Σήμερα αποφάσισα να γράψω κάτι διαφορετικό. Θεώρησα οτι θα ήταν ενδιαφέρον αν παρουσίαζα ένα αμφιλεγόμενο θέμα χωρίς να παίρνω σαφή θέση, με σκοπό να γίνει μετά συζήτηση από τους σχολιαστές του ιστολογίου. Εμπνεόμενος από τους φίλους Διαγόρα και Σπίθα, χωρίς όμως να θέλω να τους αντιγράψω, θα αναλύσω σήμερα το ιδιαίτερα ενδιαφέρον αλλά και κάπως «βαρύ» θέμα της ευθανασίας. Τι είναι όμως ευθανασία; Με τον όρο αυτόν περιγράφεται η περίπτωση κατά την οποία είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπος θα υποκύψει στο μοιραίο και απλά επιταχύνεται ο θάνατος του, με σκοπό να απαλλαγεί από την επιθανάτια αγωνία. Η ευθανασία διακρίνεται στην ενεργητική, όταν με συγκεκριμένες ενέργειες υποβοηθείται η έλευση του θανάτου από τρίτο άτομο και στην παθητική, κατά την οποία απλά δε λαμβάνονται μέτρα προς παρεμπόδιση του.
Παρακάτω θα παραθέσω αποσπάσματα από παλιότερη εργασία που έγινε από φοιτητές της ιατρικής σχολής όπου φοίτησα, στην οποία διερευνήθηκαν οι απόψεις και οι θέσεις των φοιτητών για το επίμαχο αυτό ζήτημα.
Η ευθανασία αποτελεί ένα από τα πλέον κρίσιμα και επίκαιρα ζητήματα προβληματισμού και αντιπαράθεσης θέσεων της σύγχρονης βιοηθικής. Οι υποστηρικτές της ευθανασίας τη θεωρούν ως αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου. Άλλοι αποκρούουν τη συγκεκριμένη άποψη και καταλογίζουν ποινικές ευθύνες στους γιατρούς, οι οποίοι την επιχειρούν. Κάποιες χώρες προχώρησαν στη νομοθετική κατοχύρωση της ευθανασίας υπό ορισμένες προϋποθέσεις, ενώ άλλες αντιμετωπίζουν τις πρωτοβουλίες αυτές με σοβαρό σκεπτικισμό. Το βέβαιο είναι, ότι κανένα άλλο θέμα δεν έχει αγγίξει τόσο τον πυρήνα της ηθικής, της φιλοσοφικής και της βιολογικής ύπαρξης του ατόμου, όσο η «διαχείριση» του θανάτου ενός ανιάτως πάσχοντα, ο οποίος βιώνει πόνο και απόγνωση τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Η προσέγγιση και η αξιολόγηση της ευθανασίας αφορά κατ' εξοχήν την ιατρική επιστήμη και τους λειτουργούς της υγείας, οι οποίοι όμως πρέπει να διαμορφώσουν θέσεις και απόψεις συνεκτιμώντας τα ιατρικά δεδομένα με τις θρησκευτικές, φιλοσοφικές, κοινωνιολογικές και νομικές πτυχές του όλου ζητήματος.
Η ευθανασία αποτελεί ένα οξύ και αμφιλεγόμενο βιοηθικό πρόβλημα, συνυφασμένο αφ' ενός με τη ζωή και ιδιαίτερα με την ποιότητα της και αφετέρου με το αναπόφευκτο, για κάθε έμβιο ον, φαινόμενο του θανάτου. Το δικαίωμα του αποθνήσκειν συζητείται ευρύτατα από επιστήμονες διαφόρων κλάδων, ενώ η φιλοσοφική θεώρηση του δικαιώματος της επιλογής του θανάτου άπτεται περισσότερο με την έννοια της αυτοκτονίας. Για ποικίλους λόγους, το σύνολο των ιατρών δε διαθέτει το απαιτούμενο ειδικό επιστημονικό υπόβαθρο και δεν έχει εντρυφήσει αρκούντως στη σχετική ηθικοφιλοσοφική προβληματική, ώστε να αντιμετωπίσει το πολύπλοκο αυτό ζήτημα εάν και όταν παραστεί ανάγκη.
Η πλειοψηφία του δείγματος των φοιτητών Ιατρικής της ερευνάς μας θεωρεί τους αφόρητους πόνους ως την κυριότερη αιτία που μπορεί να οδηγήσει έναν ασθενή σε αναζήτηση ευθανασίας ή ιατρικής βοήθειας για αυτοκτονία. Είναι γεγονός ότι ο πόνος αποτελείτο πλέον κοινό σύμπτωμα αποθνησκόντων ασθενών από καρκίνο, AIDS και άλλες σοβαρές παθήσεις. Εκτός όμως του πόνου εκδηλώνονται και άλλα συμπτώματα στους βαρέως πάσχοντες, όπως η δύσπνοια και η σωματική εξάντληση, ενώ επιτείνεται διαρκώς η αγωνία για πιθανή απώλεια της συνείδησης και για την αδυναμία αυτοεξυπηρέτησής τους. Τα δεδομένα αυτά ωθούν τον ασθενή του τελικού σταδίου στο να συναισθάνεται ότι είναι βάρος σε άτομα του συγγενικού του περιβάλλοντος, από τα οποία πλέον θα εξαρτάται πλήρως. Επιπρόσθετα, η έλλειψη ειδικής εκπαίδευσης του υγειονομικού προσωπικού στην περίθαλψη ετοιμοθάνατων και η άπουσία ουσιαστικής επικοινωνίας ιατρών και ασθενών επιτείνουν την επιθανάτια αγωνία και δίδουν την αίσθηση ενός επικείμενου ανάξιου θανάτου.
Η θέση ότι δε συμβαδίζει η ευθανασία με το θρησκευτικό τους συναίσθημα υποστηρίχθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών της Ιατρικής. Για την χριστιανική θρησκεία ο θάνατος αποτελεί ένα βιολογικό φαινόμενο, αλλά παράλληλα και ένα πολυσύνθετο γεγονός με μεταφυσικές διαστάσεις. Η χριστιανική θρησκεία θεωρεί «ως φοβερότατον το του θανάτου το μυστήριον», ενώ η ψυχή χαρακτηρίζεται ως οντότητα, «ενυπάρχουσα εξ άκρας συλλήψεως» η οποία, σε περίπτωση καταστροφής του εγκεφάλου, δεν επηρεάζεται ως προς την ύπαρξη της και τις λειτουργίες της. Η άποψη αυτή εγείρει ερωτηματικά, ιδιαίτερα σε σχέση με την έννοια του εγκεφαλικού θανάτου και τη λήψη αποφάσεων για διακοπή της καρδιοπνευμονικής υποστήριξης σε άτομα με διαπιστωμένη μη αναστρέψιμη παύση όλων των εγκεφαλικών λειτουργιών, συμπεριλαμβανομένου και εγκεφαλικού στελέχους
Η Καθολική Εκκλησία έχει διατυπώσει με σαφήνεια τις θέσεις της για την ευθανασία, όπως έπραξαν και κάποιες από τις εκκλησίες των Προτεσταντών. Αντίθετα, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει λάβει επίσημη θέση, με συνέπεια να μην επιλύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συνειδησιακά προβλήματα εκείνων, οι οποίοι καλούνται ή είναι επιφορτισμένοι με τη λήψη σχετικών αποφάσεων. Πέρα όμως από τις αποφάσεις των Εκκλησιών, σημαντική είναι η ηθική διάσταση του ζητήματος και η θέση ότι κανείς άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει για το δικό του θάνατο ή για το θάνατο άλλων.
Στη διεθνή βιβλιογραφία επισημαίνονται διάφορες ερευνητικές προσπάθειες καταγραφής θέσεων και απόψεων μελών της ιατρικής κοινότητας και δειγμάτων γενικού πληθυσμού για την ευθανασία και τις ποικίλες εκφάνσεις της. Η χρησιμότητα διεξαγωγής ερευνών με το συγκεκριμένο αντικείμενο αφορά στην εξαγωγή συμπερασμάτων, επί των οποίων θα μπορούσαν να τεκμηριωθούν αποφάσεις της Πολιτείας για την νομιμοποίηση ή όχι της ευθανασίας. Το δικαίωμα για ευθανασία ή αναζήτηση βοήθειας για αυτοκτονία ενός ασθενούς, ο οποίος έχει φθάσει στα όρια της ψυχοσωματικής αντοχής του και έχει διαύγεια πνεύματος και δυνατότητα κρίσης, θεωρήθηκε ως αποδεκτό από το 60,9% των φοιτητών της Ιατρικής. Σε επόμενες όμως ερωτήσεις, το 63,5% των φοιτητών απάντησε ότι η επίσπευση του θανάτου ενός πάσχοντος από ανίατη νόσο με παρέμβαση ιατρού δεν είναι ηθικά αποδεκτή, ενώ το 78,8% δήλωσε ότι δεν θα παρείχε συμβουλές με άμεσο ή έμμεσο τρόπο για το πώς μπορεί να τερματίσει τη ζωή του.
