Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Σκόρπιες σκέψεις και προβληματισμοί

Σήμερα θα δημοσιεύσω τρία μικρά κείμενα, τα οποία πραγματεύονται προβληματισμούς μου γύρω από κοινωνικά, πολιτικά και ψυχολογικά θέματα. Αποφάσισα να τα παρουσιάσω μαζί όχι μόνο εξαιτίας του μεγέθους τους, αλλά και λόγω του στοιχείου του προβληματισμού που τα διακρίνει. Αναζητώντας την αλήθεια, φτάνουμε πολλές φορές σε αδιέξοδο. Ποτέ όμως δεν είναι μάταιη η αναζήτηση, καθώς αναγκαζόμαστε να σκεφτούμε, να φανταστούμε και να δοκιμάσουμε νέες εναλλακτικές, ενώ ταυτόχρονα σημαδεύουμε τις αποτυχημένες προσπάθειες, έτσι ώστε να μην ακολουθήσουμε ξανά αυτόν το δρόμο. Σε τελική ανάλυση, δεν είναι μόνο ο προορισμός που αξίζει αλλά και το ταξίδι, οπότε η διαδικασία της σκέψης κρίνεται από μόνη της ωφέλιμη και εποικοδομητική για το άτομο...

Σκέψη 1η: Η νεοελληνική νοοτροπία και οι καταστροφικές της συνέπειες

Για την παρούσα κρίση έχουν κατηγορηθεί οι πάντες. Οι σάπιοι πολιτικοί, οι κακοί Ευρωπαίοι, η στρίγγλα Μέρκελ, οι ασυνείδητοι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι αδίστακτοι τραπεζίτες, οι κερδοσκόποι των αγορών, το κακό μας το ριζικό, η έλευση του Αντιχρίστου... Δημοσιογράφοι και τηλεπαρουσιαστές της πεντάρας, προκειμένου να χαϊδέψουν τα αυτιά του κοινού τους, συναγωνίζονται για το ποιος θα κατηγορήσει με περισσότερη θέρμη όλους τους προαναφερόμενους, αλλά και αρκετούς ακόμη. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, κανένα πρόσωπο των ΜΜΕ δεν έχει αναφερθεί στον σημαντικότερο παράγοντα που μας οδήγησε εδώ που φτάσαμε, ο οποίος δεν είναι άλλος από την καταστροφική νοοτροπία όλων μας. Δεν είναι ευχάριστο να αναγνωρίσεις οτι έχεις κι εσύ μερίδιο ευθύνης για την κρίση, είναι όμως απαραίτητο προκειμένου να αλλάξεις συμπεριφορά και να συνεισφέρεις στη λύση του προβλήματος.

Η νοοτροπία των περισσοτέρων από εμάς παρουσιάζει αξιοσημείωτες ιδιαιτερότητες. Ενώ μοιάζει σε πολλά σημεία με την αντίστοιχη των πολιτών των δυτικών καπιταλιστικών κοινωνιών, έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τους Βαλκάνιους και Ασιάτες γείτονές μας, με τους οποίους συνυπάρξαμε για εκατοντάδες χρόνια. Ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία της είναι ο ατομισμός και η αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο, ο κομφορμισμός και η παράλυση της αυθόρμητης σκέψης, η ακόρεστη επιθυμία για επίδειξη, αλλά και η έμφαση στα επιφανειακά χαρακτηριστικά (εξωτερική εμφάνιση, ρούχα, αυτοκίνητο, κοινωνική θέση, επάγγελμα, κλπ), με την ταυτόχρονη υποτίμηση των βαθύτερων αξιών. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, οι συγκεκριμένες τάσεις χαρακτηρίζουν την πλειοψηφία των νεοελλήνων, κάτι που δεν είναι απλά δυσάρεστο, αλλά ανησυχητικό.

Ο κάθε τυπικός μικροαστός που διαμαρτύρεται για τη συμπεριφορά των πολιτικών και των κρατικών αξιωματούχων, ξεχνά πως αν ήταν στη θέση τους θα συμπεριφερόταν με παρόμοιο ή και χειρότερο τρόπο. Ο υπάλληλος που μπήκε με «μέσο» στο δημόσιο, ο αγρότης που δήλωσε ψεύτικα στοιχεία για να πάρει πολλαπλάσιες επιδοτήσεις, ο μικροεπιχειρηματίας που εξαπατά τους πελάτες του και κλέβει την εφορία, δεν διαφέρουν παρά μόνο ποσοτικά από το διεφθαρμένο υπουργό, ο οποίος χρησιμοποίησε τη μεγάλη εξουσία του για να γεμίσει τον τραπεζικό του λογαριασμό στην Ελβετία. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε οτι οι βουλευτές και οι υπουργοί προέρχονται από το λαό και είναι κατά κύριο λόγο εκφραστές της ίδιας νοοτροπίας.

Αν δεν συνειδητοποιήσουμε την πικρή πραγματικότητα, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν ξεκινήσουμε να ενδιαφερόμαστε έμπρακτα για το σύνολο, θα διαπιστώσουμε πως κάποια στιγμή θα ωφεληθούμε κι εμείς μέσα από αυτό. Αν τολμήσουμε να είμαστε αυθόρμητοι και αυθεντικοί, ο ρόλος μας ως πρόβατα μέσα στο κοπάδι θα αλλάξει. Αν δώσουμε έμφαση στην καλλιέργεια των ανθρώπινων αξιών αντί της απόκτησης καταναλωτικών αγαθών, θα δώσουμε ένα καίριο πλήγμα στο εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού...

Σκέψη 2η: Η μισαλλοδοξία στην εξουσία

Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο αποτέλεσε το σχόλιο ενός φίλου μου οτι, με βάση τα γενικώς παραδεκτά πρότυπα περί καλού και κακού, οι φανατικοί χριστιανοί είναι στην πλειοψηφία τους περισσότερο «κακοί» από το μέσο άνθρωπο. Κάποιος ανυποψίαστος παρατηρητής θα περίμενε ίσως το αντίθετο, έχοντας ακούσει οτι ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της αγάπης, οτι η πίστη εξυψώνει τον άνθρωπο, κλπ. Κι όμως, είναι γεγονός οτι ανάμεσα στις τάξεις των ένθερμων χριστιανών συναντώνται κατά κόρον μισάνθρωποι, μισαλλόδοξοι, φθονεροί, παρανοϊκοί, σαδομαζοχιστικοί, βίαιοι και εκδικητικοί τύποι, σε ασύγκριτα μεγαλύτερη αναλογία από το γενικό πληθυσμό.

Έχοντας μάθει να καταπιέζουν τις σεξουαλικές και επιθετικές ορμές τους, οι περισσότεροι «θεοσεβούμενοι» έχουν συγκεντρώσει ένα τρομακτικά μεγάλο απόθεμα μίσους, το οποίο συχνά γίνεται εμφανές στην καθημερινή ζωή. Ανάλογα με την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου, αυτό το μίσος μπορεί να εκφραστεί ως παράνοια, όπου ο πιστός υποψιάζεται και εχθρεύεται τους πάντες, ως πουριτανισμός, όπου ο ασκητισμός συνυπάρχει με τη μισανθρωπία, ως ρατσισμός και ξενοφοβία ή ως έκδηλος φθόνος προς όσους χαίρονται τη ζωή, αντίθετα με αυτούς. Το θρησκόληπτο ποίμνιο θεωρεί οτι η ανοικτή εκδήλωση της επιθετικότητάς του είναι αμαρτία, ενώ προτιμά να διαποτίζεται από καταστροφικά συναισθήματα, που εκφράζονται μόνο κατακλυσμικά σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν αισθανθούν οτι η θρησκεία τους, η πίστη τους, τα ιδανικά τους δέχονται επίθεση, όπως στην τραγελαφική υπόθεση των ταυτοτήτων.

Παρατηρούμε ουκ ολίγες φορές οτι οι θρησκευτικοί ταγοί ενός τέτοιου κοπαδιού είναι αντίστοιχα κυριευμένοι από παράλογο μίσος και μοχθηρία. Ένας τέτοιος ηγέτης είναι χωρίς αμφιβολία ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, ο οποίος πιστεύω δεν χρειάζεται συστάσεις. Μόνο το κεραυνοβόλο βλέμμα του και το άκαμπτο, στρυφνό και δηλητηριώδες ύφος του φτάνουν ώστε και ο πλέον αδαής να καταλάβει οτι δεν πρόκειται για κάποιον κήρυκα της αγάπης και της συγχώρεσης... Γνωστός τηλεμαϊντανός, που συνεχώς εμφανίζεται σε παράθυρα και εκπομπές, ενώ κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις εξ άμβωνος, προσπαθώντας να καλύψει το κενό που άφησε ο μακαριστός Χριστόδουλος (μια και ο Ιερώνυμος κρατά χαμηλούς τόνους). Σ' αυτόν λοιπόν τον απόστολο της μισαλλοδοξίας έχει ανατεθεί ο ρόλος να εκφράζει τα κατώτερα, σαδιστικά και καταστροφικά ένστικτα της ομάδας που εκπροσωπεί. Και το πετυχαίνει με εκπληκτική ευκολία!

Σκέψη 3η: Η πυξίδα της ιδεολογίας

Ένας συχνός προβληματισμός μου αφορά το κατά πόσον είναι ρεαλιστικές και υλοποιήσιμες οι λύσεις που προτείνω στο blog, αλλά και στις συζητήσεις που κάνω με τις παρέες μου. Αναφέρομαι βεβαίως σε προτάσεις για σημαντικά κοινωνικά, οικονομικά ή πολιτικά θέματα και όχι σε απλά, καθημερινά ζητήματα. Είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ εξάλειψη της αδικίας και κοινωνική δικαιοσύνη, μπορεί να επικρατήσει ένα οικονομικό σύστημα που να προωθεί την ισότητα, τη συνεργασία και την ομοψυχία, είναι εφικτό να εφαρμοστεί στην πράξη η άμεση δημοκρατία; Ρητορικές οι ερωτήσεις μου, καθώς για κάποιες από αυτές δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια, ενώ για κάποιες άλλες η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Ας συνεχίζουμε όμως με μερικές ακόμη αμφιβολίες...

Αξίζει να προσπαθούμε, είτε για τη διάδοση μιας τέτοιας ιδέας, που θα άλλαζε τον κόσμο προς το καλύτερο, είτε για την έμπρακτη εφαρμογή της; Είναι δυνατόν να εφαρμοστούν κοινωνικά και οικονομικά προγράμματα, όταν έχουν αναπτυχθεί μόνο στη θεωρία και σχεδόν ποτέ στην πράξη; Μπορεί η ζωώδης φύση των ανθρώπων να προσαρμοστεί στα μοντέλα που έφτιαξαν λίγοι «πεφωτισμένοι», οι οποίοι κατά κανόνα νοιάζονταν για το κοινό καλό πολύ περισσότερο από το μέσο πολίτη; Η μόνη σίγουρη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι πως αξίζει να αγωνιστούμε. Ακόμα και αν δεν ευοδωθούν απόλυτα οι προσπάθειές μας, κάποια βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση θα γίνουν και αυτό είναι που μετράει σε τελική ανάλυση.

Για να κάνω την άποψή μου περισσότερο κατανοητή, θα καταφύγω σε ένα παράδειγμα, αυτό της πυξίδας. Όπως η πυξίδα μας δείχνει το μαγνητικό Βορά, έτσι και η ιδεολογία μας κατευθύνει στην ιδεατή και επιθυμητή κατάσταση. Στην πράξη όμως δεν χρησιμοποιούμε ποτέ την πυξίδα για να φτάσουμε στο μαγνητικό Βορά, αλλά για να πάμε κάπου βορειότερα, από λίγα μέτρα μέχρι πολλά χιλιόμετρα μακριά. Το ίδιο ισχύει και με τις ιδεολογίες, κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές ή άλλου είδους, οι οποίες μας υποδεικνύουν την επιθυμητή κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουμε. Δεν πρόκειται ποτέ ουσιαστικά να φτάσουμε στην ιδεατή κατάσταση, π.χ. την εξάλειψη των ανισοτήτων, αλλά αν χρησιμοποιούμε την ιδεολογία ως πυξίδα θα κάνουμε σίγουρα κάποια βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Όπως το πλοίο έχει το μπούσουλα για να βρίσκει το δρόμο του μέσα στην καταιγίδα, έτσι κι εμείς, σ' αυτές τις μέρες της αλλοτρίωσης και του κομφορμισμού, είναι καλό να βαδίζουμε οδηγούμενοι από κάποια ιδεολογία.

12 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ ωραίο άρθρο. Ειδικά στο πρώτο θέμα που βάζεις συμφωνώ απολύτως. Απλά έχουμε μάθει να κατηγορούμε μόνο τους άλλους παραβλέποντας πάντοτε τις δικές μας ευθύνες.

rexides είπε...

Συγχωράτε το τυρί που θα πετάξω, άλλα "ο κάθε λαός έχει το πολίτευμα που του αξίζει". Ή ίσως πιο συγκεκριμένα, την κυβέρνηση που του αξίζει.

Όπως λέω πάντα, το σύστημα στην Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα, απλά δεν έχουμε καταλάβει τι σύστημα έχουμε. Δεν έχουμε Δημοκρατία. Έχουμε Βυσματοκρατία, και το λέω αυτό χωρίς καμία υπόνοια χιούμορ. Ειλικρινά βρίσκω απείρως πιο αστεία την ιδέα ότι έχουμε "Δημοκρατία που δεν λειτουργεί". Είναι σαν να υπονοεί ότι οι Έλληνες είμαστε όντα που μπορούμε να λειτουργήσουμε σε ένα δημοκρατικό κράτος. Όπως είπε και ο Ανορθόδοξος, η νοοτροπία μας δεν μας το επιτρέπει.

Όσο για το τρίτο κείμενο, συμφωνώ απόλυτα, άλλα να προσθέσω και κάτι με αυτή την αφορμή.

Αναφέρεις, ανορθόδοξε, ότι ακόμα και αν δεν φτάσουμε στο "τέλειο", τα μικρά βήματα προς εκεί έχουν και αυτά νόημα.

Οπότε ρωτάω εγώ, εάν έχεις μια πυξίδα η οποία είναι κάπως χαλασμένη και δεν δείχνει ακριβώς τον μαγνητικό Βορρά, άλλα κάπως πιο δίπλα, δεν αξίζει να την ακολουθήσεις; Όσο βρίσκεσαι μακριά από τους πόλους, η απόκλιση δεν θα είναι τόσο μικρή που τελικά θα έχει θετικότερα αποτελέσματα από το να μην ακολουθήσεις καμία "πυξίδα" άμα δεν υπάρχει η τέλεια;

Dyer είπε...

«Αν δώσουμε έμφαση στην καλλιέργεια των ανθρώπινων αξιών αντί στην απόκτηση καταναλωτικών αγαθών, θα δώσουμε ένα καίριο πλήγμα στο εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού...» η πρώτη σκέψη είναι ο μπούσουλας της τρίτης σκέψεις.
Για την δεύτερη σκέψη τι να πω … σαν γνήσιος έλληνας να στιγματίσω την εμφάνιση που έχουν οι θεούσες και που μαρτυρά την ψυχοσύνθεση τους. Τα άλλα τα λέει από άμβωνος.

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλε δείμε
Έτσι είναι ο τυπικός Έλληνάρας. Ξέρει τα πάντα και δεν φταίει για τίποτα...

Φίλε Rexides
Όντως δεν έχουμε δημοκρατία, ούτε καν κλασικό καπιταλισμό, όπου η αξία του κάθε ανθρώπου μετριέται με το κεφάλαιο που διαθέτει. Στην Ελλάδα η αξία του καθενός μετριέται ανάλογα με το βύσμα, το οποίο είναι καταλυτικός παράγοντας σε οποιαδήποτε συναλλαγή με το κράτος ή τους ιδιώτες.

Όσο για το δεύτερο μέρος του σχολίου, θα συμφωνήσω οτι με η «σωστή ιδεολογία» είναι κάτι το υποκειμενικό. Μπορεί κάποιος με αυτόν τον όρο να εννοεί την καθαρότητα της φυλής και τη δόξα του έθνους, πράγματα εντελώς διαφορετικά από αυτά που προσδιορίζω εγώ με τον ίδιο όρο. Όπως λέει όμως και ο φίλος Dyer, οτιδήποτε προάγει το κοινό καλό και την απελευθέρωση του ανθρώπου από κάθε είδους καταναγκασμούς, είναι θετικό. Θα συμπλήρωνα πως είναι καλύτερο να ακολουθείς μια αμφιλεγόμενη ιδεολογία (π.χ. τον κλασικό σταλινισμό του ΚΚΕ), παρά να μην έχεις καθόλου και να είσαι ένας χαμαιλέοντας της προσαρμογής και του κονφορμισμού...

