Συνεχίζω σήμερα το προηγούμενο (ελλιπές) άρθρο μου για την παιδεία και το νέο νόμο για πανεπιστήμια - ΤΕΙ, με αφορμή ένα σχόλιο του φίλου Saq. H απάντηση που του έδωσα ήταν τόσο μεγάλη, που αποφάσισα να τη δημοσιεύσω αυτούσια ως νέο άρθρο, καθώς αντιπροσωπεύει την προσωπική μου άποψη για τους βασικούς άξονες του νόμου Διαμαντοπούλου. Με λίγες τροποποιήσεις λοιπόν, αναδημοσιεύω την απάντησή μου στο Saq, ελπίζοντας οτι θα τη διαβάσουν περισσότεροι:
Παρά τα (πολλά) μειονεκτήματά του, το ελληνικό πανεπιστήμιο είχε ένα βασικό πλεονέκτημα. Ήταν δωρεάν. Με τις τραγικές «μεταρρυθμίσεις» που αυθαίρετα ψήφισαν μέσα στον Αύγουστο απαξίωσαν ακόμα περισσότερο την (ήδη υποβαθμισμένη) εκπαίδευση, ανοίγοντας την πόρτα στους ιδιώτες, με απώτερο στόχο να ιδρύσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια σε δεύτερο χρόνο. Πλέον θα προωθούνται μόνο οι ακαδημαϊκές έρευνες και εργασίες που ικανοποιούν τις ανάγκες «της αγοράς» και των διαφόρων «χορηγών» του κάθε ιδρύματος, μια ζοφερή προοπτική που πετάει στα σκουπίδια κάθε ανθρωπιστική και κοινωνική πλευρά της επιστημονικής έρευνας. Επίσης, το βάρβαρο μέτρο της μέγιστης διάρκειας φοίτησης αποκλείει από την ανώτατη εκπαίδευση όσους φοιτητές έχουν οικονομικές δυσκολίες και αναγκάζονται να δουλεύουν παράλληλα, όπως επίσης και όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, τα οποία τους υποχρεώνουν να μελετούν σε πιο χαμηλούς ρυθμούς. Το τεχνοκρατικό μέτρο του «μαζέματος πόντων» για την απόκτηση του πτυχίου αποτελεί μια θλιβερή υποβάθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης σε μια τυπική και στείρα συλλογή γνώσεων, που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την ουσιαστική παιδεία, τη διαλεκτική, τη ζύμωση απόψεων, τη διαμόρφωση της προσωπικότητας...
Τέλος, καταργείται και το άσυλο, για το οποίο βέβαια κάποιοι έχουν τις ενστάσεις τους, λόγω των «κουκουλοφόρων» που υπερπροβάλλονται από την κρατική προπαγάνδα. Σας διαβεβαιώνω όμως οτι αυτό το άσυλο είναι μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες στη σημερινή Ελλάδα να καλλιεργηθεί η πραγματικά ελεύθερη και ανεξάρτητη σκέψη. Μέσα από καταλήψεις κτιρίων, προβολές ταινιών, συζητήσεις για ανατρεπτικά θέματα, πολλοί νέοι ξεφεύγουν από τον καθιερωμένο τρόπο σκέψης και βρίσκουν εναλλακτικούς δρόμους, που ίσως να μην είχαν την ευκαιρία να ανακαλύψουν αλλιώς. Αυτή είναι πιθανότατα η σπουδαιότερη λειτουργία του πανεπιστημίου, που δυστυχώς δεν την έχουν αντιληφθεί πολλοί.
Υ.Γ. Το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο χθες στη Θεσσαλονίκη πήγε καλά, περιμένω όμως μεγαλύτερη συμμετοχή την επόμενη φορά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου