Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Οι αφορισμένοι: Εμμανουήλ Ροΐδης

Οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζουν τους φίλους bloggers Ροΐδη και Λασκαράτο. Πολλοί όμως αγνοούν τους πραγματικούς λογοτέχνες Εμμανουήλ Ροΐδη και Ανδρέα Λασκαράτο, οι οποίοι διώχθηκαν αμείλικτα από την ορθόδοξη Εκκλησία, όπως φυσικά πολλές άλλες μορφές του σύγχρονου Ελληνισμού. Αποφάσισα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στους δυο μεγάλους λογοτέχνες μας, εστιάζοντας στην παράλογη πολεμική που δέχθηκαν από το ιερατείο, αλλά και στο σπουδαίο έργο τους. Θα ξεκινήσω από το Ροΐδη και στο επόμενο άρθρο θα αναφερθώ στο Λασκαράτο.


Ο Εμμανουήλ Ροΐδης γεννήθηκε την 28η Ιουλίου του 1836, στην Ερμούπολη της Σύρου, από εύπορους και αριστοκρατικής καταγωγής γονείς, τον Δημήτριο Ροΐδη και την Κορνηλία Ροδοκανάκη. Σπούδασε εσωτερικός στο φημισμένο ελληνοαμερικανικό λύκειο του Χ. Ευαγγελίδη στην Ερμούπολη. Συμμαθητής του ήταν ο λόγιος, συγγραφέας και έμπορος Δημήτριος Βικέλας, με τον οποίο μαζί εξέδιδαν μια εβδομαδιαία χειρόγραφη εφημερίδα με τον τίτλο «Μέλισσα». Το 1855 αποφοιτώντας εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, για θεραπεία του προβλήματος της βαρηκοΐας, η οποία είχε εμφανιστεί από τα μαθητικά χρόνια και συνέχισε να τον ταλαιπωρεί σε όλη του τη ζωή. Ασχολήθηκε με τη μετάφραση του «Οδοιπορικού» του Σατωβριάνδου, που ολοκλήρωσε και εξέδωσε το 1860. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του το 1862 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου αφοσιώθηκε στην ενασχόληση με τα γράμματα.


Το 1866 ολοκλήρωσε την συγγραφή του πρώτου του μυθιστορήματος «Η Πάπισσα Ιωάννα», έργο μέσα από το οποίο σατιρίζει τη Δυτική Εκκλησία κατά την περίοδο του μεσαίωνα. Το βιβλίο αφορίστηκε από την Ιερά Σύνοδο, συγκεκριμένα χαρακτηρίστηκε «αισχρόν και βλάσφημον, γέμον πάσης ακαθαρσίας, κακοδοξίας και ασέβειας, βορβορώδες, ατιμωτικόν...» και πολλά ακόμα “κοσμητικά” επίθετα, με τα οποία συνήθιζε να αποκαλεί τους επικριτές του ο υπερφίαλος κλήρος της εποχής. Ο ίδιος ο Ροΐδης κέρδισε τους τίτλους «όργανο του σατανά, έχιδνα, κακούργος, μισαρός, ανατροπεύς καθεστώτων...». Η Σύνοδος δεν περιορίστηκε στον αφορισμό, αλλά ζήτησε τη δικαστική δίωξη και παραδειγματική τιμωρία του. Όπως όμως σατίρισε εύστοχα ο ίδιος: «ο κύριος εισαγγελεύς ουδ' απάντησιν έδωκεν, και οι δικασταί απεκρίθησαν γελώντες οτι αφού το βιβλίον είναι αφορισμένον, δεν δύνανται να το αναγνώσουσιν δια να το δικάσωσιν...».


Τον Ιανουάριο του 1875 ξεκίνησε να εκδίδει μαζί με το Θέμο Άννινο το εβδομαδιαίο, χιουμοριστικό και σατιρικό περιοδικό «Ασμοδαίος». Μέσα από τις σελίδες του σχολίαζε την δημόσια και πολιτική ζωή της Ελλάδας, με το γνωστό καυστικό του ύφος. Ενδιαφέρον είναι το γεγονός οτι υπέγραφε τα κείμενά του με διάφορα ψευδώνυμα, όπως «Θεοτούμπης», «Σκνίπας» και πολλά άλλα, που αποτελούσαν αναγραμματισμούς φράσεων από το κυρίως άρθρο. Δυστυχώς, το περιοδικό είχε ζωή μόνο 18 μηνών, μετά τους οποίους σταμάτησε να εκδίδεται. Ο Μανόλης Ροΐδης κράτησε κριτική στάση απέναντι στο ρομαντισμό που ήταν διαδεδομένος στους λογοτεχνικούς και ποιητικούς κύκλους της εποχής του, κάτι που τον οδήγησε σε διαμάχη με τον Άγγελο Βλάχο το 1877. Παράλληλα, εμφανιζόταν ως υπέρμαχος της δημοτικής με μια σειρά από γλωσσικές μελέτες, αν και ο ίδιος έγραφε τα κείμενά του στην καθαρεύουσα.


Διορίστηκε έφορος στην Εθνική Βιβλιοθήκη το 1878 και κράτησε τη θέση του κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων Τρικούπη, ενώ επί Δηλιγιάννη απολυόταν (αθάνατος ελληνικός δικομματισμός!). Απώλεσε την ήδη διαταραγμένη ακοή του το 1890. Την περίοδο 1890-1900 δημοσίευσε το μεγαλύτερο μέρος του καθαρά αφηγηματικού του έργου, που περιλαμβάνει αρκετά διηγήματα. Μέχρι το τέλος της ζωής του συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες, στα οποία δημοσίευε διηγήματα και κριτικά άρθρα. Πέθανε στην Αθήνα, στις 7 Ιανουαρίου 1904.


Η «Πάπισσα Ιωάννα» θεωρήθηκε σχεδόν από όλους ως το κορυφαίο έργο του, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Η υπόθεσή του εκτυλίσσεται τη μεσαιωνική Ευρώπη, βασισμένη σε ένα θρύλο του 9ου αιώνα για μια γυναίκα που κατάφερε να ανέλθει στον παπικό θρόνο, έμεινε έγκυος και γέννησε κατά τη διάρκεια μιας λιτανείας, όπου και πέθανε. Ο Ροΐδης είχε ακούσει την ιστορία στη Γένοβα όταν ήταν παιδί και κατόπιν έκανε εκτεταμένη έρευνα σε βιβλιοθήκες της Αθήνας και της Γερμανίας, συγκεντρώνοντας πλούσιο υλικό για την περίοδο στην οποία διαδραματίζεται το έργο. Το βιβλίο εμφανώς παρουσιάζει τα αρνητικά της καθολικής Εκκλησίας, αλλά η κριτική και η απόρριψη απευθύνονται κυρίως στην ορθόδοξη, η οποία αντέδρασε με τα γνωστά όπλα του αφορισμού και της λασπολογίας.


Σας παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του βιβλίου, που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις «ελληνικά γράμματα». Στο κομμάτι αυτό, η ηρωίδα Ιωάννα βρίσκεται σε δίλημμα για το ποιό μονοπάτι πρέπει να ακολουθήσει στη ζωή της, ώστε να συνδυάσει τη χριστιανική εξωτερική εμφάνιση με την καλοπέραση, την απατεωνιά και τη φαυλότητα. Ότι ακριβώς έκαναν όλοι οι αξιωματούχοι της Εκκλησίας δηλαδή... Σε όνειρο εμφανίζονται μπροστά της δυο «άγιες» της Χριστιανοσύνης, η καθεμία με τον δικό της τρόπο ανέλιξης και καταξίωσης. Το συμβάν θυμίζει έντονα τον αρχαίο μύθο του Ηρακλή, που συνάντησε μπροστά του την Αρετή και την Ευδαιμονία, όπως επίσης και μια αντίστοιχη διήγηση του φιλοσόφου και συγγραφέα Λουκιανού, που έζησε τον 2ο αιώνα μ.Χ. Ας περάσουμε όμως στο ίδιο το κείμενο:


Αγνοώ αν είχεν αναγνώσει και τον Λουκιανόν η Ιωάννα, αλλ’ άμα έκλεισε τους οφθαλμούς, είδε κακείνη όνειρον ως του Σαμοσατέως. Δύο γυναίκες εφάνησαν αυτή εξερχόμεναι του ύδατος. Η μεν τούτων είχε γυμνά τα στήθη, άνθη επί της κεφαλής και μειδίαμα επί των χειλέων, η δε μαύρον ράσον, σταυρόν επί του στήθους και κατάνυξιν επί του προσώπου. Αμφότεραι ήσαν ωραίαι, αλλά της μεν το κάλλος ενεθύμιζεν ευθύμους εορτάς, ποτηρίων συγκρούσεις και χορευτών ποδοκρουσίαν, της δε το υγρόν βλέμμα τας μυστηριώδεις των κοινοβίων απολαύσεις, αθόρυβα συμπόσια και σιγαλά φιλήματα. Ταύτης μεν ήθελέ τις επιθυμήση να εναγκαλισθή την οσφύν εις θορυβώθη αίθουσαν χορού, υπό τα βλέμματα πλήθους θεατών και την λάμψιν μυρίων λαμπάδων, εκείνης δε να λύση την ζώνην εντός σιωπηλού κελλίου εις το αμφίβολον φως λυχνίας κρεμαμένης προ της εικόνος αγίου.


Ότε επλησίασαν, προτρέξασα η πρώτη, «Ιωάννα», είπε, συμπλέκουσα θωπευτικώς τους δακτύλους εις τους ξανθούς της ηρωίδος μας πλοκάμους, «σε είδον διστάζουσαν αν ήθελες προτιμήσει του κόσμου τας απολαύσεις ή του μοναστηρίου την ησυχίαν και ευθύς έδραμον, ίνα οδηγήσω το άπειρον βήμα σου εις της αληθούς ευδαιμονίας την οδόν. Είμαι η Aγία Ίδα· ουδενός έμεινα άγευστος του κόσμου των αγαθών· απήλαυσα δύο συζύγους, τρεις εραστάς και επτά τέκνα, πολλάς εκένωσα φιάλας καλού παραρρηνίου οίνου, πολλάς διήλθον φαιδράς αΰπνους νύκτας· τους ώμους μου έδειξα εις όλον τον κόσμον, την χείρα μου έτεινα εις όλα τα χείλη, την μέσην μου έσφιγξαν όσοι ήξευρον χορόν και εν τούτοις συνδοξάζομαι και συμπροσκυνούμαι μετά των Αγίων. Απήλαυσα δε και τούτο φαγούσα καλούς ιχθύας την Tεσσαρακοστήν, ρίψασα τα ψυχία της τραπέζης μου εις τα αδηφάγα στόματα των ιερέων και τας παλαιάς μου εσθήτας δωρήσασα εις τα αγάλματα της Παναγίας...


Ούτω ωμίλησεν η αγία Ίδα· τοιαύτας φρονίμους συμβουλάς ψιθυρίζουσι και σήμερον εις το ους των θυγατέρων αι πολύπειροι μητέρες, εμπνέουσαι αυταίς σωτήριον προς τας αηδίας των μυθογράφων αποστροφήν. Αφού δε εξετύλιξεν εκείνη εις τα όμματα της κορασίδος το απαστράπτον κομβολόγιον των κοσμικών ηδονών, προσήλθεν η ρασοφόρος αυτής σύντροφος και διά φωνής ρεούσης ησυχή, ως η πηγή του Σιλωάμ, ήρξατο να λέγη·

«Εγώ δε, Ιωάννα, ειμί η αγία Λιόββα, τέκνον ως και συ της Βρεταννίας, εξαδέλφη του προστάτου της χώρας ταύτης Αγ. Βονιφατίου και φίλη του υπό το χώμα τούτο αναπαυθέντος πατρός σου...

Το αηδές θέαμα αζώστου, εγκυμονούσης ή θηλαζούσης γυναικός ώθησεν ημάς εις τα μοναστήρια, και ουχί αγγέλων οπτασίαι ή όρεξις ξηρού άρτου, ως διηγούνται οι κρονόληροι αγιογράφοι. Εκεί εύρομεν ανεξαρτησίαν και ανάπαυσιν υπό σκιερά κελλία, όπου ούτε τέκνων κραυγαί ούτε αυθέντου απαιτήσεις ούτε μέριμνα οιαδήποτε διακόπτει την ησυχίαν μας. Αλλ’ ίνα μη έρημος ο κόσμος καταντήση, ίνα μη αι γυναίκες τρέξωσιν αθρόαι εις τα κοινόβια, διεσπείραμεν αλλοκότους περί του βίου ημών φήμας, ότι διανυκτερεύομεν γονυπετείς επί ψυχρών μαρμάρων, ποτίζομεν ράβδους μέχρις ου ανθήσωσι, κοιμώμεθα επί στάκτης και μαστιγούμεν το σώμα ανηλεώς. Ούτω και οι κιβδηλοποιοί, ίνα απομακρύνωσι τους περιέργους, διαδίδουσιν ότι φάσματα φρικαλέα και βρυκόλακες κακοποιοί συχνάζουσι τα σπήλαια, όπου χαλκεύεται ο νόθος χρυσός. Μη φοβηθής ούτε το επώνυμον του αγίου Παχωμίου παξιμάδιον, το οποίον μόνον αι ανόητοι τρώγουσιν, ούτε τον νυκτερινόν κώδωνα, όστις τας ευήθεις μόνον εξυπνά, ούτε του ενδύματος ημών την πενιχρότητα· ιδέ τι υπό το τραχύ τούτο ύφασμα υποκρύπτεται».

Ταύτα λέγουσα απετίναξεν η Αγ. Λιόββα από των ώμων το ράσον και εφάνη ενδεδυμένη αράχνινον χιτώνα της Κέω, αέρα εξυφασμένον, ως ωνόμαζον αυτούς οι ποιηταί, υπό τον οποίον το σώμα αυτής έλαμπεν ως γενναίος οίνος υπό κρύσταλλον της Βοημίας.

Τα σχόλιά μου είναι περιττά... Υπομονή μέχρι την επόμενη εβδομάδα, που θα παρουσιάσω τη ζωή και το έργο του μεγάλου Ανδρέα Λασκαράτου.


Δείτε επίσης:


26 σχόλια:

apos είπε...

Ο Ροΐδης είναι επίσης το καλύτερο βιβλίο για να μάθει κανείς σωστά ελληνικά. Αλλά θα μου πεις, ποιος νοιάζεται για τα ελληνικά;

Saq είπε...

Το έργο "Πάπισα Ιωάννα" είναι βασισμένο στο βιβλίο του;

Ανώνυμος είπε...

φίλε Ανορθόδοξε, θα ανάψω κεράκι στο όνομα του προ-προ-πάππου μου, δεν ξέρει κανείς, καλύτερα να τα έχεις καλά με το υπερπέραν.

Χρήσιμο το ποστάκι, ίσως θα έπρεπε να φτιάξω μια σειρά αναρτήσεων με τους εν λόγω "αφορισμένους". Θα δούμε.

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλε apos
Έχεις δίκιο. Ο Εμμανουήλ Ροΐδης, παρόλο που έγραφε σε κατανοητή γλώσσα, αποφεύγοντας τις αρχαΐζουσες υπερβολές, είναι ένας από τους συγγραφείς που μπορούν να σου μάθουν σωστά ελληνικά.

Φίλε Newton
Μιλας για κάποιο θεατρικό έργο; Δεν το έχω υπ' όψιν μου. Μάλλον για το ίδιο θα πρόκειται...

Φίλε Ροΐδη
Χαίρομαι που σου άρεσε το ποστ. Θα γράψω στο μέλλον και για άλλους «αφορισμένους», όπως ο Νίκος Καζαντζάκης και ο... Ελευθέριος Βενιζέλος!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Ανορθόδοξε μας τιμάς με τις πεισκέψεις και τα σχόλιά σου στου κ.Ροϊδη. Για το έργο "Πάπισσα Ιωάννα", που ρωτάει ο Νεύτωνας, θα εννοεί είτε κάποιο θεατρικό με τους Καζάκο Καρέζη αν θυμάμαι, πάνε πάνω από 25 χρόνια ή για κάποιο κινηματογραφικό έργο ξένο, την ίδια εποχή πάνω κάτω, που το είχα δει αλλά δεν θυμάμαι παρά ανυδρά μερικές σκηνές. Το πρώτο είχε βασιστεί στο βιβλίο Ροϊδη, το δεύτερο, όχι.
Λασκαράτος

Saq είπε...

Μιλάω για μια ταινία που κατέβασα αλλά ακόμα δεν είδα...
http://www.imdb.com/title/tt0069110/
Απλά δεν ξέρω αν έχει καμία σχέση με το βιβλίο.

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλε Λασκαράτο
Να 'σαι καλά που πέρασες! Ξαναπέρνα την άλλη βδομάδα που θα γράψω για τον προπάππο σου!

Φίλε Νewton
Για την ταινία αυτήν που αναφέρεσαι, νομίζω οτι δε βασίζεται στο βιβλίο του Ροίδη, αλλά στον θρύλο του 9ου αιώνα, που ενέμπνευσε το συγγραφέα. Έτσι τουλάχιστον συμπέρανα από τα σχόλια της imdb...

Ανώνυμος είπε...

Θα περάσω οπωσδήποτε. Δεν προλαβαόινω να κοιτάξω την ταινία, αυτή που είχα δει εγώ 25-30 χρόνια τώρα δεν είχε σχέση με Ροϊδη, και είχε μια σκηνή που μου έμεινε στη μνήμη γιατί προκάλεσε χαμό στους θεατές-άλλη εποχή, το κοινό πιό εκρηκτικό. Κάποιος αυτοκράτορας ερωτεύτηκε την πάπισσα-ήξερε πως ήταν γυναίκα-και φιλιόντουσαν κάοοια στιγμή, φορώντας τις επίσημες στολές τους, ο πάπας και ο αυτοκράτορας!, αυτό ήταν και το επιφώνημα μιας κυρίας που καθότν μπροστά μου. Αν υπάρχει τέτοια σκηνή αυτή είναι η ταινία.
Λασκ.

Ανώνυμος είπε...

Η εκκλησια φροντιζει να μας φανερωνει το πραγματικο της προσωπο πολλους αιωνες τωρα...
Οσο για τον Ροιδη τα λογια ειναι περιττα...
Την καλησπερα μου

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλε Λασκαράτο
Ευχαριστούμε για το διαφωτιστικό σχόλιό σου!

Φίλε recuerdos
Καλησπέρα κι από μένα!

Άθεος είπε...

Είναι απόλαυση να διαβάζεις την Πάπισσα με τη γλώσσα που έγραψε το έργο ο Μεγάλος Ροΐδης.
Στην αρχή δυσκολεύεσαι, μα μετά που τον συνηθίζεις, ζείς την εποχή του πραγματικά.
Η Ιωάννα άλλωστε έζησε και στην Αθήνα παραμένουσα στο μοναστήρι του Δαφνιού, στον τόπο του Απόλλωνος Δαφναίου, που οι χριστιανοί μόλυναν με εκκλησία και μονή που την ονόμασαν "Παναγία η Δαφνιώτισα"!

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό το άρθρο σου φίλε. Πρέπει να το διαβάσω κάποια στιγμή το βιβλίο αλλά δυστυχώς έχω πολλά ακόμη σε προτεραιότητα..

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλε άθεε
Οι περισσότεροι φανατικοί χριστιανοί είναι... για το Δαφνί!

Φίλε stardust
Ευχαριστώ για το σχόλιο! Την «πάπισσα» στη συστήνω ανεπιφύλακτα!

issallos είπε...

http://video.google.com/videoplay?docid=-7671298400447638082&ei=O_ntSN70OJK22wKBkMHDBg&q=zeitgeist
....παιξε το βιντεο....ειναι λιγο μεγαλο αλλα....τα λεει ολα
ΥΓ ¨ειμαστε πολλοι αλλα ειμαστε κρυμμμμμμενοι !!!την καλημερα μου!

Ανορθόδοξος είπε...

Καλώς ήρθες φίλε ίσσαλλε! Τα zeitgeist τα έχω δει και τα δυο και είναι από τα αγαπημένα μου ντοκυμαντέρ!

rose είπε...

Φιλε Ανορθοδοξε
σε χαιρετω με τη σειρα μου απο εδω,
και σε ευχαριστω για τη φιλοξενια..

γραψε μας για τους σπουδαιους αντρες [θα σου στειλω υλικο για σπουδαιες γυναικες επισης αν ενδιαφερεσαι :-)]

δεν μπορω να φανταστω πως ειναι ναζεις ως Ροιδης 2 αιωνες πριν .. να μην ανηκεις στον χώρο και τον χρόνο, να εισαι ΠΟλιτης οχι μονο της γης αλλα του Κοσμου ολοκληρου..

σπουδαιος!

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

"Η Πάπισσα Ιωάννα»"
Το διαβάζω, αλλά σελίδα,σελίδα:)
Εξαιρετικό.
Είναι για μελέτη και όχι για ξεπέτα.
θα τα καταφέρω ;
:))

Ανορθόδοξος είπε...

Καλημέρα κι από δω φίλη Rose. Θα με ενδιέφερε πολύ υλικό σαν αυτό που μου περιγράφεις!

Φίλε Σπίθα
Καλό διάβασμα! Είμαι σίγουρος οτι θα σου αρέσει...

eury είπε...

You are using an image on your website that I created. The image of ladymin. You did not ask permission to use this image on your website. I am a little frustrated as I have no idea what is written beside it. Please contact me

maggie at eurysphotos@gmail.com

Ανορθόδοξος είπε...

Dear Maggie
I apologize for the inconvenience. I found your image through google search, so I didn't know that I was supposed to ask for a permission.

The text beside the picture is about a beautiful Saint, who lived her life full of pleasure and happiness, contrary to the other Saint, who lived as a nun. These two Saints appear in front of the hero of an old Greek novel and try to convince her to follow their different lifestyles...

In case you have a problem with that, please contact me in order to remove your picture from my blog.

Ανώνυμος είπε...

Χωρίς να θέλω να γίνω προκλητικός σπάζοντας τον ανιαρό και ανούσιο μονόλογό σας θα ήθελα να πω τα εξής:

1. Εγώ δεν ήξερα τους δυο αναφερόμενους συγγραφείς (αν και είμαι πολύ καλός στο να συγκρατώ ονόματα) και η πρώτη επαφή μου με τα ονόματά τους έγινε όταν μπήκα στο blog του "Ροΐδη" από όπου αποκόμισα τραγελαφικές εμπειρίες. Με λίγα λόγια, από αυτά που διάβαζα δεν ήξερα αν θα έπρεπε να μισήσω τον αρθρογράφο ή να τον λυπηθώ για αυτά που πίστευε.

2. Διαβάζοντας τον τίτλο της παρούσας ανάρτησης περίμενα εκτός από την περίληψη της ζωής του καθένα να ακούσω τον λόγο που αφορίστηκε από την Εκκλησία (μιας και αυτό καταγγέλλετε από όσο κατάλαβα). Προτού να διαβάσω το απόσπασμα του βιβλίου, με μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα ότι δε γράφετε τίποτα απολύτως για το λόγο αφήνοντας έτσι την ανάρτηση λειψή. Μετά διάβασα το απόσπασμα. Προφανώς δεν αναφέρετε το λόγο που αφορίστηκε γιατί το απόσπασμα είναι αρκετό για να βγάλει κανείς συμπεράσματα (εκτός κι αν έχετε black-outs στη συλλογιστική σας που αποτυπώνονται στη σελίδα). Αυτό που δεν καταλαβαίνω (και πιθανώς να μην καταλαβαίνετε ούτε και εσείς) είναι γιατί όταν την ίδια στιγμή που θεωρείτε ότι το απόσπασμα είναι αρκετό για να καταλάβει κάποιος το λόγο που αφορίστηκε, παράλληλα γκρινιάζετε για τον αφορισμό. Εκτός βέβαια και αν πιστεύετε ότι η Εκκλησία δε μπορεί και δεν πρέπει να αφορίζει άτομα για κανένα λόγο (οπότε έχετε μαύρα μεσάνυχτα).

(συνεχίζει...)

Ανώνυμος είπε...

3. Έχοντας διαβάσει το απόσπασμα και έχοντας κάποια εμπειρία με τη λογοτεχνία δε μπορώ να φανταστώ ποιος θα καθόταν να διαβάσει ένα τέτοιο βιβλίο με όρεξη. Κατ' αρχάς ο συγγραφέας έχει πλήρη απουσία επαφής με την πραγματικότητα. Έπειτα δεν προβληματίζει τον αναγνώστη παρά μόνο του πλάθει ασυνάρτητες εικόνες, στερούμενες και αυτές επαφής με την πραγματικότητα, που το μόνο που μπορούν να του προσφέρουν είναι μια γερή στύση ή παρόμοιας μορφής "γαργαλήματα". Είναι το είδος της γαργαλιστικής μορφής γραφής και "τέχνης" που έχει βρει πρόσφορο έδαφος σήμερα, στην εποχή της θολοκουλτούρας, για να αναπτυχθεί κάνοντας έτσι τους σύγχρονους ανθρώπους να μπερδεύουν τη λογοτεχνία με την ασυνάρτητη έκφραση της μαλακίας και την τέχνη με την απαίδευτη έκφραση της προχειρότητας.

4. Λες: "Ότι ακριβώς έκαναν όλοι οι αξιωματούχοι της Εκκλησίας δηλαδή...".
Δεν ξέρω σε ποιο δόγμα ανήκεις εσύ αλλά σε όλα τα γνωστά μου χριστιανικά δόγματα δεν υπάρχουν αξιώματα. Και επίσης οι "αξιωματούχοι" όπως τους λες είναι ελεύθεροι άνθρωποι και έχουν το δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν στη ζωή τους, όπως το ίδιο δικαίωμα είχε και ο Ροΐδης. Αν ο Ροΐδης καίγονταν για το καλό της Εκκλησίας μπορούσε να ακολουθήσει άλλες οδούς που είναι προβλεπόμενες και πιο αποδοτικές. Προσωπικά, έχοντας διαβάσει και κατανοήσει την Καινή Διαθήκη και το πνεύμα της μπορώ να σου πω ότι στα μάτια του Θεού (είτε πιστεύεις σε Θεό είτε όχι) είμαι αρκετά βέβαιος ότι Ροΐδης είναι αρκετά πιο "βρώμικος" από τους "αξιωματούχους" σου. Επομένως δεν ήταν μόνο ο Ροΐδης γάιδαρος που φώναζε τον πετεινό κεφάλα, αλλά γίνεστε και εσείς...

(συνεχίζει...)

Ανώνυμος είπε...

5. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σας πειράζει ο αφορισμός από τη στιγμή που ο Ροΐδης (πιθανότατα και ο άλλος) -προφανώς- δεν ήταν καν μέλος της Εκκλησίας. Σε αυτή την περίπτωση είναι σαν να γκρινιάζετε για το κούρεμα του αυγού... Δεν ξέρω αν μπορείτε να "πιάσετε" την ασυναρτησία που εκπέμπετε...

6. Σχετικά με τον τίτλο του ιστολογίου σου ("Η γνώση απελευθερώνει") έχω να πω αυτά:
Είναι αρκετή η γνώση να ελευθερώσει? Φυσικά και όχι! Μάλιστα συχνότατα χρησιμοποιείται για να σκλαβώσει! Στον πόλεμο κάθε αντίπαλος προσπαθεί να δώσει μια παραπλανητική γνώση στον αντίπαλο για να τον καταστρέψει. Αλλά ακόμα και η αληθινή γνώση μπορεί να οδηγήσει σε παραπλάνηση και χειραγώγηση. Το ότι έχεις μια γνώση για κάτι δε σημαίνει ότι μπορείς να καταλήξεις σε μια ασφαλή αλήθεια. Και αυτό γιατί είναι σίγουρο ότι δεν έχεις την πλήρη γνώση (μιας και ο νους σου είναι περιορισμένος σε δυνατότητες αντίληψης) αλλά μόνο ένας μέρος της. Έτσι δεν ξέρεις αν το επόμενο κομμάτι γνώσης που θα λάβεις θα είναι αντικρουόμενο με το μοντέλο της αλήθειας που έχεις κατασκευάσει έχοντας ελλιπή γνώση ή όχι. Παραδείγματα χρήσης της γνώσης για χειραγώγηση μπορείς να δεις στον πόλεμο (αντιπερισπασμός, false flag attack), στον μπάσκετ (προσποίηση), στην μασονία (σταδιακή 'επιφώτιση' μυημένου), κ.α.
Θα μπορούσα να σε παραπέμψω επίσης και στα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» όπου εκφράζεται μια ρεαλιστική άποψη περί της ελευθερίας (δε θα σου την αναφέρω γιατί με πιάνει ρίγος μόνο που τη σκέφτομαι. Εξάλλου πολλά σου είπα ήδη και αμφιβάλλω αν θα τυπώσεις τίποτα). Μπορεί οι Σιωνιστές να είναι κακοί αλλά προφανώς δεν είναι ηλίθιοι ή έστω τόσο ηλίθιοι. Είναι αυτό το μικρό βιβλιαράκι που εκτός των άλλων αποκαλεί τους μη-Εβραίους ηλίθιους, πράγμα που αρχίζω και εγώ να αποδέχομαι σιγά-σιγά τριγυρίζοντας στο internet και συναντώντας blogs σαν και του Ροΐδη. Τώρα θα μου πεις πως δεν είμαι και εγώ ηλίθιος? Ποιος ξέρει, ίσως και να είμαι ή ίσως να έχω κάποιους Εβραίους προγόνους που δεν ξέρω... Ίσως πάλι να μη γεννηθήκατε ηλίθιοι αλλά να σας έκανε έτσι το σύστημα. Πραγματικά δεν ξέρω.

