Λογαριασμός λαϊκής κοροϊδίας!

Πρόσφατα η κυβέρνηση έκανε κάτι που με εκνεύρισε αφόρητα. Όχι οτι όλα τα υπόλοιπα μέτρα που έχει πάρει από τη στιγμή της εκλογής της και μετά με έχουν αφήσει ασυγκίνητο, απλά πιστεύω πως το συγκεκριμένο είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αναφέρομαι στην κωμικοτραγική ιδέα να ανοίξουν έναν «λογαριασμό αλληλεγγύης για την απόσβεση δημοσίου χρέους». Σίγουρα κάποιοι έχουν μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση του (μαύρου) χιούμορ για να το σκεφτούν αυτό... Ας κάνω όμως λίγο το δικηγόρο του διαβόλου (στην προκειμένη του κράτους), έτσι για να υπάρχει αντίλογος. Πού είναι το κακό στο να βοηθήσει κάποιος την πατρίδα του; Το έκανε και ο NASAς και ο συμπαθής ηλικιωμένος που βγήκαν στις ειδήσεις. Αφού η χώρα μας βρίσκεται σε περίοδο κρίσης, είναι στο χέρι όλων μας να τη στηρίξουμε και τι καλύτερο από το να συμβάλει ο καθένας εθελοντικά, ανάλογα με τις δυνατότητές του. Σωστά; Όχι!

Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει περισσό θράσος. Από τη μία μας πλημμύρισε με φανταχτερές και παρήγορες προεκλογικές δεσμεύσεις (όχι νέοι φόροι, όχι άνοδος του ΦΠΑ, δικαιότερο φορολογικό σύστημα που θα συμβάλει στην «αναδιανομή του εισοδήματος» -ένα σοσιαλιστικό πυροτέχνημα που δεν έπεισε ούτε τους πρασινοφρουρούς-, καλύτερη διαχείριση του δημοσίου χρήματος με περιορισμό των σπαταλών, κ.α.). Το κεντρικό σύνθημα προεκλογικά ήταν το «υπάρχουν λεφτά», ένα πρόχειρο και αηδιαστικό ψέμα που αναπαρήγαγαν με σχολαστικότητα τα απανταχού πράσινα παπαγαλάκια, από τους τοπικούς πολιτευτές και τους ΠΑΣΠιτες φοιτητές, μέχρι τον τελευταίο γεράκο στο καφενείο (που του είχε διορίσει ο Ανδρέας όλη την οικογένεια στο δημόσιο)...

Από την άλλη, μετεκλογικά μας προσγείωσε ανώμαλα με το περίφημο «δεν υπάρχει σάλιο». Οποία έκπληξις! Πρέπει να έπεσαν από τα σύννεφα τα παιδιά, που να φανταστούν τέτοιο εξωφρενικό πράγμα! Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, τα αρχικά μέτρα που σχεδίαζε να πάρει η κυβέρνηση (πάταξη της φοροδιαφυγής, περιορισμός των σπαταλών στο δημόσιο, καταπολέμηση της διαφθοράς) δεν απέδωσαν ούτε στο ελάχιστο τα προσδοκώμενα χρήματα. Ήταν άραγε τόσο ουτοπικά ή μήπως δεν υπήρχε η παραμικρή πολιτική βούληση για την πραγματοποίησή τους; Τα επόμενα, ολοένα και πιο δυσάρεστα μέτρα, φάνηκαν επίσης λίγα στους «σοφούς» της Ευρώπης. Έτσι, το «σχέδιο Β» διαδέχτηκε το «σχέδιο Α», ενώ ο Έλληνας μικρομεσαίος κατάλαβε μέσα σε λίγες μέρες οτι τελικά αυτός θα πληρώσει την κρίση και κανένας άλλος! Αύξηση της φορολογίας σε τσιγάρα, ποτά, καύσιμα, αύξηση του ΦΠΑ, μείωση των επιδομάτων και των δώρων στους δημοσίους υπαλλήλους, ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό... Τα μόνα μέτρα που έχουν σκοπό να πλήξουν τους πλούσιους (τεκμήρια σε είδη πολυτελείας, αυστηρότεροι έλεγχοι του ΣΔΟΕ) είναι αμφίβολο αν και σε τι βαθμό θα εφαρμοστούν.

Είναι βέβαιο οτι η χώρα έχει φτάσει σε δεινό σημείο στα δημοσιονομικά της. Κακοδιαχείριση σε βαθμό ξεφτίλας, εξωφρενικές σπατάλες για την Ολυμπιάδα, υποβάθμιση έως εξαφάνιση γεωργίας και βιομηχανίας κυρίως λόγω της παγκοσμιοποίησης, συν ο αντίκτυπος από την οικονομική κρίση στις ΗΠΑ, που έφτασε με λίγη καθυστέρηση. Ποιος όμως φταίει για όλα αυτά; Διεφθαρμένοι πολιτικοί και υψηλόβαθμοι υπάλληλοι, πολυεθνικές και κερδοσκόποι, τράπεζες και χρηματιστηριακοί κολοσσοί... Σίγουρα πάντως δεν φταίει ο υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα που χάνει τη δουλειά του, ο δημόσιος υπάλληλος που βλέπει το εισόδημά του να μειώνεται, ο νέος πτυχιούχος που διαπιστώνει οτι η ανεργία ή η εξευτελιστική εργασία είναι οι μόνες του επιλογές.

Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, το κράτος μας εμπαίζει και μας κοροϊδεύει, προτείνοντας να καταθέσουμε τα χρήματά μας για να καλύψουμε τις μαύρες τρύπες τους. Για να καλύψουμε τους αστυφύλακες που φυλάνε την Αγγελοπούλου, τον Τράγκα και τον Τριανταφυλλόπουλο, τους σαράντα κηπουρούς του Ευαγγελισμού (που δεν διαθέτει κήπο), τις ανυπολόγιστες μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων, τη Mizens®, τα εκατομμύρια που σπαταλώνται σε άχρηστα και υπερτιμολογημένα φάρμακα και ιατρικά υλικά στο ΕΣΥ, τα δημόσια έργα που κοστίζουν στο κράτος τα δεκαπλάσια απ' οτι θα κόστιζαν σε κάποιον ιδιώτη και γενικότερα όλες τις λαμογιές και τις κομπίνες των τελευταίων δεκαετιών...

Πριν κλείσω, ένα μικρό σχόλιο περί δημοσίου χρέους. Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά νομίζω πως λίγη κοινή λογική διαθέτω. Το κράτος ψάχνει να βρει δανεικά με χαμηλό επιτόκιο και οι κακοί Ευρωπαίοι δεν του δίνουν, γιατί το θεωρούν αναξιόπιστο, κάπως έτσι δεν είναι; Δεν θα μπορούσε, αντί του εμπαιγμού με τον «λογαριασμό αλληλεγγύης», να δανειστεί το κράτος από τους ίδιους του τους πολίτες; Στη Σουηδία και σε άλλες χώρες αυτό εφαρμόζεται με επιτυχία. Αντί να δανείζεται με 6% επιτόκιο και με εξευτελιστικούς όρους από τράπεζες και μεγάλες εταιρίες, η Ελλάδα θα μπορούσε να εκδώσει ομόλογα με χαμηλότερο επιτόκιο, ας πούμε 4%, και να τα διαθέσει προς πώληση σε όλους τους πολίτες. Με αυτόν τον τρόπο ούτε θα αναγκαζόταν ο ΓΑΠ να περιοδεύει φιλώντας κατουρημένες ποδιές, ούτε να δεχτούμε όλοι εμείς τους δυσβάσταχτους όρους της Κομισιόν και ίσως στο μέλλον του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Η απάντηση είναι οτι η κυβέρνησή μας , όπως και σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις, είναι δέσμια των τραπεζών. Οι τραπεζίτες έχουν αποκτήσει τα τελευταία χρόνια τόση εξουσία, που δικαίως θα μπορούσαμε να πούμε οτι αυτοί ουσιαστικά κυβερνούν και όχι οι πολιτικοί. Αμέσως μόλις έγινε γνωστή η οικονομική κρίση στην Αμερική, ο τότε υπουργός κ. Αλογοκούφης έσπευσε να «ενισχύσει» τις τράπεζες με εγγύηση 28 δις ευρώ, με αποτέλεσμα οι ελληνικές τράπεζες να μπορούν να δανείζονται με επιτόκια ύψους 1% από το εξωτερικό και στη συνέχεια τα δανείζουν στο κράτος με 5,5%. Ίσως να φαίνεται παραλογισμός, αλλά όπως είπα: αυτοί κυβερνούν...

Δείτε και:

• http://exoorama.blogspot.com/2009/07/blog-post_25.html