Σε έρευνα η οποία πραγματοποιήθηκε από ομάδα ιατρών ογκολόγων στο Michigan των Η.Π.Α διαπιστώθηκε ότι ένα σημαντικό ποσοστό γιατρών έχει δεχθεί αιτήματα ενεργητικής (43,0%) και υποβοηθούμενος (38,0%) ευθανασίας, στα οποία ορισμένοι εξ αυτών ανταποκρίθηκαν. Σε άλλη έρευνα, η οποία πραγματοποιήθηκε στην ίδια Πολιτεία των Η.Π.Α και στην οποία συμμετείχαν γιατροί και δείγματα γενικού πληθυσμού διαπιστώθηκε εν γένει θετική στάση έναντι της νομιμοποίησης της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Έρευνα η οποία πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία το 1996 έδειξε, ότι σημαντικό ποσοστό ιατρών έχει δεχθεί, έστω μία φορά, αίτημα για ευθανασία από ασθενή τελικού σταδίου και ότι κάποιοι εξ αυτών θεωρούν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η ευθανασία είναι αποδεκτή και ηθικά σωστή. Στην Ελλάδα, έρευνα η οποία προσέγγισε το ζήτημα της αντιμετώπισης της ευθανασίας σε 15 Μονάδες Εντατικής Θεραπείας της χώρας έδειξε ότι τα ποσοστά των γιατρών, που έχουν αντιληφθεί περιπτώσεις ενεργητικής και παθητικής ευθανασίας, ανέρχονται σε 18,5% και 32,1% αντίστοιχα. Άλλη έρευνα, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη σε δείγμα γενικού πληθυσμού, έδειξε ότι μόνο ένα ποσοστό 3,1% τάσσεται υπέρ της ευθανασίας και ότι το 58,9 % δε θεωρεί σκόπιμη τη νομιμοποίηση της.
Το 1981 στη Λισσαβόνα η Παγκόσμια Ιατρική Ένωση εξέδωσε τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ασθενών, με την οποία αναγνωρίστηκε το δικαίωμα του αξιοπρεπούς θανάτου και το δικαίωμα του ασθενή να αρνηθεί μια θεραπευτική αγωγή. Στην ίδια Διακήρυξη συμπεριλήφθηκε η απαγόρευση της συμμετοχής γιατρών στη διαδικασία εκτέλεσης θανατοποινιτών, ως αντίθετη προς την ιατρική ηθική. Το 1983 στη Διακήρυξη της Βενετίας καθορίστηκε ότι «ο γιατρός έχει ως αποστολή να θεραπεύει και να ανακουφίζει τους πόνους, λαμβάνοντας υπόψη του μόνο το συμφέρον του ασθενή, χωρίς εξαίρεση, ακόμα και σε περίπτωση ανίατης ασθένειας ή επιδείνωσης της κατάστασης».
Από όλα τα παραπάνω λοιπόν, εγείρονται πολλά θέματα για συζήτηση και προβληματισμό. Παρακάτω θα αναφέρω μερικά, έτσι για να ξεκινήσουμε τη συζήτηση.
Έχει ο άνθρωπος δικαίωμα να δώσει τέλος στη ζωή του και αν ναι, υπό ποιες προϋποθέσεις; (Η σοβαρή παραμόρφωση όπως στη φωτογραφία είναι μια από αυτές;)
Τι γίνεται αν ο αιτών την ευθανασία είναι ασθενής που θα αποβιώσει σχεδόν σίγουρα, αλλά μετά από αρκετά χρόνια (π.χ. ένας φορέας του HIV);
Μήπως είναι προτιμότερο να διερευνάται λεπτομερώς κάθε ασθενής που ζητάει ευθανασία, πριν την τέλεσή της; (Υπάρχει περίπτωση να πάσχει από κατάθλιψη και αν αλλάξει η διάθεσή του να αναθεωρήσει την απόφαση για ευθανασία).
Είναι ηθικά σωστό να βοηθάει ένας γιατρός κάποιον συνάνθρωπό του να δώσει τέλος στη ζωή του; (Στη φωτογραφία ο διαβόητος "Dr Death" Kevorkian, που συνέβαλε σε πάνω από 100 υποβοηθούμενες αυτοκτονίες στο Michigan των ΗΠΑ).
Έχει λόγο η θρησκεία πάνω στο θέμα; Πρέπει να πάρει σαφή θέση; (Πολλοί θρησκόληπτοι γιατροί ή ασθενείς στηρίζονται στις αποφάσεις της Εκκλησίας τους).
Δείτε επίσης:
52 σχόλια:
Εξαιρετικό Ποστ Ανορθόδοξε,
Φυσικά, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, η Εκκλησία έχει σημαντικότερα πράγματα ν'ασχοληθεί (ταυτότητες, δημοψηφίσματα, δεξιές του Κυρίου, real estate, διαπλοκή) - που να βρεθεί χρόνος για τη συζήτηση θεμάτων που αφορούν μόνο μερικούς δύσμοιρους που θέλουν να πεθάνουν...
Προσωπικά:
- δε νομίζω να κατέφευγα ποτέ σ'αυτή τη λύση - όχι γιατί φοβάμαι την τιμωρία του ανύπαρκτου μπαμπούλα θεού, αλλά γιατί "γλυκειά η ζωή, κι ο θάνατος μαυρίλα" (Σολωμός)
- αναγνωρίζω στον καθένα το δικαίωμα του να ορίσει την ώρα και τον τρόπο του θανάτου του - υποβοηθούμενος από ιατρούς που δεν έχουν ηθικό πρόβλημα με αυτό.
- αναγνωρίζω στην κάθε εκκλησία της οποίας ο θανών ήταν μέλος το δικαίωμα να τον αποτάξει, αφορίσει κτλ κτλ (τι αξία έχει άλλωστε!)
Απ΄την άλλη, ένα σοβαρό νομικό θέμα είναι η ανάκληση μιας δήλωσης βούλησης ευθανασίας... τι θα γίνει δηλαδή, αν κανείς αλλάξει γνώμη την ενδεκάτη ώρα, και η ευθανασία είναι μη αναστρέψιμη, μετατρέπει το συμπονετικό γιατρό που τον βοηθά σε ψυχρό εκτελεστή;
Νέα ήθη, νέες ανάγκες του δικαίου. Αλλά χρειάζεται ήρεμη σκέψη και συζήτηση με τους ειδήμονες και όχι ορθόδοξοι λεονταρισμοί κάθε θρησκείας και δόγματος.
Eίναι πραγματικά εξαιρετικό το post σου Ανορθόδοξε (και λάτρη της τεκμηρίωσης). Δύσκολο όμως να πάρεις θέση σε ένα comment, γιατί το θέμα είναι πάρα πολύ σύνθετο.
Προσωπικά δεν με αφορά καθόλου το κομμάτι της Εκκλησίας, αλλά κυρίως το αν θα ήμουν πραγματικά σε θέση να κρίνω αν θέλω να βάλω το τέλος. Φοβάμαι την περίπτωση που θα καλούνταν να το αποφασίσουν άλλοι που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά και αφενός «φοβούνται» αφετέρου βασανίζονται.
Προφανώς υπάρχουν και πολλά νομικά ζητήματα. Αμφιβάλλω όμως αν σε αυτή τη γελοία χώρα που ζούμε μπορεί πραγματικά κανείς να τα συζητήσει ψύχραιμα. Είδες τι έγινε με το απλό Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης και την ανάγκη να συμπεριλάβει τα ομόφυλα ζευγάρια; Κατήντησε θέμα για πρωινάδικα...
Εδώ και λίγο καιρό συζητείται ευρύτατα το θέμα της ευθανασίας μετά την απόφαση του Ανωτάτου Βρετανικού Δικαστηρίου να επιτρέψει την ευθανασία ασθενούς που ζούσε παράλυτη με μηχανική υποστήριξη και για την οποία η ιατρική επιστήμη είχε αποφανθεί ότι δεν υπάρχει ελπίδα θεραπείας.
Ο ανθρώπινος θάνατος έχει αποτελέσει συχνά αντικείμενο συζήτησης της Ηθικής.
Ο οίκτος και η συμπάθεια προς ανιάτως πάσχοντες συνανθρώπους αλλά και η επιθυμία για συγκρότηση κοινωνιών που να χαρακτηρίζονται από την υγεία και την ευεξία των μελών τους, ανέκαθεν είχαν προβληματίσει. Στην αρχαία Σπάρτη υπήρχε σε εφαρμογή νόμος που υπαγόρευε ένα είδος κοινωνικής ή ευγονικής ευθανασίας και εκφραζόταν με τον Καιάδα. Οι στωικοί φιλόσοφοι τη θεωρούσαν σαν λύση στον πόνο και στις ανίατες αρρώστιες, ενώ οι Ρωμαίοι την πρόβαλλαν όχι μόνο σαν διέξοδο από την προβληματική και ασθενική ζωή αλλά και σαν "προληπτική μέριμνα" για κάθε απρόσμενο ενδεχόμενο. Οι αντιλήψεις αυτές αναβίωσαν αργότερα με το φιλοσοφικό κίνημα του σκεπτικισμού πού είχε ως κυριότερους εισηγητές και αντιπροσώπους τον Μοντέν και τον Σοπενχάουερ. Επίσης ο Νίτσε απαιτούσε την ευθανασία για τα "παράσιτα της κοινωνίας". Για το Νίτσε "παράσιτα της κοινωνίας ήταν οι άρρωστοι αυτοί, που έχασαν το νόημα του μέλλοντος και γι αυτό είναι ακατανόητο να ζουν άλλο πια".
Η Ολλανδία είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που είπε ναι στην ευθανασία. Η βουλή της ενέκρινε με ψήφους 104 έναντι 40 το Νόμο, με τον οποίο επιτρέπεται ο ιατρός να δώσει τέλος στη ζωή αρρώστου που υποφέρει από πόνους και δεν υπάρχουν ελπίδες ανάκαμψης στην υγεία του.
