Η «ανεκτίμητη» σοφία των γεροντάδων (Παΐσιος νο. 3)

Γεια σας και πάλι, φίλοι μου! Μετά από απουσία σχεδόν τριών εβδομάδων επιστρέφω στην ενεργό δράση του blogging... Ο μεγάλος φόρτος εργασίας σε συνδυασμό με έναν πυρετό που με ταλαιπώρησε αρκετές μέρες, με κράτησαν εκτός διαδικτύου. Τώρα είμαι καλά όμως (με τη βοήθεια του Θεού, του Βάαλ και του Ζωροάστρη) και θα επαναφέρω στο προσκήνιο ένα θέμα που ουσιαστικά εσείς το ζητήσατε. Τις θαυμαστές περιπέτειες και τις μνημειώδεις ρήσεις του πάνσοφου γέροντα Παΐσιου. Αν και του έχω αφιερώσει δύο άρθρα στο παρελθόν, φαίνεται πως οι ιστορίες γι' αυτόν είναι ατέλειωτες, όπως και η δίψα του κοινού για άφθονο γέλωτα... Ξεκινώ από μερικές σοφίες του παππούλη, που μου έστειλε ο φίλος Μιχάλης Ρ., περί του πόνου, των ασθενειών και των βασάνων γενικότερα:

- Γιατί όμως, Γέροντα, ο Θεός σε μερικούς ανθρώπους δίνει πολλές δοκιμασίες, ενώ σε άλλους δεν δίνει;

- Τι λέει η Αγία Γραφή; «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει» Ένας πατέρας έχει λ.χ. οκτώ παιδιά. Τα πέντε μένουν στο σπίτι, κοντά στον πατέρα τους, και τα τρία φεύγουν μακριά του και δεν τον σκέφτονται. Σ’ αυτά που μένουν κοντά του, αν κάνουν καμμιά αταξία, τους τραβάει το αυτί, τους δίνει κανένα σκαμπιλάκι· ή, αν είναι φρόνιμα, τα χαϊδεύει, τους δίνει και καμμιά σοκολάτα. Ενώ αυτά που είναι μακριά, ούτε χάδι ούτε σκαμπίλι έχουν. Έτσι κάνει και ο Θεός. Τους ανθρώπους που είναι κοντά Του και εκείνους που έχουν καλή διάθεση, αν σφάλουν λίγο, τους δίνει ένα σκαμπιλάκι και εξοφλούν ή, αν τους δώση περισσότερα σκαμπίλια, αποταμιεύουν.

Όποιος λοιπόν βρίσκεται κοντά στο Θεό, να προσέχει ιδιαίτερα, γιατί εκτός από τις σοκολάτες (τι μάρκα άραγε;) μπορεί να φάει και κανένα σκαμπίλι. Και ο Κύριος φημίζεται για το βαρύ του χέρι (βλέπε και το «χέρι του Θεού» του Μαραντόνα, που συνέτριψε την εθνική Αγγλίας)... Ας αφήσουμε όμως το γέροντα να συνεχίσει:

- Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν είναι σκληρό αυτό που επέτρεψε ο Θεός; Δεν πονάει ο Θεός;».

- Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται από αρρώστιες, από δαίμονες, από βαρβάρους κ.λπ. έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει. Έχοντας δηλαδή υπ’ όψιν Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβη στον Ουρανό όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τι τον περιμένει στην άλλη ζωή, αυτό Τον κάνει να μπορή να «αντέχη» τον πόνο. Εδώ επέτρεψε να κάνη τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης. Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς, που δεν άφηναν τους στρατιώτες να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωναν κι εκείνους! Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια. Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και τόσο περισσότερο χαιρόταν για την μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα Αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από Μάρτυρες!

Η ιστορία με τα νήπια του Ηρώδη είναι από τις αγαπημένες μου. Ο γέροντας εδώ προσθέτει και extras που δεν υπάρχουν στο ευαγγελικό κείμενο, όπως αυτό με τα... κομματάκια! Μια διήγηση τρόμου και φρίκης, η οποία θα μπορούσε εναλλακτικά να χρησιμοποιηθεί για να τρομοκρατήσει τα παιδιά που δεν τρώνε όλο το φαγητό τους ή ακόμα και να προβληθεί στο σινεμά ως χολιγουντιανό σπλάτερ β' διαλογής! Πάντως με την ιστορική αλήθεια δεν έχει καμία απολύτως σχέση, καθώς δεν αναφέρεται σε ιστορικές πηγές της εποχής, παρά μόνο στα ευαγγέλια. Όπως έχω ξαναπεί, ένα τόσο βίαιο και αποτρόπαιο γεγονός, σαν την αδικαιολόγητη σφαγή 14.000 νηπίων από τον Ηρώδη, θα ξεσήκωνε χωρίς αμφιβολία ένα κύμα αντιδράσεων σε ολόκληρη την περιοχή. Αυτό δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να περάσει απαρατήρητο στους δεκάδες, Ιουδαίους και εθνικούς, ιστορικούς της εποχής. Πάμε τώρα και στο... σαπούνι!

