και τον χώρο της αριστεράς συγκεκριμένα, έχουμε από την μία μια παράταξη χωρίς πάθος και με μια μεγάλη δόση μετριοπάθειας, και από την άλλη μία που έχει μείνει κολλημένη σε αντιλήψεις και λεξιλόγιο του περασμένου αιώνα, που όχι μόνο δεν αγγίζει τον κόσμο, άλλα τον απωθεί κιόλας.

Θέλω να πω, ότι έχουμε το παράδειγμα της Κερατέας, ξέρουμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε με αυτό, άλλα δεν ξέρουμε τι.

Μιχάλης Ρ. είπε...

Καλό μήνα σύντροφε και καλό βόλι.
"Προς γαρ το τελευταίον εκβάν,έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται."

Η επανάσταση του τζάμπα
Του Γιωργου Παγουλατου*
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_06/02/2011_431581
* Ο κ. Γ. Παγουλάτος διδάσκει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλε rexides
Δυστυχώς έχεις δίκιο. Όλοι συμφωνούν οτι βρισκόμαστε σε κρίση, αλλά διαφωνούν στο τι ακριβώς σημαίνει αυτό και στο πως πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Απέναντι στην τεράστια μηχανή εκμετάλλευσης και προπαγάνδας που έχουν στήσει οι τραπεζίτες, οι εργολάβοι και τα τσιράκια τους οι βουλευτές, θα πρέπει ο λαός να αντιταχθεί μαζικά και οργανωμένα, αν θέλει να έχει πιθανότητες επιτυχίας. Αυτό είναι δύσκολο να γίνει σε συνθήκες άμεσης δημοκρατίας, η οποία προκαλεί αναπόφευκτα πλουραλισμό απόψεων και διάσπαση. Μια ομάδα «φωτισμένων», που θα εμπνέει και θα διαφωτίζει τον κόσμο είναι αναγκαία για να επιτευχθεί η συσπείρωση.

Έχουμε λοιπόν το δίλλημα: δημοκρατία ή συστράτευση; Παρότι στο παρελθόν έχω αρκετές φορές τοποθετηθεί υπέρ της δημοκρατίας, οι περιστάσεις με οδηγούν στο να ταλαντεύομαι και να επικροτώ κάποιες φορές τη συστράτευση. Εδώ βέβαια υπάρχουν τα μειονεκτήματα του περιορισμού της ελευθερίας, της καθοδήγησης, της πιθανής κατάχρησης εξουσίας από κάποιον «σωτήρα» και άλλα. Ίσως η καλύτερη λύση θα ήταν κάπου στη μέση, αυτό όμως είναι δύσκολο να επιτευχθεί...

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλε Μιχάλη
Καλό μήνα και από μένα. Όσο για το «σύντροφε», το παίρνω στην πλάκα, καθώς έχει σχεδόν υποβιβαστεί σε βρισιά...

Συμφωνώ οτι πρέπει να κοιτάξουμε και το δικό μας μερίδιο ευθύνης στην κρίση, κάτι για το οποίο έχω τοποθετηθεί παλιότερα εδώ. Είμαι όμως τουλάχιστον δύσπιστος απέναντι στους αρθρογράφους της Καθημερινής του Μπόμπολα, η οποία έχει εξελιχθεί σε έναν από τους μεγαλύτερους θεματοφύλακες του Μνημονίου...

Εφόσον η κυβέρνηση λαμβάνει αποφάσεις χωρίς να λαμβάνει υπόψη της στο ελάχιστο τη γνώμη των πολιτών, αλλά ακολουθεί τυφλά τις οδηγίες των δανειστών, παίρνοντας άδικα και παράλογα μέτρα, νομίζω πως δεν διαφοροποιείται πολύ από μια δικτατορία. Η λογοκρισία, η ξύλινη γλώσσα, η ωμή βία μπορεί να λείπουν, αντικαθίστανται όμως από τη μεθοδευμένη κατασκευή της συναίνεσης, μέσω του ελεγχόμενου τύπου και του συστήματος εκπαίδευσης. Έχουμε δημοκρατία μόνο στους τύπους. Στην πράξη οι λίγοι είναι αυτοί που κυβερνούν, όπως κυβερνούσαν πάντοτε, με λίγα φωτεινά διαλείμματα.

Απέναντι σε ένα τέτοιο σύστημα, πιστεύω πως οι κινήσεις «ανυπακοής», ακόμα και αν εμπνέονται από ιδιοτελή κίνητρα κάποιες φορές, όταν γίνονται μαζικά μπορούν να πιέσουν τους κυβερνόντες και να τους αναγκάσουν να σεβαστούν τη θέληση του λαού. Δεν μπορεί το κράτος π.χ. να χρωστάει εκατομμύρια ευρώ στον ΟΑΣΘ και για να βγάλει τα σπασμένα να του επιτρέπει να διπλασιάσει σχεδόν το εισιτήριο, κατηγορώντας ταυτόχρονα όσους δεν πληρώνουν ως «τζαμπατζήδες» και «μπαταχτσήδες». Είναι τουλάχιστον γελοίο...

Μιχάλης Ρ. είπε...