Άλλη μια χώρα στην οποία έχει κατοχυρωθεί νομικά η ευθανασία είναι και η Αυστραλία. Στην Αμερική και σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης (ιδιαίτερα στην Ολλανδία και τη Μ. Βρεττανία) ξεφυτρώνουν καθημερινά σαν τα μανιτάρια καινούριες "εταιρείες ευθανασίας", ενώ κερδίζει καθημερινά όλο και περισσότερους οπαδούς η ιδέα της "living will", δηλαδή μιας " διαθήκης εν ζωή", με την οποία ένας υγιής σωματικά και πνευματικά άνθρωπος εκχωρεί στο γιατρό το δικαίωμα - κάτω από ορισμένες βέβαια, προϋποθέσεις - αφαιρέσεως της ζωής του, χωρίς εκείνος να διώκεται γι' αυτό ποινικά. Οι θιασώτες και υπέρμαχοι της ευθανασίας προβάλλουν ως κύρια επιχειρήματα το δικαίωμα του ανθρώπου στην ελεύθερη επιλογή του χρόνου και του τρόπου του θανάτου του, το δικαίωμα στον "αξιοπρεπή" θάνατο, τη φιλευσπλαχνία προς τους ανιάτως πάσχοντες, το δικαίωμα του γιατρού να δρα προς ό,τι εκείνος κρίνει ως όφελος του ασθενούς, την οικονομική επιβάρυνση της κοινωνίας σε άτομα χρονίως πάσχοντα ή ανήμπορα λόγω αναπηρίας να εργαστούν. Ακόμη προτείνεται η νομιμοποίησή της με το σκεπτικό ότι θα επιτρέψει να μπουν επαρκείς ασφαλιστικές δικλείδες, που θα εμποδίσουν ή θα περιστείλουν την κατάχρησή της, αφού το κράτος θα ελέγχει και θα εξετάζει κάθε περίπτωση.
Η έννοια της ευθανασίας μας επιτρέπει να θεωρήσουμε ότι υπάρχουν δύο είδη θανάτου, όπως υπάρχουν και δύο είδη ζωής: μια ζωή άθλια, χωρίς αξιοπρέπεια, ανελεύθερη, γεμάτη βάσανα, χωρίς νόημα. Και μια άλλη αξιοπρεπής, ελεύθερη και άνετη. Αν είναι δυνατό να επιλέξουμε ανάμεσα στην παράταση μιας δυστυχισμένης ζωής και σε έναν καλό θάνατο, είναι ηθικά αποδεκτό, ορισμένες φορές να επιλέξουμε το δεύτερο. Η ιατρική βιομηχανία εισπράττει δισεκατομμύρια € από τα ασφαλιστικά ταμεία με το να συντηρεί κλινικά νεκρούς και να χειρουργεί καταδικασμένους υπέργηρους.
Η φριχτή φωτό μάλλον από την παρακάτω υπόθεση είναι. Είμαι υπέρ της ευθανασίας, πρέπει έχουμε δικαίωμα όχι μόνο στη ζωή, αλλά και στο θάνατο
Η Γαλλία συζητά ξανά για την ευθανασία
«ΕΘΝΟΣ» 21-3-08
Ο θάνατος της Σαντάλ Σεμπίρ, πρώην δασκάλας και μητέρας τριών παιδιών, που τα τελευταία οκτώ χρόνια έπασχε από μία σπάνια μορφή καρκίνου, προκαλεί παγκόσμια συγκίνηση εγείροντας σοβαρά ηθικά διλήμματα για την ευθανασία, ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα που διχάζουν πολίτες και επιστήμονες.
Εως την ύστατη στιγμή, η 52χρονη Γαλλίδα διεκδικούσε το δικαίωμα στον αξιοπρεπή θάνατο.
Μαρτύριο
Ο κακοήθης όγκος στο πρόσωπό της είχε παραμορφώσει τα χαρακτηριστικά της, της είχε στερήσει την όραση και της προκαλούσε αφόρητους πόνους. Υπέφερε από μία μορφή καρκίνου στη ρινική κοιλότητα, γνωστή και ως «αισθησιονευροβλάστωμα».
Μόνο 200 περιπτώσεις ασθενών με αυτή την πάθηση έχουν καταγραφεί παγκοσμίως τα τελευταία 20 χρόνια.
Σε μία έκκλησή της στη γαλλική τηλεόραση, τον περασμένο μήνα για το δικαίωμά της να πεθάνει, η Σεμπίρ είχε δηλώσει πως δεν μπορούσε πια να δει, να γευτεί, να μυρίσει, ενώ περιέγραψε πως τα παιδιά στον δρόμο έτρεχαν μακριά της από φόβο.
«Ούτε ζώο δεν θα ήθελε να περνάει αυτό που περνάω εγώ»…
Η Σαντάλ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να επιτρέψει στους γιατρούς να τη βοηθήσουν να πεθάνει.
Ωστόσο, τρεις μέρες πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, στο σπίτι της στην Ντιζόν, γαλλικό δικαστήριο απεφάνθη πως, αν και η κατάσταση της υγείας της προκαλεί συμπόνια, ο νόμος δεν επιτρέπει την ευθανασία. Τα αίτια του θανάτου της παραμένουν ακόμα άγνωστα.
Νομοθεσία
Η γαλλική νομοθεσία, που ψηφίστηκε το 2005, επιτρέπει στις οικογένειες των ασθενών σε τελικό στάδιο να ζητήσουν το κλείσιμο των μηχανημάτων που υποστηρίζουν τεχνητά τη ζωή, αλλά δεν επιτρέπει στους γιατρούς να παρέμβουν και να τερματίσουν τη ζωή ενός ασθενούς.
Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, από τον οποίο είχε ζητήσει η Σεμπίρ να παρέμβει στην υπόθεσή της, είχε δηλώσει πως ζήτησε από τον σύμβουλό του για θέματα υγείας να επικοινωνήσει μαζί της και να τη βοηθήσουν δίνοντάς της και άλλες γνώμες σχετικά με την κατάστασή της.
ΕΚΔΟΧΕΣ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ
Υπάρχουν δύο είδη ευθανασίας:
Α. Η ενεργητική ευθανασία που γίνεται με τη χορήγηση θανατηφόρου φαρμάκου ή με τη διακοπή λειτουργίας των ιατρικών μηχανημάτων που κρατούν στη ζωή τον ασθενή.
Είναι νόμιμη στην Ολλανδία (η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που είπε το «ναι» στην ευθανασία), το Βέλγιο, την Ελβετία και το Λουξεμβούργο.
Ο γνωστός, «Δρ Θάνατος», Τζακ Κεβορκιάν, που καταδικάστηκε το 1999 για τον θάνατο 130 ανθρώπων, προχώρησε σε ενεργητική ευθανασία, συμβάλλοντας στη διακοπή της ζωής αρρώστων.
Β. Η παθητική ευθανασία, όταν δεν προσφέρεται βοήθεια (διασωλήνωση, οξυγόνο) σε κάποιον ασθενή, στερώντας του τη δυνατότητα να συνεχίσει τη ζωή του.
- Η Αυστραλία έχει κατοχυρώσει νομικά την ευθανασία.
- Παρόλο που δεν υπάρχουν ειδικοί νόμοι, συνήθως η ευθανασία δεν διώκεται ποινικά στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Κίνα, την Κολομβία, τη Δανία, τη Γερμανία και τη Σουηδία.
Πριν από περίπου 3 χρόνια έθεσε τέρμα στη ζωή της με ευθανασία μια πολύ αξιόλογη Ελληνίδα, για την οποία είχα γράψει σ' αυτή την ανάρτηση!
Μου είναι αδιανόητο να θεωρείται νόμιμη η απαγόρευση να αποφασίζω μόνος για τη ζωή μου, όσο και η νόμιμη εκδοχή να αποφασίζει άλλος την παράταση των πόνων που θα βιώνω μέχρι το θάνατό μου!
Μπορεί, όταν κάποιος εκφράσει την ανάγκη του να φύγει, για τούς δικούς του λόγους, να ζητηθεί συμβουλή από ψυχολόγο πριν προχωρήσει η πραγματοποίηση τού αιτήματος. Κατά τ'άλλα, κανείς δεν έχει δικαίωμα να ανακατευτεί σε μία τόσο σημαντική απόφαση ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον όταν δεν έχει και την παραμικρή ιδέα για το τί περνάει κάποιος που έχει πάρει αυτήν την απόφαση.
Οι ηθικοθρησκευτικοί ενδοιασμοί είναι για νά'χαμε να λέγαμε. Δεν θέλω να πονάω, δεν θέλω να σπαταλάω τον χρόνο και την ένεργεια των ανθρώπων που με φροντίζουν, αν δεν διορθώνεται η κατάστασή μου, θέλω να την τελειώσω. Όσοι έχουν ηθικούς φραγμούς, ας μην αναζητήσουν τέτοιου είδους βοήθεια.
Ανορθόδοξε, ως γιατρός, ποια είναι η άποψή σου; Μη μάς αφήνεις να μιλάμε μόνοι μας :p
@undantag:
"Απ΄την άλλη, ένα σοβαρό νομικό θέμα είναι η ανάκληση μιας δήλωσης βούλησης ευθανασίας... τι θα γίνει δηλαδή, αν κανείς αλλάξει γνώμη την ενδεκάτη ώρα, και η ευθανασία είναι μη αναστρέψιμη, μετατρέπει το συμπονετικό γιατρό που τον βοηθά σε ψυχρό εκτελεστή;"
φίλε undantag το να ψάχνουμε απίθανες περιπτώσεις όπως αυτή που αναφέρεις όπου η ευθανασία θα προκαλούσε πρόβλημα στον ασθενή είναι ανούσια και ίσως επικίνδυνη, μιας και οι χριστιανοί-ταλιμπάν κάτι τέτοια περιμένουν για να επιβάλλουν τον σκοταδισμό τους παντού. Το ίδιο απίθανο θα ήταν να έλεγες πως "μπορεί μερικές μέρες αφού πέθανε με ευθανασία κάποιος πάσχων από ανίατη ασθένεια να βρισκόταν μια θεραπεία για την περίπτωσή του"- μπορούμε να διυλίσουμε τον κώνωπα υπάρχει ουσιαστικός λόγος για να το κάνουμε αυτό;
_________________________
Ο αυταρχισμός του κράτους και της κοινωνίας στα θέματα ζωής δεν έχει τέλος. Αντί να φροντίζει να βελτιώσει την ποιότητα ζωής, κοιτάζει να χειροτερέψει τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου που υποφέρει.
