Η «ανεκτίμητη» σοφία των γεροντάδων (Άλλοι)

Το σημερινό άρθρο αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου με τον Παΐσιο και είναι παρομοίου περιεχομένου. Απλώς, αντί να ασχοληθώ μόνο με έναν γέροντα, θα ασχοληθώ με πολλούς. Αρχίζω με τον παππούλη Ιάκωβο Τσαλίκη, ο οποίος από μικρό παιδί είχε έρθει σε επαφή με τη δύναμη του Θεού:

Τώρα όμως με τα εκκλησιαστικά γράμματα ήτανε κάτι αλλόκοτο. Την ίδια εποχή, ενώ βοηθούσε τον παπά στο Ιερό, άρχισε να πηγαίνει από νωρίς και στο αναλόγιο. Στο ναό έφτανε πολύ πριν από τον παπά, αξημέρωτα. Και πρώτα τακτοποιούσε τα του Ιερού. Με φόβο Θεού κι επιμέλεια, για τα οποία πήρε σύντομα το μισθό. Διότι εκεί, στην αγία Τράπεζα, πολλές φορές αντιλήφθηκε και είδε αγγέλους και άκουσε ουράνιες ψαλμωδίες. Τα 'χανε κι έτρεμε το παιδί. Ένιωθε όμως και μεγάλη εσωτερική χαρά και ας μην μπορούσε να εξηγήσει αυτά που άκουγε κι έβλεπε. Μετά στο αναλόγιο διάβαζε πολλά κι έψελνε όσα μπορούσε. Και αφότου οι κάτοικοι είδανε κι ακούσανε το Ιακωβάκι στο αναλόγιο, γεννήθηκε στη συνείδησή τους ένα ιερό πρόσωπο, ένα ον που είχε πολλή σχέση με το Θεό και λίγη με τα ανθρώπινα.

Δεν χρειάζεται και πολλά προσόντα για να αγιοποιηθεί κανείς σ' ένα φτωχικό χωριό των αρχών του 20ου αιώνα. Μόνο να πηγαίνει τακτικά στην εκκλησία και να...ψέλνει! Ας δούμε όμως τα μεγάλα θαύματα που έκανε ο μικρός Ιάκωβος στους συγχωριανούς του, κατά παραγγελίαν:

Μ'όλα αυτά, από εννέα περίπου ετών, το Ιακωβάκι έγινε σιγά- σιγά η καταφυγή των απλοϊκών και φτωχών κατοίκων -πρόσφυγες οι περισσότεροι. Οι γιατροί ήσανε μακριά και θέλανε λεφτά, που δεν υπήρχαν. Ο παπα-Θοδόσης, πάλι, ήτανε σε άλλο χωριό. Και ήσανε όλοι σίγουροι ότι, εξόν από τη Λειτουργία, τα λοιπά -Ευχές, Εξορκισμούς-μπορούσε να τα κάνει το Ιακωβάκι. Αρχίσανε, λοιπόν, και τον καλούσανε για κάθε κακή περίσταση. Αρρώσταιναν τα ζώα; φωνάζανε το Ιακωβάκι να τα διαβάσει και γινόσανε καλά. Στα παιδάκια πάλι το ίδιο. Ακόμα και για τις γυναίκες, που δυσκολευόσανε να γεννήσουν, καλούσανε το Ιακωβάκι. Πήγαινε με λαδάκι της αγίας Παρασκευής, σταύρωνε την πόρτα του σπιτιού, προσευχότανε κι έφευγε. Η γυναίκα ελευθερωνόταν.

Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές! Ότι πρόβλημα υπήρχε, μπορούσε να το λύσει το... λαδάκι της Αγίας Παρασκευής! Ο μικρός άγιος έδιωξε και τον Αντίχριστο, ο οποίος επιτέθηκε στον αδελφό του με τη μορφή φιδιού:

Συχνά έλεγε και αυτοσχέδιες ευχές. Το συνήθιζε. Ήταν εννέα ετών και τον στείλανε με τον αδελφό του να θερίσουνε στο χωράφι τους τον Ιούλιο. Εκεί δάγκωσε τον αδελφό του Γιώργο ένα φίδι στο χέρι και άρχισαν πόνοι δυνατοί. Ο Γιώργος φώναζε για βοήθεια κι έκλαιγε. Ο Ιάκωβος παρηγορούσε τον αδελφό του, του έπλυνε με νερό το δαγκωμένο σημείο, γονάτισε, έβγαλε τον μικρό ξύλινο Σταυρό, που κρεμότανε πάντοτε στο στήθος του, σταύρωσε τον αδελφό του και σήκωσε τα χεράκια του στον ουρανό:
-Χριστέ μου, σε παρακαλώ, κάνε το δηλητήριο να γίνει νερό, να μην πάθει κακό ο αδελφούλης μου ... Και τιμώρησε το καταραμένο φίδι, ο αντίχριστος το 'βαλε για το κακό του.
Σε λίγο υποχώρησε ο πόνος, το κακό δεν είχε συνέχεια. Και όχι μόνο αυτό. Το φίδι πήγε πιο κει, έμεινε ακίνητο και ψόφησε!

Το βρωμόφιδο! Δεν του πέρασε όμως! Αλλά τα θαύματα δεν περιορίζονται εδώ. Έχετε ακούσει ποτέ για τους βροχοποιούς; Μην πάει το μυαλό σας σε κανέναν ινδιάνο τύπου «καθιστό βόιδι» ή κανέναν Αφρικανό γιατρό-μάγο. Έχουμε και χριστιανούς ορθόδοξους βροχοποιούς:


Το 1989 τηλεφώνησε στο Γέροντα ένας Ιερομόναχος,πνευματικό του παιδί απο την Νότιο Ελλάδα και τον παρακάλεσε να κάνει δέηση στον Άγιο Δαβίδ για να βρέξει στην περιφέρεια τους,γιατί είχε ενάμιση χρόνο να βρέξει.Τα πρόβατα,είπε στο γέροντα,γλύφανε με τη γλώσσα τους τη γή να βρούν χορτάρι να φάνε και αντί για χορτάρι τρώγανε το χώμα.
Ο Γέροντας του απήντησε (επι λέξη):Πάτερ μου,και Επίσκοπον στην Επισκοπή σας έχετε και εσείς Πατέρες της Εκκλησίας είστε.Να πείτε στον κόσμο να νηστεύσουν,όπως κάνανε τα παλαιά χρόνια και κάνουν μέχρι σήμερα,να προσευχηθούν,να μετανοήσουν,να εξομολογηθούν οι Χριστιανοί και να πάρουν τις Άγιες Εικόνες, τα Ιερά Λείψανα και να κάνουν Λιτανεία.Και με την πίστη μας,την προσευχή μας ότι ζητήσουμε απο το Θεό θα μας το δώσει.Έτσι κάνανε και στη Μικρά Ασία,την πατρίδα μας,μας έλεγε η μητέρα μου,το ίδιο κάνουμε και μείς εδώ στα χωριά.

Αντί για πίπες της ειρήνης και χορούς της βροχής, οι ορθόδοξοι θαυματοποιοί χρησιμοποιούν ιερά λείψανα και άγιες εικόνες, πασίγνωστα πνευματικά όπλα απέναντι στα δαιμονικά στοιχεία της φύσης... Φυσικά, οι άγιοι της ορθοδοξίας μας δε θα μπορούσαν να αφήσουν αβοήθητο ένα συνάδελφό τους σε μια δύσκολη στιγμή, μια εγχείρηση ας πούμε:

Τον πήρανε στο χειρουργείο, τον νάρκωσαν κι έπειτα του βγάλανε ράσο, Αντερί κι εσώρουχα. Πριν τον πιάσει καλά η νάρκωση είδε ν’ανοίγει η πόρτα και να μπαίνουν οι δυο Άγιοι. Ο χειρούργος Σπ. Καλοχέρης τον άνοιξε κι έμεινε εμβρόντητος. Δεν ήτανε απλή σκωληκοειδίτιδα, μα πολύπλοκη κι επικίνδυνη κατάσταση. Ο ασθενής θα ’πρεπε να είχε πεθάνει. Εκλογή δεν είχε. Αποφάσισε να ξεκινήσει και ό,τι ήθελε προκύψει. Προέκυψε καλό. Πέτυχε η πολλαπλή εγχείρηση, επέστρεψε ο ασκητής στο κελί. Όποιος πήγαινε να τον ιδεί, του έλεγε «πόσο καλός χειρούργος είναι ο κύριος Καλοχέρης», για τον οποίο συγχρόνως προσευχότανε να έχει υγεία. Τότε, έχασε την υπομονή του ο Όσιος Ιωάννης και τη Νύχτα εμφανίστηκε θυμωμένος:
–Ιάκωβε, τι επαινείς συνέχεια το γιατρό; Εγώ σ’ έκανα καλά, εγώ είχα την εντολή να σε χειρουργήσω. Μόνος του ο γιατρός τι μπορούσε να κάνει;

Πιστεύω οτι μια καλή λύση για τους χειρουργούς που δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους είναι να κρεμάσουν στο χειρουργείο μια εικόνα του οσίου Ιωάννη, ώστε να κάνει τις εγχειρήσεις γι' αυτούς! Αρκεί να τον αναφέρουν ως χειρουργό κι αυτόν (μη θυμώσει κιόλας)... Ας περάσουμε λίγο στον γέροντα Πορφύριο, που στο θέμα της υπακοής ήταν απόλυτος. Τίποτα λιγότερο από τυφλή και αδιάκριτη υποταγή, όσο παράλογη και αν είναι η διαταγή του γέροντα-αφέντη...

...Πράγματι! Χωρίς να χάσω καιρό ξεκίνησα για το κελλί, που έμενε ο Γέροντας. Χτύπησα την πόρτα και μου είπε να περάσω. Τον καλημέρισα και συγχρόνως υποκλίνομαι. Την ευχή σας γέροντα.
- Τι θέλεις εσύ εδώ;
- Να, έμαθα, ότι είσαι μόνος σου και ανήμπορος και ήλθα να σε υπηρετήσω..
- Να πας από εκεί που ήρθες! Φύγε γρήγορα.
- Λέγοντας αυτά μου έδειξε το παράθυρο. Να φύγω δηλαδή από το παράθυρο και όχι από την πόρτα. Και εγώ όπως πάντα έκανα άκρα υπακοή! Βγήκα από το παράθυρο! Αυτό θα πει υπακοή.

Βιτσιόζος ο γέροντας! Όμως η υπακοή, υπακοή! Μετά από χρόνια κακουχίας και παράλογων «καψωνιών», η κατάσταση της υγείας του δεν ήταν η καλύτερη:

του Γεωργίου Παπαζάχου (Επ. Καθηγητής Καρδιολογίας)
Ήταν πραγματικά άρρωστος. Με πλήθος αρρώστιες επάνω του. Τά περισσότερα συστήματα έπασχαν. Προσωπικά διαπίστωσα: έμφραγμα μυοκαρδίου (προσθιοδιαφραγματικό με πλαγία ισχαιμία), χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, έλκος δωδεκαδακτύλου (με επανειλημμένες γαστρορραγίες), χειρουργηθείς καταρράκτης (με αποβολή του φακού και τύφλωση), έρπις ζωστήρ στο πρόσωπο, σταφυλοκοκκική δερματίτιδα στο χέρι, βουβωνοκήλη (με συχνή περίσφιγξη), χρόνια βρογχίτιδα, αδένωμα της υποφύσεως στο κρανίο.

Μπορώ να βεβαιώσω προσωπικά, από μαρτυρία ενός φίλου μου, οτι τη βρογχίτιδα την είχε αρπάξει ο Πορφύριος μετά από ένα σκληρότατο καψώνι του γέροντά του. Η διαταγή ήταν να κουβαλάει καυσόξυλα για ώρες μέσα σε δυνατή βροχή, χωρίς κανένα απολύτως λόγο!! Μετέφερε τα ξύλα από ένα σημείο σε ένα άλλο και μετά απλώς τα γύριζε πίσω, σε ένα διαρκή κύκλο μέχρι να λιποθυμήσει από την εξάντληση... Μπορεί η υγεία του να ήταν προβληματική, όμως ο Ύψιστος τον είχε προικίσει με ένα μοναδικό χάρισμα, την... τηλε-διαγνωστική!

Ειδικότητά του η "Τήλε-διαγνωστική"! Έβλεπε με καταπληκτική ακρίβεια αλλαγές στον εαυτό του και σε άλλους συχνά και στους γιατρούς του.
Ο ίδιος μού διηγήθηκε ότι διέγνωσε υπογοναδισμό σε έναν νέο μόνο κοιτάζοντάς τον, κάταγμα σπονδύλου σε μια μοναχή που βρισκόταν σε άλλη πόλη. Είναι ίσως χιλιάδες αυτοί που δέχθηκαν τη διαγνωστική του ενέργεια και επιβεβαιώθηκε η νόσος αργότερα και επιστημονικά.

Ο καλός Θεός δεν τον βοήθησε καθόλου με την υγεία του, ενώ απλόχερα θεράπευε μέσω αυτού τα προβλήματα των άλλων! Άγνωστες οι βουλές του Υψίστου... Επιστρέφω στα περί της υπακοής. Ο παππούλης Εφραίμ Κατουνακιώτης λέει:

Κάποια καλογριούλα μου έγραψε, λέει: Γέροντα, ακούμε ότι θά 'ρθουν οι Τούρκοι και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.
-Α! άκουσε, παιδάκι μου, της λέω. Δεν έχεις υποκοή. Διότι αν είχες υπακοή, τότε: «Τι με νοιάζει εμένα; Ό,τι μου πει η Γερόντισσα· ό,τι μου πει η Γερόντισσα. Δεν είναι Γερόντισσα η Μ.; Ε, ό,τι πει η Μ., εμένα δεν με νοιάζει». Αυτή είναι υπακοή
Αν δεν κάνεις τυφλή υπακοή, δεν ανεβαίνεις απάνω σε πνευματικές σκάλες.


Μάλιστα... Οι ηγέτες κάθε είδους θα αγαλίαζαν αν είχαν ένα τόσο πιστό και αφοσιωμένο κοπάδι! Τι κι αν ήρθαν οι Τούρκοι, αν ο ηγέτης (γέροντας) λέει πως είναι καλό, τότε είναι καλό για μένα. Οι προεκτάσεις του προηγούμενου συλλογισμού είναι άπειρες και ακόμα πιο τρομακτικές. Η περίφημη υψηλή φιλοσοφία της «υπακοής» δεν είναι παρά μια βιομηχανία κατασκευής άβουλων και πειθήνιων υπηκόων... Στη συνέχεια η αποκάλυψη του ποιά άτομα είναι τα πλέον κατάλληλα για την προαναφερόμενη πλύση εγκεφάλου. Μα, φυσικά οι ψυχικά ασθενείς (δαιμονισμένοι είναι πιο sic)!

Στο σπίτι μας πιο πάνω είναι ο πάτερ-Γεδεών, ο οποίος έχει τους Αρχαγγέλους. Εκεί καθότανε ένας υποτακτικός, ο οποίος πήγε μάλλον να γηροκομήση τους γέρους προ του Γεδεών. Αυτός ήταν παντρεμένος, και επειδή είχε δαιμόνιο, τον εχώρισε η γυναίκα του, πήγε στο Δαφνί των Αθηνών και στο τέλος κατέληξε στο Άγιον Όρος. Λέει, τουλάχιστον να πάω να σώσω την ψυχή μου, να κάνω υπακοή.

Α, ρε δαιμόνια τι κακό κάνετε στους ανθρώπους! Βέβαια, έχετε περιοριστεί αρκετά, από σχεδόν όλες τις ασθένειες (που πίστευαν οτι προκαλείτε παλαιότερα), σε ελάχιστες ψυχικές (που πιστεύουν οτι προκαλείτε σήμερα)! Μάλλον η πρόοδος της ιατρικής επιστήμης έχει κάποια σχέση... Περνώντας στον άβα Άμμωνα, είναι σημαντικό να διδαχθούμε γιατί είναι κακό να «πολυδιαβάζουμε» τα ιερά βιβλία:

Η επιθυμία να εξετάζης με περιέργεια την Αγ. Γραφή γεννά εχθρότητα και διαμάχη, ενώ ο θρήνος για τις αμαρτίες φέρνει την ειρήνη. Είναι αμαρτία για τον μοναχό πού κάθεται στο κελλί του, να εξετάζη με περιέργεια την Αγ. Γραφή παραμελώντας τις αμαρτίες του...
Μην αναζήτησης τις υψηλές θεολογικές έννοιες, ενώ ακόμη ζητάς την βοήθεια τον Θεού, για να έλθη και να σε σώση από την αμαρτία. Οι υψηλές θεολογικές έννοιες μόνες τους έρχονται, όταν η ψυχή αγνισθή και καθαρισθή. Όποιος στηρίζεται στις δικές του γνώσεις και επιμένει στο θέλημα του, προκαλεί εχθρότητα και δεν μπορεί να ξεφύγη από τον δαίμονα που φέρνει στην καρδιά την λύπη...
Μη θέλησης να συζήτησης τους λογισμούς σου αδιάκριτα με τον καθένα, παρά μόνο με τους πνευματικούς σου πατέρες, για να μη προκαλέσης θλίψι στην καρδιά σου.

Εκτός από την απόλυτη υπακοή, για να γίνεις σωστός υπήκοος-πρόβατο χρειάζεται και η πλήρης κατάργηση της σκέψης. Εδώ ο αβάς το λέει έξω από τα δόντια: «Μην πολυμελετάς τα ιερά βιβλία, δεν είσαι ακόμα ώριμος για να τα καταλάβεις. Μόνο όταν η ψυχή σου καθαριστεί (γίνεις τελείως άβουλο όργανό μας) θα επιτρέπεται να τα διαβάζεις. Κυρίως όμως, μη συζητάς με αγνώστους!! Υπάρχει ο κίνδυνος το ευαίσθητο μυαλουδάκι σου να αρχίσει να σκέφτεται!!». Τελειώνοντας, το κερασάκι στην τούρτα, ένα απαράδεκτο απόσπασμα από τη ζωή κάποιου ανώνυμου μοναχού:

10. Ήλθε κάποτε ένα παιδί δαιμονισμένο, για να θεραπευθεί και επισκέφθηκε κάποιον αδελφό από ένα κοινόβιο της Αιγύπτου. Βγαίνει ο Γέροντας έξω και βλέπει τον αδελφό να αμαρτάνει με το παιδί και δεν τον ήλεγξε λέγοντας: Εφόσον ο Θεός που τον έπλασε τον βλέπει και δεν τον καίει, ποιος είμαι εγώ, για να τον ελέγξω;

Ο βρωμερός παιδεραστής εκμεταλλεύτηκε το άρρωστο παιδί που είχε ανάγκη από βοήθεια για να κορέσει τις ανώμαλες ορέξεις του... Ο αφηγητής καλόγερος όμως τι έκανε; Απάντηση: απολύτως ΤΙΠΟΤΑ, αφού αν αυτό έθιγε το Θεό, θα είχε ρίξει ήδη κεραυνό για να τον κάψει!! Μάλλον τότε ο Θεός συναινούσε και με τις αποτρόπαιες σφαγές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αφού δεν έπεσε ούτε ένας κεραυνός στους δολοφόνους...

Δείτε επίσης:

• http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/monasticism/gerontes.htm
• http://freechristians.pblogs.gr
• http://orthodox-world.pblogs.gr
• http://egolpio.wordpress.com