(συνεχίζει...)

Ανώνυμος είπε...

7. Ωστόσο ένα ξέρω: Ακόμα και ο κύριος τίτλος του ιστολογίου σου (False Faith) είναι λάθος αν αναφέρεται στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Όλα όσα αυτός κηρύττει είναι αλήθεια (η μοναδική μάλιστα Αλήθεια - όλα τα άλλα είναι γνώσεις) και σε διαβεβαιώ ότι υπάρχει τρόπος να σιγουρευτείς γι' αυτό αν το θέλεις. Αρκεί σαν ένας νέος άπιστος Θωμάς να προσεγγίσεις την Εκκλησία και να βάλεις "τὸν δάκτυλόν σου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων". Αν το κάνεις με ειλικρίνεια οι εμπειρίες που θα αποκομίσεις θα σου αλλάξουν τη ζωή.

Υ.Γ.: Αν προσβάλλεστε από χαρακτηρισμούς μου δε θα έπρεπε. Γενικά θεωρώ ότι όλοι είμαστε ηλίθιοι. Γι' αυτό και πρέπει να φάμε μερικές "φάπες" στη ζωή μας για να βάλουμε μυαλό. Ελπίζω τα σχόλιά μου να δημοσιευτούν κανονικά.

(τέλος!)

Ανορθόδοξος είπε...

Ανώνυμε σχολιαστή
Αναφέρω σαφώς στο άρθρο μου ότι ο λόγος (ή η αφορμή) που ο Εμμανουήλ Ροΐδης αφορίστηκε από την ορθόδοξη εκκλησία ήταν η συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου, από το οποίο παραθέτω αποσπάσματα για να δείξω περί τίνος πρόκειται.

Δεν θα μπω στον κόπο να σχολιάσω το υπόλοιπο μακροσκελές, δογματικό, σχεδόν ασυνάρτητο σχόλιό σου. Δίνει από μόνο του την απάντηση... Μόνο σε ένα πράγμα θα συμφωνήσω, οτι η γνώση δεν απελευθερώνει πάντα, αλλά μπορεί και να σκλαβώσει. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «αντικειμενικό» άλλοθι για να δικαιολογήσει οποιαδήποτε απόφαση της εξουσίας. Αυτό που απελευθερώνει είναι η αναζήτηση, η αμφισβήτηση, το κυνήγι της αλήθειας. Κυρίως σε αυτό αναφέρομαι και όχι στην αποκρυσταλλωμένη γνώση που χρησιμοποιείται ως μέσο κυριαρχίας από τους ισχυρούς.

Ανώνυμος είπε...

Το κείμενό σου με βοήθησε πολύ σε μια εργασία μου σχετικά με τον Εμμανουήλ Ροϊδη και το αφορισμένο έργο του.
Ευχαριστώ πολύ!