Είναι πέρα για πέρα παράνομο να θεωρείται νόμιμη η απαγόρευση της ευθανασίας.
Δεν νοείται κράτος "δικαίου" να μην αναγνωρίζει το ανθρώπινο δικαίωμα στην αξιοπρέπεια σε έναν ασθενή που υποφέρει άδικα.
Έχω ζήσει περιπτώσεις όπου ο θάνατος ήταν η μόνη λύτρωση και μάλιστα επήλθε από τον ίδιο τον ασθενή ο οποίος είχε κουραστεί αυτόν τον εξευτελισμό της προσωπικότητάς του.
Δικαίωμα του καθενός (αυτονόητο μεν αλλά ακατανόητο για τους αμόρφωτους) είναι να πεθάνει όποτε και αν θέλει. Τώρα αν το κράτος θεσπίσει κανόνες θα είναι καλό έτσι ώστε να γίνεται και με μεγαλύτερη ευκολία. Πάντως θα γίνεται και χωρίς την βοήθεια του αυτό είναι σίγουρο.
stardust30, καταρχήν (το λέω μόνο στην περίπτωση που εννοείς για γενικό δικαίωμα αυτοκτονίας και όχι κάτω από συνθήκες ανίατης ασθένιας) το να δίνεις γενικά το δικαίωμα σε κάποιον να πεθάνει όποτε θέλει δεν είναι ακριβής και ολοκληρωμένη άποψη. Θέλω να πω ότι δεν μπορεί κάποιος που έχει οικογένεια με τρία ανήλικα παιδιά, είναι σωματικά υγιής, αλλά αντιμετωπίζει κάποιες δυσκολίες ή ψυχολογικά προβλήματα, να αποφασίσει μια μέρα ότι θέλει να πεθάνει και εμείς να του δώσουμε και συγχαρητήρια. Τι θα απογίνουν αυτά τα παιδιά που με δικιά του ευθύνη ήρθαν στη ζωή; Πρέπει να βρεθεί τρόπος να θεραπευτεί ψυχικά ή να βοηθηθεί σε όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζει.
Προσεγγίζοντας τώρα το θέμα και μπαίνοντας στην ειδική περίπτωση που κάποιο άτομο αντιμετωπίζει μια ανίατη ασθένεια νομίζω ότι θα συμφωνήσω με τους περισσότερους εκ των σχολιαστών. Πιστεύω ότι αφού ξεπεραστούν τα νομικά και όποια άλλα ζητήματα προκύπτουν (δεν με απασχολεί καθόλου το θρησκευτικό κομμάτι), η ευθανασία ενεργητική ή παθητική, όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοιες ασθένιες, πρέπει να νομιμοποιηθεί.
Φίλοι μου
Σας ευχαριστώ πολύ για την ταχύτατη ανταπόκριση. Δεν συμμετείχα στη συζήτηση γιατί... μόλις γύρισα από τη δουλεία!
Η άποψή μου συμπίπτει με των περισσοτέρων. Είμαι υπέρ της ευθανασίας, αλλά κάτω από προϋποθέσεις που θα αναλύσω στη συνέχεια. Από την άλλη, δεν είμαι υπέρ του δικαιώματος στην αυτοκτονία. Πολλοί συνάνθρωποί μας αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν, με θολωμένο όμως μυαλό και επηρρεασμένη κρίση από την ψυχική ασθένεια. Τις περισσότερες φορές μόλις η κατάθλιψη ή η ψύχωση περάσει, ο πρώην ασθενής θέλει να συνεχίσει να ζει και μετανιώνει για την προηγούμενη απόφασή του. Είναι καθήκον μας και ιδιαίτερα της ιατρικής κοινότητας να μην αφεθεί να αυτοκτονήσει. Είναι πολύ σκληρό στην περίπτωσή του να μιλάμε για «δικαίωμα στο θάνατο».
Όσον αφορά την ευθανασία, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Είναι απάνθρωπο να κρατιέται στη ζωή ένας ασθενής που υποφέρει και θα πεθάνει σύντομα. Είχα την εμπειρία να παρακολουθήσω τη διατήρηση με όλα τα μέσα στη ζωή ενός ανθρώπου που ήταν εγκεφαλικά νεκρός! Μετά από ένα σφοδρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο εγκέγαλός του έπαθε ανεπανόρθωτη ζημιά και οι χειρουργοί τον αφαίρεσαν, αφήνοντας μόνο ένα τμήμα που λέγεται στέλεχος, για να μπορεί να αναπνέει μόνος του. Πέρα από αυτό όμως, ο άνθωπος ήταν πέρα για πέρα ένα πτώμα κι ας είχε ανοιχτά τα μάτια...
Η μάνα του ήταν μια θρησκόληπτη γραία που είχε γεμίσει το θάλαμό του με εικόνες και είμαι σίγουρος οτι τον κρατούσαν στη ζωή μόνο και μόνο γιατί το απαιτούσε αυτή. Είχα πει στον εαυτό μου οτι αν ο συγκεκριμένος ποτέ σηκωνόταν, θα πίστευα στο Θεό και στα θαύματα αμέσως... Δυστυχώς όμως, η λογική λέει οτι ένας άνθρωπος χωρίς εγκέφαλο είναι ουσιαστικά ένα άψυχο σώμα που καμία ψευτοθαυματουργή εικόνα δεν μπορεί να αναστήσει!
Σόρυ αν σας στεναχώρησα, αλλά αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα...
Φίλε candiru
Σωστά το πέτυχες. Η παραμορφωμένη γυναίκα στη φωτογραφία είναι αυτή από το άρθρο που παραθέτεις. Περισσότερες πληροφορίες στο δεύτερο λινκ μετά την αρχική μου ανάρτηση.
Αγαπητέ stardust 30 λες:
"φίλε undantag το να ψάχνουμε απίθανες περιπτώσεις όπως αυτή που αναφέρεις όπου η ευθανασία θα προκαλούσε πρόβλημα στον ασθενή είναι ανούσια και ίσως επικίνδυνη, μιας και οι χριστιανοί-ταλιμπάν κάτι τέτοια περιμένουν για να επιβάλλουν τον σκοταδισμό τους παντού. Το ίδιο απίθανο θα ήταν να έλεγες πως "μπορεί μερικές μέρες αφού πέθανε με ευθανασία κάποιος πάσχων από ανίατη ασθένεια να βρισκόταν μια θεραπεία για την περίπτωσή του"- μπορούμε να διυλίσουμε τον κώνωπα υπάρχει ουσιαστικός λόγος για να το κάνουμε αυτό;"
1. Νομικός είμαι - τον κώνωπα διυλίζω από επαγγελματικό βίτσιο!
2. Σοβαρά τώρα, υπάρχει διαφορά μεταξύ του δικού σου και του δικού μου παραδείγματος - το δικό μου πρόκειται για ΥΠΑΡΚΤΗ, όχι υποτιθέμενη, αλλαγή της βούλησης (ανθρώπινες οι αδυναμίες...)
3. Σε καμία περίπτωση δε θέλω η ένστασή μου να χρησιμοποιηθεί από τους Χριστιανοταλιμπάν! Και κατά βάθος συμφωνούμε... το μόνο που επιθυμώ είναι μια - νομικά - μη διάτρητη διαδικασία, μετά το πέρας της οποίας ο ασθενής τελεσίδικα θεωρείται ότι επέλεξε να πεθάνει, και ο γιατρός απαλλάσεται πάσης ευθύνης. Τούτου δοθέντος, καλύπτομαι.
Γεια. Βρίσκω πολύ εύστοχα τα σχόλια όλων σας. Φίλε Ανορθόδοξε, αυτό το post έχει διττή φύση. Συνδυάζει την Ιατρική σου ιδιότητα και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της θεματολογίας του blog.
- Στην Ολλανδία η ενεργητική ευθανασία διεξάγεται ελεύθερα και περισσότερο από 6000 φορές το χρόνο.
Όταν μιλάμε, όλοι μας, έχουμε στο μυαλό μας ένα συγκεκριμένο παράδειγμα και κρίνουμε βάσει αυτού. Εν προκειμένω όμως, το ζήτημα έχει περισσότερες παραμέτρους. Δηλαδή, υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις, όπως μια ενδεχόμενη κατάθλιψη του ασθενούς η οποία παρερμηνεύεται, οι οποίες δεν είναι θεμιτές. Το κυριότερο, και φαντάζομαι φίλε Ανορθόδοξε θα συμφωνήσεις, είναι το ενδεχόμενο λάθος γνωμάτευσης, γεγονός καθόλου ανέφικτο -ειδικά- στην Ελλάδα. Τέτοιες περιπτώσεις ασθενών μπορούν να οδηγήσουν στην αυτοΐαση. Τι γίνεται τότε?
Undantag, δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος ασθενής με ανίατη ασθένεια να αλλάξει γνώμη, γιατί σε περίπτωση που του δοθεί η δυνατότητα να καταφύγει σε ευθανασία, σίγουρα, θα είναι σε κατάσταση πραγματικού αδιεξόδου.
Ωστόσο, υπάρχει ένα άλλο ενδεχόμενο, κοντά όμως στην άποψη σου. Ο ασθενής να κάνει λάθος, για έναν συγκεκριμένο λόγο. Γιατί δεν έχει καθαρό μυαλό και επηρεάζεται από τους φρικτούς πόνους επί παραδείγματι.
Ακόμη, όπως ήδη συμβαίνει για τις κρίσιμες αποφάσεις, σε περίπτωση αδυναμίας του ασθενούς, την απόφαση την παίρνει το συγγενικό περιβάλλον, ή ο αρμόδιος γιατρός/ιατρική ομάδα που κουράρει τον ασθενή. Καταλαβαίνετε πόσο πιο δύσκολη γίνεται η απόφαση τότε.
Τέλος, μπορεί η απόφαση να παρθεί από ανθρώπους που δεν επιθυμούν την παρουσία του ασθενούς στη ζωή τους...
---
Εντούτοις, είμαι υπέρ της ευθανασίας υπό την προϋπόθεση να θωρακιστεί το νομοθετικό πλαίσιο από τέτοιες ενέργειες και κυρίως, η ιατρική γνωμάτευση να γίνεται από εξειδικευμένη ιατρική ομάδα και όχι τον εκάστοτε γιατρό. Αδιαφορώ για τον οχετό της εκκλησίας. Αξιοπρέπεια, ελευθερία και δικαίωμα του ασθενούς να επιλέξει.
Ο μόνος που δυστυχώς θα σταθεί εμπόδιο θα είναι το σύνολο της ελληνικής κοινής γνώμης όπως έγινε σε χασίς, γάμους ομόφυλων κ.ο.κ. Συμφωνώ απόλυτα με τα δυο πρώτα σχόλια επ’ αυτού.
Sorry για το σεντόνι.
Επειδή για μένα τα αυτονόητα δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνονται αλλά προφανώς κάποιοι το παρεξηγούν αυτό θα επανέρθω σε αυτά λέγοντας πως δεν υποστηρίζω το δικαίωμα στην αυτοκτονία αλλά στην ευθανασία κάτω από προϋποθέσεις.
Δεν βρίσκω λογικό κάποιος με παιδιά και οικογένεια να θέλει να αυτοκτονήσει και το κράτος να τον βοηθήσει- αυτό μου φαίνεται παράλογο ακόμη και να το συζητάω.
Άλλωστε το θέμα του Ανορθόδοξου είναι η ευθανασία κι όχι η αυτοκτονία.
@ undantag, συμφωνούμε επί της ουσίας. Ωραίο επάγγελμα διάλεξες!
Και σίγουρα πρέπει να υπάρχει μια διάφανη διαδικασία γιατί μπορεί ο κάθε συγγενής με δόλια μέσα να "ξεφορτώνεται" τον ασθενή για να του αρπάξει την περιουσία.
einai ena duskolo 8ema anor8odoxe.wraio post.
gnk sauto to 8ema dn exw katastalaxei apo ti mia 8ewrw oti o ka8enas exei to dikaiwma n feugei opws autos to epi8umei alla apo thn allh h nomimopoihsh ths eu8anasias fernei diafora erwthmata opws kata poso o as8enhs exei thn diaugeia ths skepshs,h kapoios 8a thn efarmozei swsta otan dld prepei h zhteitai apo ton as8enh kai apo thn allh uparxei panta kai exei apodeix8ei se polles periptwseis sovarvn as8eneiwn telika oi as8eneis n ginontai kala.
nmzw kai 8a sumfwnhsw me tous upoloipous:nai me ena polu kalo swsto kai stereo nomo8etiko plaisio
Συμφωνώ με τους περισσότερους νομίζω εδώ που είπαν πως είναι υπέρ της ευθανασίας απλά με πολύ προσεκτικά τοποθετημένο νομικό πλαίσιο.
Είμαι υπέρ για αυτούς που βασανίζονται και υποφέρουν χωρίς να υπάρχει ελπίδα για κάτι καλύτερο (αναφέρομαι σε σωματικές ασθένειες) κι όχι στον συγγενικό κύκλο που μπορεί να ταλαιπωρείται υποστηρίζοντας κάποιον κατάκοιτο συγγενή.
Η ευθανασία θα πρέπει να είναι απόφαση του ίδιου του ατόμου που θα πεθάνει και να έχει μελετηθεί καλά η περίπτωσή του (και για τυχόν ψυχικές ασθένιες που μπορούν να γιατρευτούν όπως προαναφέρθηκε και για να αποφευγθούν δολοφονίες).
Είναι ένα πολύ λεπτό θέμα και στην τελική καταλήγει για άλλη μια φορά στο γνωστό ερώτημα: κατά πόσο έχει ο καθένας δικαίωμα να αποφασίζει για την ζωή (και τον θάνατο) κάποιου άλλου;
Το "Η θάλασα μέσα μου" το έχει δει κανείς;
Zed: αν και συμφωνώ μαζί σου στην πράξη, διαφωνώ στη θεωρία (οποιοσδήποτε δικαιούται να αλλάξει γνώμη οποτεδήποτε) γι'αυτό και επιμένω για μια διαφανή και αδιάτρητη διαδικασία.
Stardust: όσο και αν σε φαίνεται παράξενο, το επάγγελμα το διάλεξα, το διασκεδάζω και δεν θα μπορούσα να το αποχωριστώ. Το δίκαιο (και οι υπηρέτες του) είναι αυτοί που (πρέπει να) κοπιάζουν για να ζουν οι υπόλοιποι μια ανθρώπινη ζωή. Και το δίκαιο είναι σαν το κλαδευτήρι. Κλαδεύεις, σκοτώνεις ή κόβεσαι με αυτό.
Καλό πσκ.
Undantag
YΓ: σε αντίθεση με τους περισσότερους νομίζω, εγώ θα νομιμοποιούσα την αυτοκτονία οποτεδήποτε. Είμαστε άρχοντες της ζωής μας. Ο Borhes έχει γράψει ένα υπέροχο διήγημα πάνω στο θέμα (στη συλλογή Tigras de Azul). Υπέροχη ανάγνωση.
Φίλε Undantag
Καλά κάνεις και το «ψειρίζεις» το θέμα, γιατί το συγκεκριμένο σηκώνει πολλή ανάλυση!
Φίλε Zed
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Σίγουρα υπάρχουν πολλές παράμετροι ακόμα στο θέμα που (επίτηδες) δεν έχω αναφέρει στο κύριο άρθρο, με σκοπό να τις αποκαλύψω σταδιακά στην πορεία της συζήτησης.
Για παράδειγμα, όπως είπες κι εσύ, πολλοί άνθρωποι μπορεί να θέλουν κάποιον νεκρό. Και δεν είναι μόνο όσοι έχουν κληρονομικά συμφέροντα... Αν ο αιτών την ευθανασία είναι δωρητής οργάνων, πιθανόν κάποιοι γιατροί που παίρνουν τεράστιες μίζες για ανθρώπινα μοσχεύματα να θέλουν να... ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα! Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση που κάποιος βρίσκεται σε κώμα και οι συγγενείς του καλούνται να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν να τον κρατούν στη ζωή. Εδώ είναι σημαντική και η διαφοροποίηση του κώματος (πιθανόν να είναι αναστρέψιμο) από τον εγκεφαλικό θάνατο (που δεν είναι αναστρέψιμος), η οποία όμως δεν είναι πάντα σαφής...
Φίλε stardust
Δεν ξέρω αν εννοούσες εμένα, πάντως δεν υπαινίχθηκα ποτέ οτι είσαι υπέρ της αυτοκτονίας. Απλά πήρα το έρεισμα για να κάνω συζήτηση!
Φίλοι πίθηκοι
Είναι όντως ένα δύσκολο θέμα, γι' αυτό το επέλεξα! Ελπίζω η συζήτησή μας να σας βοηθήσει να κατασταλλάξετε κάπως!
Φίλη Ιοκάστη
Χαίρομαι που πέρασες! Το «Η θάλασσα μέσα μου» είναι από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει και πραγματεύεται με ιδιαίτερα κομψό και καλλιτεχνικό τρόπο το θέμα. Θα σας πρότεινα επίσης το «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», που είναι πολύ καταθλιπτικό αλλά σοκαριστικό, και το «Η επέλαση των βαρβάρων», που είναι πιο ανάλαφρο-χιουμοριστικό!
@ Ανορθόδοξε, φυσικά και δεν εννοώ εσένα.
"Η θάλασσα μέσα μου" είναι από τις πιο όμορφες ταινίες που έχω δει.
stardust30,
επειδή εγώ έγραψα για την αυτοκτονία, καλό θα ήταν καταρχήν να μην τσατίζεσαι γιατί δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε και εν δευτέρης να ξαναδιαβάσεις το σχόλιό μου. Αν δεις στο σχόλιο αυτά που γράφω στην παρένθεση θα καταλάβεις ότι έγραψα ότι έγραψα (επειδή δεν ήσουν σαφής) με την προϋπόθεση ότι αναφέρεσαι για γενικό δικαίωμα αυτοκτονίας. Εφόσον δεν εννοούσες αυτό τότε δεν υπάρχει λόγος διαφωνίας μαζί σου.
Όπως βλέπεις ο undantag θεωρεί ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να αυτοκτονεί, κάτι που με βρίσκει αντίθετο, παρόλα αυτά κάθε άποψη είναι σεβαστή.
Ναι όντως, αυτό το ξέχασα. Σε περίπτωση που ο ασθενής βρίσκεται σε κόμμα, οι πιθανότητες, για να μη λέμε και ανακρίβειες, δεν είναι ίδιες, αλλά είναι υπέρ το δέον πολλές, ώστε να επιστρέψει.
undantag, εγώ αυτή τη γλώσσα σας δεν την καταλαβαίνω, γι' αυτό και δεν μιλάω σε νομικούς! :P Όχι πλάκα κάνω!
Παρεμπιπτόντως συμφωνώ με την περί δικαίου και ευημερίας άποψη σου.
Στο δια ταύτα, έχουμε μια σχετική, αν όχι εξ ολοκλήρου ταύτιση.
und, συγγνώμη, υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο για περιπτώσεις απόπειρας αυτοκτονίας? Γιατί ο θανών δεν νομίζω να διώκεται!
(Βιάζομαι, τα λοιπά στο επόμενο comment).
Καλο σκ.
Φίλε stardust
Το κατάλαβα, απλά διευκρινιστικά το έθεσα...
Φίλε Newton
Κι εγώ δε συμφωνώ με το δικαίωμα στην αυτοκτονία σε όλες τις περιπτώσεις.
Φίλε artofpessimism
Γι' αυτό η ιατρική επιστήμη έχει χωρίσει το κώμα (όπου υπάρχει δυνατότητα ανάνηψης) με τον εγκεφαλικό θάνατο (δεν υπάρχει δυνατότητα). Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ λεπτή...
Απ' οτι ξέρω πάντως, δε διώκεται ποινικά όποιος έχει κάνει απόπειρα. Το πολύ να ζητηθεί υποχρεωτικός εγκλεισμός σε ψυχιατρική κλινική για λίγες μέρες.
Συγγνώμη, το προηγούμενο comment το έγραψα πολύ βιαστικά. Συγγνώμη για τα ορθογραφικά και τις παραλείψεις.
Είχα κι άλλα να γράψω αλλά τα ξέχασα.
Και πάλι συγγνώμη!
Φίλε Zed
Μη χαλιέσαι, κανείς δεν είναι άσφαλτος!!
Όντως εξαιρετικά σοβαρό και ζέον το θέμα. Εγώ θεωρώ απαράδεκτες τις πάσης φύσεως γενικές απαγορεύσεις, αφού με αυτές δεν έχει λυθεί κανένα απολύτως πρόβλημα. Στη θλιβερή επιχειρηματολογία κατά της ευθανασίας οι δογματισμένοι χριστιανοί επικαλούνται μέχρι και τον ... όρκο του Ιπποκράτη!
Αλλά στην Ελλάδα δεν λύνονται απλά ζητήματα της καθημερινότητας, τα περί ευθανασίας περιμένουμε να λυθούν;
Φυσικά και δε διώκεται ο αυτόχειρας σε απόπειρα αυτοκτονίας! Αυτό προκύπτει εξ αντιθέτου απ΄το άρθρο 299 ΠΚ ("Όποιος με πρόθεση σκότωσε ΑΛΛΟΝ") και από το άρθρο 301 ΠΚ ("όποιος με πρόθεση κατέπεισε ΑΛΛΟΝ ν΄αυτοκτονήσει"). Το θύμα σαφώς δεν τιμωρείται.
Τώρα, από άποψη αστικού δικαίου, τι θα κάνουν οι συγγενείς του παρ'ολίγον αυτόχειρα (θέση υπό επιτροπεία;) είναι άλλο ζήτημα.
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο, και καλή συζήτηση.
Για εμένα πάλι, τα πράγματα είναι απλά: Η πολιτεία δεν έχει κανένα δικαίωμα να μου απαγορεύσει να κάνω «κακό» στον εαυτό μου, καθ' οποιονδήποτε τρόπο. Δεν έχει δικαίωμα να με εμποδίσει από το να πάρω ναρκωτικά, ή να οδηγήσω τετράτροχο χωρίς ζώνη ασφαλείας, ή δίκυκλο χωρίς κράνος, όπως ακριβώς η πολιτεία δεν έχει κανένα δικαίωμα να μου επιβάλλει να φοράω ζεστό παλτό όταν κάνει κρύο.
Κατ' επέκταση η πολιτεία δεν έχει κανένα δικαίωμα να με εμποδίσει από το να περπατήσω υπερβολικά κοντά στην άκρη του γκρεμού, ούτε από το να παραπατήσω και να πέσω, ούτε από το να πάρω φόρα και να πηδήξω.
Αν έχω σύζυγο και παιδιά, too bad, Το δικαίωμά μου στην αυτοκτονία είναι ιερότερο του δικαιώματός τους να με έχουν κοντά τους, όπως είναι ιερότερο και το δικαίωμά μου να μετακομίσω σε άλλο ημισφαίριο αν θέλω.
Έτσι λοιπόν είναι προφανές --για εμένα-- ότι η πολιτεία δεν μπορεί να μου πει πως δεν δικαιούμαι να αυτοκτονήσω, πόσο μάλλον πως δεν έχω δικαίωμα στην ευθανασία. Και φυσικά αν είμαι ανίκανος να πραγματοποιήσω ευθανασία στον εαυτό μου, ή αν απλά προτιμώ να την πραγματοποιήσει άλλος, πρέπει να υπάρχουν οι αναγκαίες νομικές προβλέψεις έτσι ώστε κάποιος άλλος να μπορεί να το κάνει αυτό για λογαριασμό μου χωρίς νομικές συνέπειες.
Σας διαβεβαιώνω ότι δεν παίρνω ναρκωτικά, οδηγώ πάντα αυτοκίνητο με ζώνη ασφαλείας και μηχανή με κράνος, δεν περπατάω στην άκρη του γκρεμού, και φοράω ζεστό παλτό όταν κάνει κρύο. Αλλά τα κάνω όλα αυτά επειδή εγώ τα θεωρώ σωστά, όχι επειδή η πολιτεία με αναγκάζει.
Αν η πολιτεία έχει αποφασίσει πως τα παραπάνω είναι πάρα πολύ κακά πράγματα, το μόνο σενάριο στο οποίο --κατά τη δική μου την αντίληψη-- η πολιτεία νομιμοποιείται να μου ζητήσει λογαριασμό είναι αν βρει ανήλικους υπό την εποπτεία μου να διαπράττουν κάποιο από τα παραπάνω.
Πολλοί άνθρωποι μπερδεύουν την υποχρέωση της πολιτείας να ενημερώνει και να προάγει αυτό που είναι ευρέως αντιληπτό ως καλό και ηθικό, με την μανία της πολιτείας να προβαίνει σε νομοθετήματα, απαγορεύσεις και ποινικοποιήσεις.
Διαγόρα, συμφωνώ με την επιχειρηματολογία σου, αλλά διαφωνώ με την επιλογή συγκεκριμένων επιχειρημάτων:
"Δεν έχει δικαίωμα να με εμποδίσει από το να πάρω ναρκωτικά, ή να οδηγήσω τετράτροχο χωρίς ζώνη ασφαλείας, ή δίκυκλο χωρίς κράνος"
Τέτοιες περιπτώσεις μπορούν να οδηγήσουν όχι σε τερματισμό της ζωής, αλλά σε ανικανότητα του παθόντος να εξυπηρετήσει τον εαυτό του καθιστάμενος έτσι βάρος οικονομικό, ψυχικό και κοινωνικό για τους οικείους τους και το σύστημα υγείας (εκτός Ελλάδος). Για τους λόγους αυτούς καλώς διώκονται οι παραβάτες.
Τις ίδιες συνέπειες έχει και η παράταση της ζωής ενός ασθενούς σε τελικό στάδιο. Και κακώς απαγορεύεται η ανακούφιση προτίστως του πάσχοντος αλλά και όλων των ενδιαφερομένων.
Aσχετο, αλλά μάθετε οτι στην Αμερική έχουν λυσσάξει οι Χριστιανοί επειδή ο Ομπάμα στην ομιλία του αναγνώρισε τους άθεους ώς ισότιμους πολίτες (ο Μπους είχε πει "No, I don't know that atheists should be considered as citizens, nor should they be considered patriots. This is one nation under God.")
Nα μερικές αντιδράσεις τους http://news.aol.com/article/obamas-nonbeliever-nod-unsettles-some/316339
http://i44.tinypic.com/2ivjzb7.jpg
Αγαπητέ Αγησία λές:
"Τέτοιες περιπτώσεις μπορούν να οδηγήσουν όχι σε τερματισμό της ζωής, αλλά σε ανικανότητα του παθόντος να εξυπηρετήσει τον εαυτό του καθιστάμενος έτσι βάρος οικονομικό, ψυχικό και κοινωνικό για τους οικείους τους και το σύστημα υγείας (εκτός Ελλάδος). Για τους λόγους αυτούς καλώς διώκονται οι παραβάτες."
Μ'αυτή τη λογική όσοι είναι υπέρβαροι και καταναλώνουν junk food πάνω από μια φορά τη μέρα πρέπει να υποβάλλονται σε αναγκαστική λιποαναρρόφηση, δίαιτα και γυμναστική για να μην επιβαρρύνουν το ασφαλιστικό σύστημα και το σύστημα υγείας;
Σοβαρά τώρα, άλλο πράγμα το να αναγκάσεις - αστικά - τον παρ'ολίγον αυτόχειρα "να πληρώσει τα σπασμένα" (αν υπάρχουν), άλλο να τον σωφρονίσεις - ποινικά - να μην διανοηθεί να το ξανακάνει
Φίλε Αγησία
Όντως, είναι κάπως «προχωρημένο» το ζήτημα, αλλά είναι σίγουρα ενδιαφέρον για συζήτηση.
Φίλε undantag
Ευχαριστώ για την παράθεση του σχετικού νόμου.
Φίλε Διαγόρα
Θα συμφωνήσω με τον Αγησία στο ότι κάποιες συμπεριφορές δεν είναι απλά βλαπτικές για το άτομο, αλλά μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο, όπως π.χ. η απρόσεχτη οδήγηση που μπορεί να τραυματίσει και άλλους, γι' αυτό θα πρέπει να καταδικάζονται από τη νομοθεσία.
Επίσης, η αυτοκτονία μπορεί να είναι «δικαίωμα» του καθενός, αλλά το κοινωνικό κράτος οφείλει να βοηθάει τους παρα λίγο αυτόχειρες να ξεπεράσουν τα προβλήματα που τους οδήγησαν σε μια τέτοια ενέργεια. Δεν είναι σωστό να πει: «δικαίωμά σας είναι, ψοφήστε άμα θέλετε»! Αυτό θα ήταν μια πολύ σκληρή και απάνθρωπη στάση, με την ψευδεπίφαση της ελευθερίας...
Φίλε Ανώνυμε
Διάβασα το λινκ σου, αλλά δεν απόρησα ιδιαίτερα. Πιστεύεις οτι η βλαχοαμερικανιά που βασιλεύει εκεί θα εξαφανιστεί σε μια νύχτα επειδή βγήκε ο Μπάρρυ;
"το κοινωνικό κράτος οφείλει να βοηθάει τους παρα λίγο αυτόχειρες να ξεπεράσουν τα προβλήματα που τους οδήγησαν σε μια τέτοια ενέργεια. Δεν είναι σωστό να πει: «δικαίωμά σας είναι, ψοφήστε άμα θέλετε»"
Σύμφωνοι χίλιες φορές, αλλά το κοινωνικό κράτος πρέπει να ενεργοποιείται ΟΤΑΝ το ζητήσει ο πολίτης - αν φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν το λεν αλλιώς, όχι κοινωνικό!
"Προβλήματα κτλ." Δεν καταλαβαίνω γιατί τέτοια απαρέσκεια προς την αυτοκτονία και τους - παραλίγο - αυτόχειρες! Spleen, mal du siècle, poètes maudits, που θα ταν η παγκόσμια λογοτεχνία χωρίς αυτούς;;; Με ρίσκο να γίνω μακάβριος, είναι "στάση ζωής" και η αυτοκτονία φίλε Ανορθόδοξε!
Φίλε «ανορθόδοξε», παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή τις απόψεις της παρέας, γιατί το θέμα ήταν πρόβλημα που απασχόλησε και προβλημάτισε πριν από χρόνια κοντινούς μου αγαπημένους ανθρώπους και ήταν η αιτία για μέρες και νύχτες συζητήσεων χωρίς εγώ τουλάχιστον να καταλήξω σε ασφαλή συμπεράσματα και να έχω κατηγορηματική γνώμη.
Η γυναίκα φίλου μου πριν καλά «σαραντίσει» μένει έγκυος. Αποφασίζουν να κρατήσουν το έμβρυο, παρά την αντίθετη άποψη του γυναικολόγου της. Μετά από μια δύσκολη εγκυμοσύνη και μήνες ακινησίας λόγω περίδεσης της μήτρας της, γεννά πρόωρα ένα αγοράκι με καταστρεμμένα τα νεφρά του (είχε αρκετό αμνιακό υγρό). Ο γιατρός Ελληνοαμερικάνος φίλος και φιρμάτος, εξηγεί στον πατέρα το βάσανο της ζωής του μωρού και των γονιών όσο θα ζούσε και του προτείνει ευθανασία. Ο πατέρας δέχεται, μετά από συμβουλή του γιατρού κλείνει για λίγο την παροχή οξυγόνου και το μωρό πεθαίνει. Μετά από αυτό ο φίλος μου άλλαξε, πήρα την κάτω βόλτα που λένε γιατί τον έτρωγαν οι τύψεις. Μετά από δύο χρόνια βασανιστικά μέσα στη μέθη του είπε στη γυναίκα του τον πόνο του και το έγκλημά του. Αυτή έγινε έξω φρενών, ακολούθησε μια περίοδος καθημερινών καυγάδων μέχρι που φθάσανε σε λυτρωτικό διαζύγιο και χαθήκαμε. Πέρασαν πολλά χρόνια και τους ξανασυνάντησα τυχαία μαζί ξανά σε διακοπές. Το πρόβλημα φίλε υπήρχε ακόμα και τους βασάνιζε χωρίς θυμό πια, σε σημείο που σκεφτόμουν πως μπορούσαν να είναι μαζί.
Δυστυχώς όσο περισσότερο το σκέφτομαι και το ψάχνω, καταλήγω σε ερωτήματα και απορίες. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε σε κάποιον το ηθικό δικαίωμα να επιλέξει έναν πρόωρο θάνατο; Ποιος είναι ο ηθικά υπεύθυνος για μια τέτοια πράξη; Υπάρχει σχέση μεταξύ ευθανασίας και φόνου;
Όσον αφορά τα περί του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση και στην επιλογή της ευθανασίας, νομίζω ότι δίνει το δικαίωμα σε ορισμένους να ισχυρισθούν για τον ίδιο λόγω καταστάσεις απαξίωσης του ατόμου, λ.χ. εθελούσια δουλεία ή η πώληση οργάνων. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, είναι προφανής και αναντίρρητη η κοινωνική και ηθική απαξία των συγκεκριμένων οικονομικών συναλλαγών και κοινωνικών σχέσεων. Θέλει μεγάλη προσοχή γιατί ζούμε σε εποχή που το ατομικό υπερισχύει του συνολικού και του δικαιώματος ολοκληρωτικά της κοινωνικής υποχρέωσης. Θέλω να πω ότι αναγκαίο το χρειάζομαι κοινωνικά και όχι το θέλω ατομικά.
«Σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, είναι προφανής και αναντίρρητη η κοινωνική και ηθική απαξία των συγκεκριμένων οικονομικών συναλλαγών και κοινωνικών σχέσεων.»
Η κοινωνική και ηθική απαξία είναι αναντίρρητη. Η επιβολή της όμως, (μέσω απαγορεύσεων και ποινών,) είναι φασισμός.
Φίλε undantag
Όντως γίνεσαι λίγο μακάβριος, το σηκώνει όμως το θέμα της συζήτησης! Σαν άνθρωπος είμαι εναντίον κάθε καταναγκαστικής επιβολής ενάντια στη θέληση του ατόμου, είτε αυτό λέγεται υποχρεωτική στράτευση, είτε λέγεται υποχρεωτική προπαγάνδα στο σχολείο και πάει λέγοντας...
Στο θέμα όμως του θανάτου και της αυτοκτονίας πιστεύω οτι είναι ίσως απαραίτητη κάποια «επεμβατικότητα» από τη μεριά της πολιτείας. Σαν επίδοξος ψυχίατρος έχω γνωρίσει αρκετά άτομα που έχουν κάνει απόπειρα. Οι περισσότεροι από αυτούς μετά από κάποιο διάστημα το μετανιώνουν και αλλάζουν στάση ζωής...
Φίλε Μιχάλη
Πραγματικά τραγική η ιστορία που μας εξομολογείσαι, σε σημείο που συνειδητοποιείς οτι συχνά οι ταινίες ξεπερνιούνται από την ίδια τη ζωή... Όντως το θέμα είναι δύσκολο και σηκώνει πολλή συζήτηση, γι' αυτό το επέλεξα.
Φίλε Διαγόρα
Διαχρονικά οι υπερβολικές απαγορεύσεις και ποινές αποδείχτηκε οτι κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό στην κοινωνία. Αυτό είναι δεδομένο...
@ Διαγόρα Μήλιε, το σύνταγμα και οι νόμοι είναι επιβαλλόμενοι ή εθελούσιοι περιοριστικοί κανόνες απαραίτητοι για την ύπαρξη οργανωμένης κοινωνίας σκεπτόμενων ανθρώπων.
Αυταρχικός εθνικισμός, ολοκληρωτικό πολιτικό δόγμα, μονοκομματικό κράτος, κατάργηση κάθε είδους πολιτικής ελευθερίας, ολοκληρωτική υποταγή του ατόμου στα συμφέροντα της «κοινότητας», στρατοκρατική διάρθρωση της ζωής σε όλα τα επίπεδα, συνθέτουν τη φασιστική αντίληψη του κράτους.
Αλλο το λα-λα-λα, κι άλλο το τρά-λα-λα.
Εντάξει ρε Μιχάλη, δεν σε είπαμε και καμπούρη! (-:=
Δεν φανταζόμουν πως θα χρειαζόταν επιπλέον επεξηγήσεις αυτό που είπα. Ας το πάρουμε πιό αναλυτικά λοιπόν: η κοινωνική απαξίωση είναι θεμιτή. Από τη σκοπιά της πολιτείας, κοινωνική απαξίωση σημαίνει προγράμματα ενημέρωσης, εκστρατείες επιμόρφωσης, καλλιέργεια ενάντιας κουλτούρας, ακόμα και πρόσληψη ψυχολόγων που, δοθείσης της ευκαιρίας, θα προσπαθήσουν να με παρηγορήσουν και να με πείσουν «να μην το κάνω».
Εκεί τελειώνουν, κατ'εμέ, οι νόμιμες αρμοδιότητες της πολιτείας, και μάλιστα ίσως και πολλά να είπα.
Το να προστατεύει η κοινωνία τον πολίτη από τον ίδιο του τον εαυτό δεν είναι κάτι το απαραίτητο για την ύπαρξη οργανωμένης κοινωνίας, για την ακρίβεια το ποσοστό στο οποίο συμβάλλει στην επίτευξή της είναι αμελητέο μπροστά στην κατάφωρη παραβίαση της ελευθερίας στη ζωή (άρα και στο θάνατο) του ατόμου. Έτσι λοιπόν, νόμοι που ποινικοποιούν ή ακόμα και παρεμποδίζουν τις αυτοκαταστροφικές τάσεις δεν έχουν καμμία θέση στο κατά Thomas Hobbes «Κοινωνικό Συμβόλαιο». Με άλλα λόγια, κατ'εμέ, η πολιτεία δεν έχει καν το δικαίωμα να μου πει ότι μπορώ να αυτοκτονήσω αρκεί πρώτα να έχω δει ψυχολόγo, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τοποθετήσει τους ψυχολόγους έτσι ώστε να μπορούν να αποπειραθούν να με αποτρέψουν αν εγώ επιλέξω να τους δώσω την ευκαιρία.
Και φυσικά, αν μία πράξη είναι νόμιμη, τότε η παροχή βοήθειας από έναν άνθρωπο σε έναν άλλο για την πραγματοποίηση αυτής της πράξης δεν μπορεί παρά να είναι κι αυτή νόμιμη. (Μιλάω, βέβαια, για τη βοήθεια στην αυτοκτονία.)
@ Διαγόρα Μήλιε, αν αποδεχθούμε σαν κοινωνία πρωτίστως το ατομικό δικαίωμα της διαχείρισης του θανάτου, της αυτοδιάθεσης για τη ζωή και το θάνατο, δίνεις το δικαίωμα στη κοινωνία του «κράτους» να επιβάλλει «δημοκρατικά» επικίνδυνες καταστάσεις όπως όριο ζωής (απόσυρση), ποινές θανατικές κά. Επίσης κατά τη γνώμη μου θα γίνει πιο εύκολο σε επικίνδυνες ομάδες «αρρώστων» να προβούν σε ομαδικές δολοφονίες – αυτοκτονίες στο όνομα κάποιου «ισμού» ή σωτήρα σε μια άλλη ζωή. Πιστεύω ότι η δημοκρατία πρέπει να προστατεύει τους πολίτες από την διαλυτική πρακτική της άμετρης προσωπικής ελευθερίας που καταλήγει στην εκμετάλλευση της κοινωνίας από τους «διαχειριστές» του υπερφυσικού και του «υπερβατικού», τους σημερινούς και αυριανούς πελάτες του «αθεόφοβου» και της γυναίκας μου. Θα σου θυμίσω ότι στο θέμα των ταυτοτήτων πριν λίγα χρόνια, οι απολογητές του Χριστόδουλου μιλούσαν για «δημοκρατική» επιβολή της πίστης με απρόβλεπτες εθνικές συνέπειες με την επίσημη προβολή των θρησκευτικών μειονοτήτων. Η ευθανασία το ξεπερνά αυτό και εξασκείται λίγο πριν ή στο τέλος ανακουφιστικά. Δεν είναι το ατομικό θέλω αλλά η κοινωνική αγάπη και ευθύνη απέναντι στον πάσχοντα και στον πόνο του. Και πάλι ο φόνος είναι φόνος και ο φονιάς «φονιάς». Καλημέρα σε όλους!
Φίλε «ανορθόδοξε» παραπάνω σε ανέφερα σαν «αθεόφοβο». Συγνώμη για το λάθος. Καλημέρα και πάλι φίλε!
Aν κάνει κανείς μια βόλτα στην Θεολογική Αθηνών, οπως εγώ σήμερα, θα δεί τους τοίχους της σχολής γεμάτους με "Kill Obama" και με βρισιές κατά του Ιερώνυμου.
Αυτοί είναι οι χριστιανοί.
Φίλε Μιχάλη
Σιγά το πράγμα μωρέ! Δεν το πρόσεξα καν οτι με προσφώνησες λανθασμένα. Όπως είπα και πιο πριν, κανείς δεν είναι άσφαλτος! Την καλησπέρα μου
Φίλε Raid
Τελικά ο Ομπάμα και ο Ιερώνυμος δέχονται τα πυρά των χριστιανών, χωρίς να έχουν κάνει απολύτως τίποτε που θα μπορούσε να βλάψει τα συμφέροντά τους...
Αφού είδες τα συνθήματα στη Θεσσαλονίκη είναι λίγο ύποπτο, καθώς οι παραεκκλησιαστικές φανατικές οργανώσεις ελέγχονται 100% από τον Άνθιμο. Ίσως είναι ένας έμμεσος τρόπος να δείξει ο Άνθιμος δυσαρέσκεια για τον "light" προϊστάμενό του!
Διαγόρας ο Μήλιος, too bad; Το να φορτώσεις ένα κάρο ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά και την γυναίκα σου, το να καταδικάσεις κάποιον να δουλεύει σαν το σκυλί για να τα μεγαλώσει και πολλά άλλα, το λες too bad; Σορρυ φίλε μου, αλλά αν θέλει κάποιος να αυτοκτονήσει είναι δικαίωμά του αλλά μέχρις το σημείο που δεν επιρεάζει τη ζωή κανενός άλλου. Ας μην έκανε τα παιδιά και ας αυτοκτονούσε. Αν θες να αλλάξεις ύπειρο κάντο αλλά θα πρέπει να πληρώνεις διατροφή.
πάντα φιλικά και προς τέρψιν συζήτησης!
Αγαπητέ Ανορθόδοξε,
έχω ένα ερώτημα επίκαιρο για μένα τις
μέρες αυτές και ίσως εσύ ή κάποιος άλλος
φίλος που διαβάζει τος γραμμές αυτές,
είναι σε θέση να με κατατοπίσει:
Ασθενής με ήδη έναν ακρωτηριασμό ποδιού
στο ιστορικό του, εισήχθη σε σοβαρότατη
κατάσταση (προχωρημένη σηψαιμία) στο
νοσοκομείο, όπου οι γιατροί αποφάνθηκαν
ότι έπρεπε να ακρωτηριαστεί και το άλλο
πόδι. Ο ίδιος δεν είχε καλή επικοινωνία
με το περιβάλλον και δεν ήταν σε θέση να
μιλήσει με τους γιατρούς. Η δε γυναίκα του
όταν τής ζητήθηκε η συγκατάθεσή της,
αρνήθηκε να πάρει θέση, μεταφέροντας
τους (προφορικά) παλαιότερη ρητή δήλωση
τού ασθενούς ότι αν έχανε και το άλλο
πόδι, θα αυτοκτονούσε. Τελικά το
πόδι αφαιρέθηκε. Το ερώτημά μου
είναι: είχανε δικαίωμα οι γιατροί να
προχωρήσουν στον ακρωτηριασμό
ή όχι;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Φίλε Κώστα
Ενδιαφέρον το ερώτημά σου, όσο και σοβαρό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφού ο γνωστός σου δεν είχε επικοινωνία και οι συγγενείς του δεν το απαγόρευσαν ρητά, οι γιατροί είχαν την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να του ακρωτηριάσουν και το άλλο πόδι, καθώς κινδύνευε η ζωή του.
Δεν θα μπορούσαν να βασιστούν σε μια απλή παλιότερη δήλωσή του (που μεταφέρθηκε μέσω τρίτου) γιατί η αυτοκτονία είναι πολύ σοβαρό ζήτημα και συχνά οι ασθενείς αναθεωρούν τις απόψεις τους. Μπορεί η πραγματικότητα να μην είναι τελικά τόσο τραγική όσο την φαντάζεται. Τα καινούρια προσθετικά μέλη είναι σαφώς καλύτερα από το παρελθόν και σχεδόν κάνουν θαύματα (βλέπε και την περίπτωση της Μαριέττας Γιαννάκου).
Αυτό υπέθετα κι εγώ. Ευχαριστώ θερμά!
Δυστυχώς έφυγε.
Φίλε Κώστα
Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια.
Ευχαριστώ, αγαπητέ φίλε.
Εξαιρετική προσέγγιση. Το θέμα δεν είναι ούτε επιστημονικό ούτε νομικό. Είναι θέμα ατομικών ελευθεριών και ηθικής. Πάντως δυστυχώς η Εκκλησία -αν τελικά είναι ζήτημα ηθικών αρχών- έχει δικαίωμα λόγου. Δε θα το ήθελα καθόλου, αλλά έτσι είναι. Εκτός αν το παρουσιάσουμε ως δικαίωμα ή νομικό και γενικότερα επιστημονικό ζήτημα.
Φίλε δείμε
Σ' ευχαριστώ. Η Εκκλησία δεν έχει φυσικά λόγο σε ένα θέμα καθαρά ηθικό, καθώς η συμπλοκή της ηθικής με τη μευαφυσική είναι επικίνδυνο πράγμα. Εγκυμονεί τον κίνδυνο να χάσουν οι θρησκευόμενοι άνθρωποι τις ηθικές τους αξίες, στην περίπτωση που λιγοστεύσει η πίστη τους στο ασταθές και σαθρό οικοδόμημα του δόγματος.
Η ηθική θα πρέπει να βασίζεται σε στέρεες βάσεις, όπως η αγάπη για το συνάνθρωπο, και όχι στο φόβο της μεταφυσικής τιμωρίας...
Θα μου επιτρέψεις "Α" να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου. Τουλάχιστον τη φιλανθρωπία η ΧΟ οργάνωση τη θεωρεί εθελοντική υπόθεση και δεν την επιβάλλει δογματικά (αναφέρομαι στη μετά Παύλου εποχή και όχι στους Ιακωβίτες του πρώτου αιώνα).
Κάποιες "φιλοπρόοδες" οργανώσεις όμως, προσπαθούν να την επιβάλλουν και να χρεώσουν τις ηθικές ανησυχίες τους στον κρατικό προϋπολογισμό. Τι λέει η επιστημονική ηθική γιατρέ μου στην "τζάμπα φιλανθρωπία" ή στο "με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο";
Φίλε Μιχάλη
Δεν ξέρω σε ποιές οργανώσεις αναφέρεσαι, κανείς όμως δεν είπε οτι η Εκκλησία Α.Ε. είναι η χειρότερη όλων... Πολλοί ζάμπλουτοι που καταφεύγουν στην φιλανθρωπία, το κάνουν από καθαρά εγωιστικά κίνητρα (αυτοπροβολή, φοροαπαλλαγές). Συχνά, μεγαλόσχημοι «φιλάνθρωποι» κερδίζουν χρήματα από τη φιλανθρωπία, διευθύνοντας ανάλογες οργανώσεις και ασφαλίζοντας τα χρήματά τους από την εφορία, μην παράγοντας ουσιατικά κανένα είδους έργο. Όχι απλά μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα, αλλά και καθόλου μνημόσυνο πολλές φορές...
Δημοσίευση σχολίου