Φίλε Dyer
Για το πρώτο μέρος της απάντησής σου σχολίασα ήδη στον rexides. Όσο για τις θεούσες, είναι μια απόδειξη οτι η κοινωνία μας δεν βρίσκεται και τόσο στον 21ο αιώνα όπως νομίζουν πολλοί, ενώ συγγενεύει στενά με τον μεσαίωνα...

NOSTOS είπε...

Συγχαρητηρια και απο εμενα πολυ καλο το αρθρο σου..ειναι απο εκεινα που διαβαζεις και σε απορροφα η ποιοτητα τους..θα ξεκινησω απο το τελος.Σιγουρα στην ζωη μας αξιζει να αγωνιζομαστε για τα παντα,ακομη κι αν ξερουμε οτι θα ηττηθουμε..αξιζει να αγωνισθουμε για εναν καλυτερο κοσμο που σιγουρα μας αξιζει οχι για μας αλλα για τα παιδια μας..
Εμεις οι Ελληνες ειμαστε ενας λαος που πολυ δυσκολα πειθαρχει.ειναι στο DNA μας θα ελεγα,και ισως αυτη η νοοτροπια μερικες φορες να μας εχει βγει και σε καλο..Προσωπικα ποτε δεν θα γινομουν Γερμανος...δεν παει στην ψυχοσυνθεση μου αν θες.το οτι φταιμε κι εμεις εδω που φθασαμε αυτο ειναι πασιφανες και ας μην το δεχομαστε.Θελω να σου δωσω ενα παραδειγμα περι λατρειας της εξουσιας,αν παρουμε εναν εργατη ποπυ δουλευει σε καποιο εργοστασιο και ειναι πρωτος στις απεργιες και γενικα ενοχλει πολυ τ'αφεντικα,αν τον παρουμε λοιπον και τον κανουμε διευθυντη προσωπικου στο ιδιο εργοστασιο,εχουμε μεταλλαξει εναν προλεταριο σε αστο..Οσο για την εκκλησια και τους ρασοφορους..τι να πω..βυζαντινολαγνεια,σκοταδισμος και μεσαιωνας.Ο θρησκευτικος φονταμενταλισμος παντα εκανε τους πιο αιμοσταγεις πολεμους.Καλο σου βραδυ και συγγνωμη για την πολυλογια μου ..

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλε Νόστε
Χαίρομαι που σου άρεσε το άρθρο. Θα συμπλήρωνα στην παρατήρησή σου «αξιζει να αγωνιζομαστε για τα παντα,ακομη κι αν ξερουμε οτι θα ηττηθουμε» οτι συχνά πετυχαίνουμε μικρές νίκες, ενώ νομίζουμε οτι έχουμε ηττηθεί και οι προσπάθειές μας έχουν πάει στο βρόντο. Για να βελτιωθούν τα πράγματα δεν απαιτείται αναγκαστικά μία μεγάλη νίκη, αλλά αυτό μπορεί να επιτευχθεί και με πολυάριθμες μικρές.

Θα διαφωνούσα οτι το DNA μας είναι που μας οδηγεί στον ατομισμό και την απειθαρχία. Πιστεύω πως είναι κατά κύριο λόγο θέμα κοινωνικών παραγόντων και από παλιά εδραιωμένων νοοτροπιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Έλληνες του εξωτερικού, που προσαρμόζονται γρήγορα στις διαφορετικές συνθήκες και διαπρέπουν σαν άνθρωποι και σαν επαγγελματίες.

Μιχάλης Ρ. είπε...

Διάβασα και συμφωνώ απόλυτα φίλε στο όλον του τριμερούς. Χαίρομαι που συμπολίτες της ποιότητας και των προβληματισμών σου δεν καταλήγουν στη πεπατημένη, "είμαστε φοβεροί τύποι αλλά έχουμε ένα κακό, αφήνουμε τους άλλους να μας εκμεταλλεύονται".
Νομίζω ότι η αδιαφορία για την κοινωνία είναι αποτέλεσμα της εικονικής πραγματικότητας στο φανταστικό "Beverly Hills" που ζούμε υπνωτισμένοι, καψούριδες με πλαστικά φανταστικά ξωτικά πρότυπα σε παραμυθένια παλάτια από αφρολέξ, απαξιώνοντας την πραγματική ζωή και τους δικούς της μύθους ομορφιές και αξίες.
Η θεραπεία είναι η δουλειά των πολιτικών που μέσω της εκπαίδευσης και της τέχνης είναι καθήκον και υποχρέωσή τους να μας ξυπνήσουν απ’ τον λήθαργο που επέβαλε το σύστημα που εξυπηρετούν.
Ο υπνωτισμένος λαός είναι παθολογικά τεμπέλης και μόνιμα κουρασμένος. Ο λαϊκιστής ηγέτης πνευματικός και απνευμάτιστος προωθεί και προβάλλει την σωτηρία μας μέσω της εύκολης λύσης χωρίς επίπονη προσπάθεια, που δημιουργεί επιτυχημένους και ήρωες και δοξασμένους αντιστασιακούς, ξαπλωμένους και μπουκωμένους μπροστά στην τηλεόραση .
Αυτό πρώτιστα καταργεί την υπερβατική έννοια άνθρωπος που η υλοποιός διαφορά από τα άλλα όντα είναι η διαδικασία επιλογής ακόμα και δύσκολων αποφάσεων πάνω από τα ένστικτα και την καθεστηκυία λογική και ηθική. Το σταυροδρόμι του Ηρακλή και η απόφασή του να υπηρετήσει τον Ευρυσθέα αντί των γούστων και της όπα καθημερινότητας μου ‘ρχεται σαν παράδειγμα.
Όλα είναι δρόμος φίλε και οι
α-λήθειες που στο τέλος μαζέψαμε, εκφράζουν και δίνουν το χαρακτηρισμό του ταξιδιού μας.
...Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει•
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Αλλο δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλε Μιχάλη Ρ.
Χαίρομαι κι εγώ με τη σειρά μου που υπάρχουν άνθρωποι όπως εσύ, οι οποίοι με το πέρασμα του χρόνου δεν έγιναν πιο «προσαρμοσμένοι», αλλά σοφότεροι. Η εικονική πραγματικότητα, για την οποία γράφεις, μου θυμίζει έντονα το "Matrix", όπου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να ξυπνήσουν από τον λήθαργο και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.

Θα διαφωνήσω μόνο με τη θέση σου οτι είναι δουλειά των πολιτικών να μας διαφωτίζουν και να μας «θεραπεύουν». Κάτι τόσο σημαντικό είναι καθήκον όλων μας (όσων έχουμε κάπως ξυπνήσει) και όχι μόνο μιας συγκεκριμένης ελίτ.

Ο Ηρακλής και η Ιθάκη που αναφέρεις δένουν άριστα σαν παραδείγματα με το πνεύμα του κειμένου και του σχολίου σου...

Μιχάλης Ρ. είπε...

Καλημέρα φίλε. Ο πολιτικός εκτός των άλλων χειρίζεται τα κονδύλια και τους οικονομικούς πόρους για την ανάπτυξη της λαϊκής παιδείας και της τέχνης, που για μένα είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας του παρόντος και του μέλλοντος. Εφ όσον υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον και πρόθεση για αλλαγή, η παιδεία της βιώσιμης καθημερινότητας και η αγία (άγουσα) τέχνη που επιβάλλεται να επιδοτηθεί για να υπάρχει, είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για ν’ ανάψει η κοινωνία το φως, για να ξεφύγουμε από την παράδοση του κεμετζέ, της καραγκούνας και της χοληστερίνης, για να σβήσουμε από την μνήμη μας την παράδοση των παιδιών που καίνε τα βιβλία στο τέλος της σχολικής χρονιά και εκφράζουν την καλλιτεχνική ευαισθησία με μπουγέλα. Βεβαίως και υπάρχει η ατομική ευθύνη του πολίτη αλλά την ιστορία την γράφουν οι ευθύνες και οι πρωτοβουλίες των πολιτικών. Διαφορετικά ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος γίνεται αξιοθέατο και τουριστικός προορισμός. Κι εμείς ζούμε στη βρώμικη πόλη την στολισμένη με λαμπάκια όλοι μαζί και μόνοι, περιμένοντας τον Καίσαρα ισοπεδωτή που θα μας δώσει την ευκαιρία αντιστεκόμενοι να αγιοποιήσουμε την βρώμα μας σαν προϊόν ελεύθερης βούλησης.
Το πιο δύσκολο στη ζωή, είναι να μάθεις ποιες γέφυρες να περάσεις και ποιες να κάψεις. Laurence J Peter,1919-1990,Καναδός συγγραφέας
Δυστυχώς το δικό μας πολιτιστικό παρελθόν χαρακτηρίστηκε από το αυταρχικό εκπαιδευτικό σύστημα που παρήγαμε πολίτες φανατικά θρησκευτικά εξαμβλώματα και πατριωτικές καρικατούρες αλλά και τις σπουδαίες παγκόσμιες καλλιτεχνικές προσωπικότητες σταθμός την ανθρώπινη πολιτιστική παράδοση που δεν διδάχθηκαν και δεν μελετήθηκαν από το λαό γιατί τους υιοθέτησε το αστικό (μαϊμού) κατεστημένο που τους θεωρούσε επικίνδυνους για ευρύτερη λαϊκή γνώση. Έτσι λίγοι αντιστασιακοί στη κατοχή των βλάχων, σπούδασαν τον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Βάρναλη και τον παμμέγιστο Καζαντζάκη, κυνηγήθηκαν γι’ αυτό και αργότερα έγιναν το άλλοθι για την δημιουργία μια άλλης παράδοσης που στηριζόταν στην εκμετάλλευση των πανανθρώπινων αξιών Για άλλη μια φορά, κατεστημένο και συμβιβασμένοι χρησιμοποίησαν τους σπουδαίους όπως ο μεθυσμένος τον φανοστάτη: όχι για να φωτίσουν το δρόμο, αλλά για δεκανίκι που θα στηρίξει τα σαθρά τους επιχειρήματα.

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλε Μιχάλη
Συμφωνώ οτι στο παρόν σύστημα του κοινοβουλευτισμού ο πολιτικός έχει μεγάλη δύναμη και μπορεί να επιτύχει ασύγκριτα περισσότερα πράγματα από έναν απλό πολίτη. Οι ελίτ όμως, όπως έχει δείξει με μαθηματική ακρίβεια η ιστορία, νοιάζονται κυρίως για το δικό τους μικρόκοσμο, τον πλουτισμό και τη δόξα τους. Έχω πάψει πλέον να πιστεύω στο μύθο των «φωτισμένων ολιγαρχιών», που θα σώσουν όλους τους υπόλοιπους...

Για την πραγματική αλλαγή προς το καλύτερο, ο κλήρος λοιπόν πέφτει στους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν ουσιαστική εξουσία, είναι όμως πολλαπλάσιοι σε αριθμό. Το λιγότερο που μπορούν να κάνουν οι άμεσα ενδιαφερόμενες λαϊκές τάξεις είναι να διεκδικήσουν και να πιέσουν για να εφαρμοστούν κάποια πράγματα. Όπως πολύ σωστά λέγεται «τα δικαιώματα δεν χαρίζονται, κερδίζονται»...

Σίγουρα κάποιοι μεμονωμένοι άνθρωποι του πνεύματος θα πρέπει να αφυπνήσουν τους πολλούς και να τους δείξουν έναν διαφορετικό δρόμο από την πεπατημένη. Αυτοί όμως είναι σχεδόν πάντα εθελοντές, που κινούνται από προσωπικό ενδιαφέρον για το κοινό καλό. Οι επαγγελματίες πολιτικοί δυστυχώς δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, καθώς τα κίνητρά τους είναι σχεδόν πάντα η προσωπική ματαιοδοξία και ο ναρκισσισμός.

tulpoeid είπε...

Ωραίο άρθρο αλλά έχω δύο σχόλια - ας αρχίσω απ΄το δεύτερο, για το δεύτερο θέμα που θίγεις, και που είναι κάπως πιο λάιτ.