Δεν είμαι δημοκράτης φίλε και ποτέ δεν θα δικαιώσω και δεν θα ταυτιστώ με την ανθρωπομάζα του κόσμου του φουκαρά που έχει όλες της γης τις χάρες και βασανίζεται από το ένα και μοναδικό του ελάττωμα, να αφήνει τους άλλους να τον εκμεταλλεύονται. Το πολιτικό ερώτημα σήμερα φίλε είναι για μένα πως, με ποιο τρόπο 3.000.000 φορολογούμενοι και ασφαλισμένοι στα δημόσια ταμεία θα παρέχουν υπηρεσίες και πρόνοια σε 12.000.000 αδικημένους. Ο λογαριασμός για τον καθένα μας από τους…χαίρομαι να πληρώνω γιατί έχω βίτσια είναι τεράστιος και πέτρα βαριά στο λαιμό της πονόψυχης αριστεράς. Πιστεύω (είμαι στρατευμένος) στη φιλάνθρωπη κοινωνία και στο δίκαιο κράτος. Η κρατική φιλανθρωπία που προσπαθείς να επιβάλλεις με την ψευδαίσθηση ότι εκπροσωπείς το λαό είναι ανέκδοτο και κοσμοάποψη τύπου Λαζόπουλου. Όσον αφορά την Κερατέα και τους χούλιγκαν των γηπέδων, τους δολοφόνους της ΜΑΡΦΙΝ και το κίνημα των δυσκοίλιων, μη βιάζεσαι να βγάλεις πρόωρα συμπεράσματα για να μη χρειασθεί να αναθεωρήσεις το εγχειρίδιο της επανάστασης του καναπέ και της κυτταρίτιδας. Άλλωστε οι γιατροί της χούφτας και της μίζας έχασαν τη μάχη από τους έντιμους γιατρούς κι έτσι έχεις χρόνο ν΄ ασχοληθείς και με τα σκουπίδια (μακριά από το σπίτι σου φυσικά).

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλε Μιχάλη
Το οτι για όλα φταίει το κοινωνικό κράτος, η «κρατική φιλανθρωπία» όπως το χαρακτηρίζεις, είναι ένας απο τους πιο διαδεδομένους μύθους του νεοφιλελευθερισμού της Θάτσερ και του Ρήγκαν. Ότι έλεγαν στην Αγγλία της δεκαετίας του '80 μας το πλασάρουν στην Ελλάδα του σήμερα οι εκπρόσωποι των ίδιων συμφερόντων. Ο «πολιτισμός» του ξεπουλήματος, ακόμα και των πιο παραγωγικών κρατικών οργανισμών, έφτασε επιτέλους στο Ελλάντα, έστω και με τριάντα χρόνια καθυστέρηση...

Το κυριότερο πρόβλημα στη χώρα μας δεν είναι ο δυσκίνητος, αδηφάγος και διεφθαρμένος δημόσιος τομέας (κι αυτός φυσικά αποτελεί μια πληγή). Είναι η απουσία κάθε είδους παραγωγής. Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε αναπτυγμένη βιομηχανία, το σύστημα όμως κατάρρευσε τελείως από τη στιγμή που ξεκίνησε η μαζική εισαγωγή φθηνών προϊόντων από την Κίνα και τις λοιπές «αναπτυσσόμενες» χώρες, στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας των CEO και των μεγαλομετόχων. Για την αγροτική παραγωγή ισχύουν τα ίδια. Φταίχτης δεν είναι μόνο η πολιτεία, αλλά και οι ίδιοι οι επιχειρηματίες και αγρότες που δεν εξέλιξαν καθόλου την παραγωγή τους, επενδύοντας χρόνο και χρήμα, καθώς το μόνο που σκέφτονταν ήταν πως να υποκλέψουν τις επιδοτήσεις της ΕΟΚ, για να τις φάνε μετά στα μπουζούκια και τα κωλόμπαρα της επαρχίας...

Η κοινωνική πολιτική της Ελλάδας είναι από τις καλύτερες στην Ευρώπη και έτσι πρέπει να μείνει. Ακόμα κι αν είσαι ανασφάλιστος, σε κανένα δημόσιο νοσοκομείο δεν θα σε αφήσουν να πεθάνεις, θα σου χορηγήσουν μάλιστα αν χρειαστεί και φάρμακα αξίας χιλιάδων ευρώ. Οι ανασφάλιστοι όμως, των οποίων η περίθαλψη αποτελεί πράξη ανθρωπιάς και πολιτισμού, δεν βάρυναν τόσο τα ασφαλιστικά ταμεία όσο άλλοι παράγοντες. Ο βασικότερος λόγος που τα ταμεία δεν έχουν λεφτά είναι οι διάφοροι αετονύχηδες που ροκάνιζαν το δημόσιο χρήμα επί δεκαετίες, είτε γιατροί ήταν αυτοί, είτε διευθυντές και διοικητές, είτε «σύμβουλοι επενδύσεων» που έχασαν (μάλλον χάρισαν στα πραγματικά αφεντικά τους) δισεκατομμύρια από τα αποθεματικά των ταμείων, επενδύοντάς τα σε μετοχές-φούσκες και τοξικά ομόλογα.

Τέλος, χωρίς να θέλω να θεοποιήσω κανέναν, δεν νομίζω οτι είναι δίκαιο να συγκρίνουμε τους κατοίκους της Κερατέας με τους ανεγκέφαλους της ΑΕΚ ή με τους φανατικούς που πυρπόλησαν αθώους ανθρώπους. Η προσφιλής αυτή τακτική του τσουβαλιάσματος είναι η αγαπημένη των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, που προσπαθούν να βαφτίσουν κάθε μορφής αντίδραση ως «τρομοκρατική», με σκοπό να την απαξιώσουν και να την δυσφημίσουν.

Και για να μη μακρηγορούμε, εσύ ποιά καλύτερη λύση προτείνεις;