Βρε τον διάβολο! Εσείς ξέρετε με τι σαπούνι πλένει ο διάβολος τον άνθρωπο, όταν ο Θεός επιτρέπη να τον πειράξη, για να δοκιμασθή; Με τους αφρούς της κακίας του. Έχει καλό ... σαπούνι! Όπως η γκαμήλα βγάζει αφρούς, όταν θυμώνη, έτσι κάνει και ο διάβολος σε τέτοιες περιπτώσεις. Και μετά τρίβει τον άνθρωπο, όχι για να φύγουν οι λεκέδες του και να εξαγνισθή, αλλά από κακία. Και ο Θεός όμως αφήνει τον διάβολο να τρίβη τον άνθρωπο, ίσα-ίσα μέχρι να φύγουν οι λεκέδες και να καθαρίση. Αν άφηνε να τον τρίψη όπως τρίβουν τα ρούχα, θα τον ξέσχιζε!

Δεν έχω να σχολιάσω και πολλά εδώ. Τα λόγια του παππούλη είναι τόσο χαμηλού επιπέδου που μιλάνε από μόνα τους. Αν τώρα κάποιος βρίσκει κάποια αξιόλογη σοφία εδώ, τότε γι' αυτόν δε θα χαραμίσω ούτε μια μια αράδα επιχειρημάτων για να τον μεταπείσω. Όπως λέει και η γνωστή παροιμία, μόνο το σαπούνι μου θα χαλάσω... Στη συνέχεια, θα ασχοληθώ λίγο με έναν αγαπημένο κλάδο όλων των μισότρελων μοναχών, τη... δαιμονολογία:

Ο διάβολος πολεμάει τους πιστούς με τον οικουμενισμό, τούς πλούσιους με τον μασονισμό και τούς πτωχούς με τον κομμουνισμό”, παρετήρησε ο γέρων...

Κάποτε πήγαν στο γέροντα Παΐσιο ένας πονεμένος πατέρας μαζί με το παιδί του που ήταν δαιμονισμένο και παρουσίαζε νοητική καθυστέρηση. Ο γέρων Παΐσιος είπε στον πατέρα ότι το παιδί είχε κουτό διαβολάκι. Κάποια στιγμή το παιδί κοίταξε επίμονα ένα σταυρό που φορούσε ο γέροντας. Ο πατήρ Παΐσιος αμέσως έβγαλε το σταυρό και τον φόρεσε στο παιδί. Κάθισαν αρκετή ώρα και συζήτησαν. Όταν σηκώθηκαν να φύγουν, ο πατέρας είπε στο παιδί του να βγάλει το σταυρό και να τον δώσει στο γέροντα. Εκείνος όμως από την πολλή του αγάπη και αυταπάρνηση, είπε: «Όχι, το σταυρό θα τον πάρει το παιδί». Σημειωτέον ότι ο σταυρός αυτός είχε μέσα τίμιο ξύλο...

Δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη, μου είπε, διότι οι δαίμονες είναι ψεύτες. Ένα δαιμονισμένο παιδάκι πέντε ετών το κρατούσαν πέντε άνδρες για να το οδηγήσουν σε κάποιον ιερέα. Ξαφνικά, με μία κίνηση, τους επέταξε κάτω λέγοντας: "Παπά, δεν θα σου γίνει το θέλημα"!

Ο γέρων αρχίζει το κήρυγμά του υιοθετώντας τη γνωστή θέση των ακροδεξιών για κοινή καταγωγή κομμουνισμού και μασονισμού. Παρέλειψε βέβαια να μας πει αν ο φασισμός είναι κι αυτός του Διαβόλου (μάλλον από τη στιγμή που εξυπηρετεί τα σχέδιά της Εκκλησίας, είναι δίχως άλλο δώρο του πανάγαθου Θεού)! Στη συνέχεια, έχουμε την τιμή να διαβάσουμε την επιστημονική διάγνωση του πάνσοφου γέροντα για τη διανοητική υστέρηση: «κουτό διαβολάκι»... Παρά τη λεπτή του χειρονομία να χαρίσει στο μικρό δαιμονισμένο τον πολύτιμο σταυρό του (σημειωτέον ότι είχε μέσα τίμιο ξύλο), δε μας διευκρινίζεται αν θεραπεύθηκε ή όχι από το... κουτό διαβολάκι! Όσο για την ιστορία του δαιμονισμένου πεντάχρονου που τσακίζει στο ξύλο πέντε ενήλικους, είναι τόσο τερατώδες ψέμα, ώστε δε θα έμπαινε ούτε ως σκηνή σε περιπέτεια του τύπου «ο εξορκιστής νο. 16»! Ακόμα και οι γιάνκηδες σκηνοθέτες θα σκεφτόταν κάτι πιο ρεαλιστικό. Και τώρα προετοιμαστείτε για τη μυθική ιστορία με... τη σαύρα (σε τρεις παραλλαγές), για την οποία ευχαριστώ το φίλο Μάρκο Ντε Σαντ.

Ένας νέος τον επισκέφτηκε στο Άγιον Όρος και του φανέρωσε ότι δεν πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού. Ο πατήρ Παΐσιος ρώτησε τότε έναν αγριοκόκκορα που περνούσε εκείνη την ώρα από εκεί: «Εσύ τι ξέρεις για το Θεό»; Και ο αγριοκόκκορας ελάλησε τρεις φορές. Επίσης, ρώτησε ένα φίδι που παρουσιάστηκε εκείνη την ώρα: «Εσύ τι ξέρεις για το Θεό»; Και το φίδι ανεβοκατέβασε τρεις φορές το κεφάλι του...

Ένας άθεος νέος ομολόγησε, ότι πήγε κάποτε στο γέροντα και τον ερώτησε αν υπάρχει Θεός. Εκείνος ερώτησε μία σαύρα πού στεκόταν πάνω σε μία πέτρα: "Υπάρχει Θεός;" και η σαύρα εκίνησε καταφατικά το κεφαλάκι της...

Ενώ συζητούσαν διάφορα πνευματικά θέματα, είπε ο γέρων: "Κάποιος διαλογίζεται ότι δεν υπάρχει Θεός". Εκείνοι αλληλοκοιτάχτηκαν και ο γέρων συνέχισε: "Εγώ σας λέω ότι υπάρχει Θεός και με αποδείξεις". Και εφώναξε: "Σαύρα έλα εδώ". Μπήκε τότε μέσα μία μεγάλη σαύρα, πού τρόμαξε τούς επισκέπτες. Ο γέρων απευθύνθηκε στη σαύρα σαν σε λογικό όν και της είπε:" Προσκύνησε τούς επισκέπτες, χαιρέτησέ τους ". Η σαύρα υπακούουσα σηκώθηκε στα πισινά της πόδια και έκανε εδαφιαία μετάνοια. Έπειτα την ερώτησε: "Για πες μας, υπάρχει Θεός;". Και ώ του θαύματος! η σαύρα με μια ψιλή, λεπτή φωνούλα μίλησε και είπε:" Υπάρχει Θεός, υπάρχει Θεός, υπάρχει Θεός".

Ενδεικτικό του πόσο μεγάλη επιτυχία είχε η ανωτέρω ιστορία στις τάξεις του θρησκόληπτου ποιμνίου είναι το ότι κυκλοφόρησε σε τρεις παραλλαγές, ενώ στη μία από αυτές τη θέση της σαύρας πήραν... ένας αγριοκόκκορας και ένα φίδι (που δε μίλησαν όμως)! Όλος ο ζωολογικός κήπος στην υπηρεσία του Χριστού! Αμέσως μετά, θα κλείσω το σημερινό αφιέρωμα με ένα εξωπραγματικό και κωμικοτραγικό συμβάν που μου διηγήθηκε ένας συνάδελφος ως αληθινό. Όταν τον ρώτησα αν το είδε με τα μάτια του, μου απάντησε «όχι, αλλά το πιστεύω». Νομίζω πως αυτές οι λίγες λέξεις συγκεντρώνουν μέσα τους όλη την ουσία της χριστιανικής βλακείας...

Ένας βουδιστής μοναχός είχε ακούσει τις φήμες που κυκλοφορούσαν για το γέροντα Παΐσιο και αποφάσισε να τον επισκεφτεί. Όταν τον βρήκε στην καλύβα του, του είπε πως με τη βοήθεια του διαλογισμού ήταν ικανός να αιωρείται στον αέρα. Ο γέροντας δεν τον πίστεψε και απάντησε: “Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να πατάει στο χώμα”. Ο βουδιστής τότε έκατσε και διαλογίστηκε και μετά από λίγα λεπτά αιωρήθηκε, δύο μέτρα πάνω από το έδαφος. Ο Παΐσιος μόλις το είδε αυτό κίνησε το χέρι του προς αυτόν, λέγοντας: “Ε, τώρα κάτσε εκεί”! Ο βουδιστής μοναχός έντρομος ανακάλυψε πως δεν μπορούσε να κινηθεί ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω. Ο γέροντας Παΐσιος του εξήγησε πως οι δυνάμεις που του επέτρεπαν να το κάνει αυτό ήταν δαιμονικές και αυτός με τη βοήθεια του Θεού τις εξουδετέρωσε.

Η εντελώς βλακώδης παραπάνω διήγηση μου θύμισε έντονα τη σκηνή της μονομαχίας του «καλού μάγου» Γκάνταλφ με τον «κακό μάγο» Σάρουμαν από το Lord of the rings... Το ανησυχητικό είναι πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν αυτούς τους μύθους και τους αναπαράγουν βάζοντας ακόμα περισσότερη σάλτσα, ώστε στο τέλος καταλήγουν στα βιβλία που γράφουν διάφοροι κερδοσκόποι για «τα θαύματα και τις προφητείες του γέροντα Παΐσιου». Αυτό που διαπιστώνω εγώ είναι πως όσο υπάρχουν βλάκες, αφελείς και θύματα, άλλο τόσο θα υπάρχουν λαμόγια, απατεώνες και εκμεταλλευτές! Και ο κύκλος της εκμετάλλευσης θα συνεχίζεται χωρίς σταματημό...

Δείτε και:

• http://agiabarbarapatras.blogspot.com