Με συγχωρείς αλλά ποιες θεούσες και ποια καταπιεσμένη σεξουαλικότητα; Αυτά τα άτομα αποτελούν μία απίστευτα μικρή μειοψηφία των "χριστιανών", που μάλιστα γνωρίζουν την ειρωνεία των mainstream και πιο αγριεμένων πιστών οι οποίοι αποτελούνται από κλασικούς νεοέλληνες κι είναι οι πρώτοι που θα ζητήσουν να πεταχτούν στη θάλασσα οι μετανάστες ή που θα σου πούνε στο τρένο ή και στο κλαμπάκι ότι καλά "πέρναγε ο κόσμος με τον Παπαδόπουλο". Προσωπικά προτιμώ την ψυχαναλυτική εξήγηση: οι πιστοί, έχοντας μεταβιβάσει τις εσωτερικές τους ενοχές και αναστολές στο Χριστό (που θυσιάστηκε για τις αμαρτίες των υπόλοιπων), είναι ελεύθεροι να εξωτερικεύσουν τα πιο "πρωτόγονα" αν θέλεις ένστικτά τους. Αυτός πιστεύω είναι ο λόγος που οι ερωτικές τους αναστολές είναι λιγότερες κι η σεξουαλική τους ζωή πιο υγιής από οποιουδήποτε σκάει και λίγο με ό,τι γίνεται γύρω του -- αυτά με τα καταπιεσμένα που λες δεν ισχύουν ούτε καν για τους παπάδες.

Δεύτερο, πραγματικά με χάλασε άσχημα το ότι γράφεις πως κανείς δε μας είπε ότι φταίει η νοοτροπία μας. Σε άλλη χώρα ζούσες; Απ'τη στιγμή που ξεκίνησαν οι συζητήσεις για το μηχανισμό στήριξης και για αρκετούς μήνες, δεν ακούγαμε απ'τα "επίσημα ΜΜΕ" ΜΟΝΟ ότι φταίει η νοοτροπία μας; δεν έπεφτε απίστευτη κατακραυγή σε όποιον σκεπτόμενο άρχιζε να μιλάει για πολιτικές και οικονομικές αιτίες; δεν αντιστράφηκε ευτυχώς αυτή η εξήγηση με αρκετό κόπο, κι ο κόσμος έπαψε να νοιώθει ότι καλά έπαθε;
Είναι περίεργο να ανακαλύπτει κάποιος πως συνέχεια πρέπει να αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες και τα πρόσφατα γεγονότα να αποδεικνύονται συνέχεια εκ νέου ακόμα και σε όσους τα έζησαν.

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλε tulpoeid
Στο δεύτερο κείμενο προφανώς αναφέρομαι στους φανατικότερους των χριστιανών, οι οποίοι όμως δεν είναι και τόσο «απίστευτα μικρή μειοψηφία», ιδίως στον θρησκόληπτο ελληνικό Βορά. Θα συμφωνούσα με την τοποθέτησή σου για την ψυχοσύνθεση των "mainstream χριστιανών", αυτό είναι όμως μεγάλη συζήτηση.

Για το πρώτο κείμενο, σόρρυ αν χαλάστηκες αλλά αυτή είναι η άποψή μου. Από όσα ξέρω, κανένας «επίσημος» δημοσιογράφος δεν έχει στηλιτεύσει εκτενώς την κακή ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ του κόσμου, απλά περιορίζονται στο να κατηγορούν λαϊκίστικα και ιδιαιτέρως δραματικά τη μια ή την άλλη επαγγελματική τάξη, έτσι ώστε να κατακερματίσουν την κοινωνική συνοχή. Φταίνε οι κακοί γιατροί, οι κακοί ΔΕΗτζίδες, οι κακοί υπάλληλοι του ΟΣΕ, οι κακοί δάσκαλοι, κλπ.

Φυσικά και δεν πιστεύω οτι για την κρίση φταίει μόνο ο λαός. Διάβασε αν θες και τα παλιότερα άρθρα μου για την κρίση, όπου αναφέρομαι στο οικονομικό και πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε ως εδώ. Έχουν όμως και οι απλοί πολίτες μερίδιο ευθύνης. Κι αν δεν το καταλάβουν αυτό δεν θα αλλάξουν ποτέ...